نقد فیلم Deadpool and Wolverine – ددپول و ولورین

اینطور که پیداست آغاز فیلم با یک سکانس اکشن جذاب و نفس‌گیر و سپس فلش بک زدن وسط ماجرا برای توضیح اتفاقات رخ داده، برای ددپول عادت شده چون قسمت پایانی سه‌گانه نیز درست مثل دو قسمت قبلی با یک سکانس اکشن بزرگ شروع می‌شود اما به یکباره ددپول تصمیم می‌گیرد برای توضیح اتفاقات رخ داده، مخاطب را گذشته ببرد. من به‌شخصه عاشق سکانس‌های آغازین فیلم‌های ددپول هستم. از مبارزه روی پل با دوازده گلوله گرفته تا تلاش‌ بی‌وقفه وید برای کشتن خود، سکانس‌های آغازین سه‌گانه ددپول به‌قدری خوب هستند که باعث می‌شوند از همان ابتدا مخاطب روی لبه صندلی بنشیند.

خوشبختانه فیلم Deadpool and Wolverine نیز از این قاعده مستثنا نبوده و به شکل‌هایی که حتی فکرش را نمی‌کردیم، داستان را با یک سکانس اکشن بی‌نظیر آغاز کرده است. البته این سکانس مورد پسند همه نبوده چون بعضیا معتقدند بیرون کشیدن جسم بی‌جان ولورین از قبر و تبدیل کردنش به سلاح، بی‌احترامی به پایان شاهکار سینمایی لوگان و البته کارگردانش یعنی آقای جیمز منگولد (James Mangold) بوده است. من به‌شخصه هیچ مشکلی با سکانس آغازین نداشتم و مثل آن دست از افراد زیر سول رفتن میراث لوگان را قبول ندارم، چون ددپول به هیچ شکلی پایان لوگان را دستکاری نکرد. در کل از انتخاب آهنگ گرفته تا اکشن نفس‌گیرش، سکانس آغازین فیلم به‌معنای واقعی کلمه شاهکار بود.

خب برگردیم به اکت اول داستان. همانطور که مارول قبلا تایید کرده بود، فیلم Deadpool and Wolverine یک پرش زمانی شش ساله دارد. بعد از دستکاری خط زمانی با استفاده از دستگاه سفر در زمان کیبل، جهش‌یافته نامیرای پرچونه داستان تصمیم می‌گیرد یک زندگی نرمال و به دور از هرگونه تنش و درگیری برای خود بسازد. همه‌ چیز داشت برای وید خوب پیش می‌رفت تا اینکه سازمان تناقضات زمانی سر رسیده و او را از خط زمانی خارج می‌کنند. در ادامه ما با شخصیت آقای متیو مکفدین (Matthew Macfadyen)، یعنی مامور پارادوکس آشنا می‌شویم که وظیفه نظارت بر نابودی خطوط زمانی را برعهده دارد. به‌منظور توضیح دادن ماجرا، پارادوکس کانسپت جدید “Anchor Beings” را مطرح می‌کند که به‌زبان ساده نابود شدن یک خط زمانی به‌دنبال مرگ مهمترین شخصیتش است.

به‌گفته پارادوکس، مرگ لوگان در قسمت پایانی سه‌گانه جیمز منگولد باعث شده تا خط زمانی ددپول در مسیر نابودی قرار بگیرد و سازمان تناقضات زمانی هم او را مامور کرده تا روی نابود شدن آن نظارت داشته باشد. اینجاست که یکی از ایرادات فیلمنامه خودش را نشان می‌دهد. چطور؟ پارادوکس بنا به دلایلی که نمی‌توانم درک کنم، کل نقشه شوم خودش را با افتخار برای ددپول توضیح می‌دهد و از دستگاهی رونمایی می‌کند که به پروسه نابودی خطوط زمانی سرعت می‌بخشد. ما از سریال لوکی می‌دانیم که جادو در TVA هیچ کاربردی ندارد اما ددپول برای تکه تکه کردن کسی به جادو نیاز ندارد. بنابراین درک این موضوع که پارادوکس بدون داشتن هیچ ترسی تمام نقشه شوم خود را با جزئیات برای ددپول تعریف کرد، برای من خیلی سخت است.

جدا از این مدل ایرادات یا بهتر است بگوییم سوتی‌ها، بزرگترین مشکل داستان که من را ناامید کرد، عمل نکردن به وعده‌هایی بود که مارول در کمپین بازاریابی داده بود. اول از همه ددپول و ولورین یک داستان مولتی‌ورسی نبود. بله ما ورینت‌های زیادی از ددپول و ولورین دیدیم اما داستان هیچگاه ما را به دنیاهای موازی مختلف نبرد. به نظر من دنباله دکتر استرنج از نظر داستانی و کمئو (حضور افتخاری چهره‌های آشنا) کانسپت دنیاهای موازی را خیلی بهتر به تصویر کشید. در دنباله دکتر استرنج ما همراه با قهرمانان داستان به خطوط زمانی مختلفی سفر کردیم و جنبه‌های منحصر به‌فرد هر خط زمانی را دیدیم، اما ددپول و ولورین اینطور نبود. آنها نه‌تنها به هیچ خط زمانی خاصی سفر نکردند، بلکه بیشتر تایم فیلم را نیز در ووید گذراندند.

وعده دیگری که داستان در عمل کردن به آن شکست خورده، تغییر دادن دنیای سینمایی مارول بود. اگر به‌خاطر داشته باشید در اولین تیزر تریلر ددپول گفت دنیای سینمایی مارول قراره برای همیشه تغییر کند. سپس در خلاصه داستانی گفته شد که ددپول و ولورین قراره لحظات مورد علاقه‌مان از فاز اول تا چهارم دنیای سینمایی مارول را تغییر بدهند. بخش قابل توجهی از هیجان و هایپ بوجود آمده، به‌همین ‌خاطر بود ولی متاسفانه بنا به دلایلی نامشخص، قسمت پایانی سه‌گانه ددپول به کلی این وعده خود را نادیده گرفت و هیچ اقدامی برای تغییر دادن دنیای سینمایی مارول نکرد. با این حال نویسنده‌ها موفق شدند با پیدا کردن راهی منطقی، هیو جکمن را دوباره به نقش ولورین بازگردانند و تیم آپ رویایی طرفداران را به تصویر بکشند.

از دیگر نقاط قوت داستان که نمی‌شود بهش اشاره نکرد، برقراری تعادل بین احساسات است. این فیلم کاری می‌کند تا بخندید، بترسید، احساساتی بشوید، بغض کنید، هیجان زده بشوید و …. فکر می‌کنم آخرین باری که مارول تعادل را به این خوبی در داستان خود برقرار کرده، قسمت پایانی سه‌گانه نگهبانان کهکشان باشد. درنهایت می‌رسیم به بزرگترین نقطه قوتی که به نظر من نقشی کلیدی در بهبود داستان داشته است؛ شیمی بین ددپول و ولورین. ددپول و ولورین دو شخصیت فوق‌العاده پیچیده هستند. یکی درد و مشکلات خود را پشت شوخی‌های خنده‌دارش پنهان می‌کند و دیگری ترجیح می‌دهد با خشونت یا گاها مست شدن از آنها فرار کند. شاید در حالت عادی امری غیرممکن به نظر برسد ولی شان لوی داستان را طوری نوشت تا تعادل عجیبی بین حس شوخ طبعی ددپول و جدیت ولورین برقرار بشود.