بررسی بازی Concrete Genie

حدود هشتاد درصد بازی روندی یکسان دارد؛ یافتن طرح‌های مورد نیاز، خلق جینی، حل معماها، روشن‌کردن لامپ‌ها و در نهایت پاک کردن تاریکی در هر منطقه. ابزار اصلی هم در این قلم موی جادویی است که با آن روی هر دیواری در دنسکا می‌توانید نقاشی بکشید. در بازی کارتان با کشیدن ساده‌ترین طرح هم راه می‌افتد، اما اتمسفر بازی و گرافیک هنری‌اش آن‌قدر زیبا و دلرباست که به راحتی از آن دل نمی‌کنید. دنسکا در اوایل فضایی متروکه و بی‌روح دارد، اما با مرور و کشیدن نقاشی‌های بیشتر، رنگارنگ و سرزنده می‌شود. جذاب‌ترین مورد در این زمینه بدون شک خود جینی‌ها هستند. این موجودات آن‌قدر بامزه طراحی شده‌اند که دل‌تان غنج می‌رود. طراحی جذاب‌شان که همچون نقاشی روی کاغذ است، رفتارهای جالبی که در مواجهه با خود اش و ثبت نقاشی‌های مختلف از خود نشان می‌دهند، انیمیشن‌های زیبا و بامزه و صداهای خنده‌داری که از خود در می‌آورند. مثلا وقتی که یک سیب می‌کشید آن را بر می‌دارند و می‌خورند یا کنار آتشی که کشیده‌اید می‌نشینند تا گرم شوند و حتی خواب‌شان می‌برد! در یک سری نقاط هم تعامل‌های جالبی با آن‌ها انجام می‌دهید؛ مثلا با روشن کردن یک پروژکتور آواز می‌خوانند یا بسکتبال بازی می‌کنید. هر موقع برای‌شان دست تکان دهید آن‌ها هم دست تکان می‌دهند و با پریدن شما می‌پرند. تعامل با جینی‌ها و تماشای رفتارشان پس از کشیدن یک طرح، چنان جذابیتی دارد که روند اصلی را بی‌خیال شوید و برای مدتی فقط طرح‌های مختلف را ثبت کنید تا ببینید این موجودات بامزه و دوست‌داشتنی چه واکنشی نشان می‌دهند. گل سرسبدشان هم خود لونا یار اصلی Ash است که تضاد صدای کلفت و قیافه‌‌ی نسبتا خشن‌اش با رفتار مهربان و بچگانه‌ای که دارد، جذابیتی و دل‌ربایی دوچندانی به او می‌دهد.

افکت‌های محیط و همچنین موسیقی بازی کمک بسیاری به ایجاد یک فضای خوب و آرامش‌بخش می‌کند هدف اصلی بازی Concrete Genie انتقال یک حس خوب است. نقاشی‌های رنگارنگ و شاد و جینی‌های بامزه با رفتارهای بانمک و خنده‌دار وجود دارند تا یک حال خوب و شاد را در مخاطب زنده کنند. تمام بخش‌های بازی هم در اطاعت از این هدف است؛ با یک اثر نسبتا آسان طرفیم که هیچ چالش بزرگی ندارد، گرافیک هنری بازی حالتی کارتونی دارد و بسیار رنگارنگ است، موسیقی هم با حالتی آرامش‌بخش اتمسفر را تکمیل می‌کند. بازی تمام سعی خود را می‌کند تا در پایان، حال شادی و رضایت قلبی برای مخاطب باقی بماند و در این کار موفق است. در میان این روند انتقال حس خوب داستانی هم وجود دارد که به‌خوبی روایت می‌شود. از گذشته‌ی دنسکا و چرایی تبدیل شدنش به یک شهرک متروکه بگیرید تا گذشته‌ی هر کدام از اعضای گروه بچه قلدرها که نشان می‌دهد چرا به بداخلاقی و قلدری رو آورده‌اند. عناصری که در متن ساده هستند اما به لطف روایت خوب شنیدن‌شان جذاب است. بازی در بخش گیم‌پلی هم اوضاع خوبی دارد، به‌خصوص در پیوستگی عناصر مختلف که همچون یک زنجیر به هم وصل هستند. برای تحقق هدف اصلی نیاز به وسیله‌ای دارید که برای به‌دست آوردنش باز باید به سراغ عنصر دیگری بروید. به این ترتیب هیچ مکانیک اضافه‌ای را نمی‌بینیم و انگیزه‌ی کافی به مخاطب نیز داده می‌شود تا زیر و بم آن را بفهمد. البته از حق نگذریم معماهای بازی با این‌که به عمد آسان هستند تا ریتم به هم نخورد، اما خالی بودن جای چالش در آن‌ها حس می‌شود و شاید بهتر بود تا حداقل پازل‌های پیچیده‌تری طراحی می‌شد. محیط‌های دنسکا به هر دو صورت افقی و عمودی طراحی شده و در نتیجه برای گشت و گذار از مکانیک پلتفرمینگ هم بهره می‌برید که کاملا روان است، اما متاسفانه زیادی روان است؛ سن Ash در بهترین حالت باید چهارده یا پانزده سال باشد، اما می‌بینیم که همچون «نیتن دریک» با سرعت از در و دیوار بالا می‌رود، طوری که انگار کارش همین بوده است. در نتیجه با این‌که انیمیشن‌ و کنترل روانی را در پلتفرمینگ شاهدیم، اما منطقش با کاراکتر Ash جور در نمی‌آید و نامأنوس جلوه می‌کند. از شش چپتر بازی چهارتای آن به گشت و گذار، پلتفرمینگ و حل معما می‌گذرد، اما در دو چپتر پایانی روی جدیدی از گیم‌پلی را می‌بینیم؛ جایی که با اضافه شدن مکانیک‌های مبارزات و سر خوردن، ریتم سریع‌تر می‌شود تا انگیزه‌ی بیشتری به بازیکن برای تمام کردن بازی بدهد.