چرا نقش شخصیت‌های ساپورت در بازی‌های چندنفره همیشه به دخترها می‌رسد؟

بعید نیست که شما هم یکی از بازیکن‌هایی باشید که سال‌هاست Overwatch بازی می‌کنند و از همین طریق دوستان مختلفی پیدا کرده‌اند.

یکی از نکات مشترک تمام بازیکن‌های اورواچ، نسبت بیشتر گیمرهای دختر آن نسبت به بازی‌های دیگر است. در آماری که از درصد بازیکنان اورواچ نسبت به جنسیت آن‌ها وجود دارد، مشخص شده که تعداد بازیکنان زن این بازی بیشتر از هر عنوان دیگری در بین بازی‌های چندنفره است. اورواچ یک بازی دوستانه است و جمع‌های مختلفی را دور هم جمع می‌کند و فارغ از بحث برد یا باخت، همیشه یک بازی سرگرم‌کننده به حساب می‌آید. اورواچ بازی خوبی است و بلیزارد سال‌هاست که آن را با به‌روزرسانی‌های جدید زنده نگه داشته است. به طور کلی، اورواچ بازی‌ همه‌پسندی به حساب می‌آید و شاید به همین دلیل بازیکنان زن هم نسبت به دیگر بازی‌ها بیشتر به سمتش جذب می‌شوند. من فکر می‌کنم که به جز تمام موارد ذکر شده، اورواچ یک کار را خیلی دقیق و هدفمند انجام می‌دهد و آن هم شخصیت‌های زن بازی است.

نقدهای زیادی به بازیکن‌های زن یا حتی یوتیوبرهایی که در ایران هم بسیاری از آن‌ها را به عنوان فعالان اصلی فضای مجازی می‌شناسیم، وارد می‌شود. معمولا اگر یک پسر با مهارت نه چندان زیاد در یک بازی استریم کند، کسی بی‌مهارت بودن او را گردن پسر بودنش نمی‌اندازد. این در حالی است که بارها پیش آمده که گیمرهای دختر به خاطر دختر بودنشان در مسائل کاملا نامرتبط به جنسیت‌شان (البته اگر ارتباطی هم بین بازی کردن و جنسیت وجود دارد) نقد شده‌اند. در ادامه به دلایل فرهنگی و بعضا غیرفرهنگی پیرامون این موضوع اشاره می‌کنم که چرا همیشه نقش شخصیت‌های ساپورت به زن‌ها می‌رسد؟ اصلا زنانگی از کجا و چه زمانی وارد بحث بازی‌های چندنفره‌ی آنلاین شده است؟

مخاطب هدف و مارکتینگ بر اساس جنسیت

اگر عینک واقع‌گرایی‌مان را تمیز کنیم و بعد نگاهی به بازی‌های ویدیویی داشته باشیم، می‌بینیم که با صنعتی پسرانه روبه‌رو هستیم. بازی‌های ویدیویی از ابتدا خواهان بیشتری بین پسرها داشته‌اند و این موضوع به مرور زمان تغییر کرده است. حالا بازی‌های دخترانه فقط عکس باربی روی جلدشان ندارد اما با وجود این که بازی‌ها به چنان تعادلی رسیده‌اند تا بازی‌های همه‌پسندی مثل Overwatch هم بتوانند گیمرهای دختر حرفه‌ای داشته باشند، بازی‌های ویدیویی مخاطب بیشتری بین پسرها دارند. تمام این‌ها را گفتم تا به این موضوع اشاره کنم که این صنعت یک جریان است. جریانی که بازی‌های اول شخص در آن با DOOM زنده شدند، با Halo به بلوغ رسیدند و با Call of Duty فراگیر شدند. سال‌ها طول کشیده تا این مسیر برای عرضه‌ی عناوینی مثل Overwatch هموار شود و بازیکن‌ها بتوانند یک بازی را هم به صورت حرفه‌ای و هم برای گذراندن وقت بازی کنند و در هر دو حالت از آن لذت ببرند. سال‌ها طول کشیده تا بازی‌ها بتوانند عناوین قهرمان‌محور را بین بازی‌های آنلاین جا بیندازند و بازی تیمی را به عنوان یک المان وارد بازی‌های چندنفره کنند.

اگر هنگام تماشای بازی یک دختر در اورواچ به این فکر افتادید که چرا هیچ ایده‌ای از مسائل دم دستی مثل لگد اسلحه، قابلیت‌های ویژه یا سرعت حرکت شخصیت‌ها ندارد، حتما با خودتان فکر کنید که اگر خودتان را همین حالا و بدون هیچ پس‌زمینه‌ای وسط یکی از سرورهای بازی Halo 5 بیندازند، چه اتفاقی برایتان می‌افتد. اگر برای اولین بار با چند تا از دوستان هیلو بازتان وارد بازی شوید، تمام آن‌ها مسخره‌تان می‌کنند چون احتمالا هیچ ایده‌ای از قواعد ابتدایی یک بازی وابسته به مهارت مثل Halo ندارید. این مسئله برای بازی‌هایی مثل رینبو سیکس هم صدق می‌کند چرا که احتمالا شما هم مثل خیلی از بازیکن‌های دیگر کودکی‌تان را با بازی‌هایی مثل Call of Duty گذرانده‌اید و حتی اگر تجربه‌ی چندنفره از این عناوین هم داشته باشید، عملا به هیچ دردتان در بازی‌هایی که مثال زدیم نمی‌خورد. گیمرهای دختر هم مدت کمی است که به رغم بازی‌هایی مثل اورواچ، به شکل گسترده وارد فضای بازی‌های آنلاین می‌شوند. چندان دور از ذهن نیست که اورواچ برای راحت‌تر کردن کار این بازیکن‌ها، شخصیت‌هایی مثل D-Va، Mercy یا حتی Widowmaker را طراحی کرده که چندان روی مهارت مانور نمی‌دهند و در واقع همان نقش ساپورت را در بازی دارند.