نقد فیلم A Quiet Place: Day One – یک مکان ساکت: روز اول

حضور مایکل سارنوسکی باعث شده تا A Quiet Place: Day One بیشتر از اینکه به اثری متعلق به فرنچایز یک مکان ساکت شبیه باشد، به فیلم Pig شباهت داشته باشد. در فیلم Pig، باب برای یافتن خوکش تلاش می‌کند که در ابتدا بسیار احمقانه بنظر می‌رسد اما با گذشت مدتی به لایه‌های پنهان شخصیت پروتاگونیست پی برده و همه چیز معنا مفهوم پیدا می‌کند. سارنوسکی که از قضا یکی از نویسندگان Day One بوده، از همین ایده در فیلم جدیدش بهره برده است.

بیگانگان حمله کرده‌اند و تمدن بشری عملاً هیچ شانسی در برابر این موجودات بسیار حساس به صدا ندارد. در چنین شرایطی، سمیرا تصمیم می‌گیرد از پناهگاه بیرون رفته و خودش را به پیتزا فروشی مورد علاقه‌اش رسانده و یک اسلایس بخورد! این موضوع بسیار احمقانه بنظر نمی‌رسد، بلکه واقعاً احمقانه هست. اگرچه نویسندگان سعی کردند در ادامه به آن معنا و مفهوم بدهند، مانند اتفاقی که در فیلم Pig رخ داد اما موفق نمی‌شوند. در اینجا با شخصیتی مواجه هستیم که مرگ را پذیرفته و آماده‌اش است اما ناگهان تصمیم می‌گیرد برای آخرین بار حس زندگی را در خود ایجاد کند! چرا؟! هرگز نمی‌فهمیم.

سوالات پیرامون دیگر شخصیت اصلی داستان، یعنی اریک هم بدون پاسخ باقی می‌مانند. علی رغم سن و سالی که دارد، بشدت از حمله بیگانگان ترسیده است. هیچ وقت نمی‌فهمیم ریشه این مقدار عجیب ترس چیست و از همه مهمتر، تحولی که در او رخ داده را نمی‌توانیم درک کنیم، چون دلیل قرص و محکمی برای تحول نمی‌بینیم. دیگر ایرادی که باید به فیلمنامه گرفت، عدم وجود اتفاقات ترسناک و دلهره آور است. مگر می‌شود صحنه ورود بیگانه به خانه و پنهان شدن مادر خانواده یا گرفتار شدن فرزندان در محفظه و کمبود اکسیژن را فراموش کرد؟