بررسی فیلم 1BR – یک اتاق خواب

در این عنوان شاهد یک پروژه‌ی شستشوی مغزی کامل هستیم و فیلم این موضوع را به بهترین روش القا نمی‌کندتغییر رویه‌ی دیگری نیز در فیلم وجود دارد. پس از گره‌گشایی اول به نظر می‌رسد شاهد آن باشیم که این شکنجه‌ها تا پایان فیلم ادامه یابند، اما پس از مدت مشخصی می‌بینیم ماجرا عوض می‌شود. این تغییر به خودی خود خوب است و مخاطب را غافلگیر می‌کند، اما مسیر بعدی کمی در ایجاد اتمسفر مشکل پیدا می‌کند. البته این معضل به قدری زیاد نیست که آزاردهنده شود. مشکل اینجاست که شاهد یک پروژه‌ی شستشوی مغزی کامل هستیم و فیلم این موضوع را به بهترین روش القا نمی‌کند. همان موضوعِ عدم ایجاد حس گذر زمان در اینجا هم دیده می‌شود و این رویه در ایجاد اتمسفر به نفع فیلم نیست.

موضوعی که بیش از هر چیزی در طول تماشای فیلم به چشم می‌آید، این معضل است که «یک اتاق خواب» از طرفی سعی می‌کند بدون جبهه‌گیری ایدئولوژیک به پایان برسد و از طرفی، خود را به سمت این درگیری عقاید می‌کشد. از شخصیت «لیزا»، همکار «سارا» استفاده می‌شود تا فیلم به این مسئله بپردازد که حق انتخاب، در زندگی اهمیت زیادی دارد و زندگی هر شخص مربوط به خودش است. در عوض، وقتی همسایه‌ها و به خصوص شخصیت «جری» زندگی اجتماعی مد نظر خودشان را تعریف می‌کنند، دقیقا در نقطه‌ی مقابل مفاهیم ارائه شده به سر می‌بریم که در اصل بسیار هم خوب است. در مرحله‌ی بعد باید این دو ایدئولوژیِ مطرح شده با هم برخورد کنند، وگرنه ارائه‌ی آن‌ها از همان اول اشتباه بوده. در نتیجه، دوباره همه چیز به شخصیت «لیزا» برمی‌گردد که به علت پردازش نامناسبش، در برقراری ارتباط با مخاطب کاملا ناموفق عمل می‌کند و به کلی، گفتمان مورد انتظار شکل نمی‌گیرد.

«نیکول برایدن بلوم» به عنوان بازیگر نقش اصلی فیلم یا همان «سارا» عملکرد خوبی را به نمایش می‌گذارد، اما بازی دیگر بازیگران به نوعی ناقص به نظر می‌رسد. می‌توان بخشی از این اشکال در بازی همسایه‌ها را به شخصیت دوروی آن‌ها ربط داد و این‌طور این موضوع را توجیه کرد که کارگردان از قصد دست به این کار زده. البته در میان همسایه‌ها هم شخصیت‌هایی پیدا می‌شوند که بازی خوب بازیگر توانسته آن‌ها را به زیبایی پشتیبانی کند؛ برای مثال شخصیت «جری» با بازی «تیلر نیکولز».

در نهایت باید گفت تماشای «یک اتاق خواب» لذت‌بخش است و این فیلم هرگز کشش داستانی خود را از دست نمی‌دهد. با این حال، شاهد سبک خاصی نیستم که بتواند آن را به یک اثر ماندگار تبدیل کند. ایده‌ی اصلی ماجرا جذاب و محصول نهایی نیز قابل قبول است، اما حس می‌شود فرصت خلق یک اثر فوق‌العاده و شاهکار از دست رفته و فیلم قادر نیست پتانسیل‌های واقعی خود را به تصویر بکشد.