-
0/10
یکی از مهم‌ترین سوالاتی که بعد از عرضه‌ی بازی Death Stranding برای ما پیش آمد، این بود که آیا همان‌طور که کوجیما در گذشته ادعا کرده بود، اولین بازی او بعد از جدایی از کونامی، سبک جدیدی را به دنیای بازی‌های ویدیویی معرفی کرد؟
اکنون که چند وقتی از عرضه بازی گذشته است، می‌توانیم به این سوال که آیا سبک Strand مختص این بازی است یا خیر به صورت دقیق جواب بدیم و جواب این است: نه کاملا، اما ایده‌های تحول‌یافته‌ی موجود در گیم‌پلی Death Stranding ارزش این را دارد که در بازی‌های دیگر هم استفاده شود؛ همان‌طور که کوجیما نیز به این مسئله اشاره کرده بود.
مطمئنا یکی از بااهمیت‌ترین و حتی بهترین مکانیزم‌های بازی سیستم Social Strand است. این ایده را ما در بازی‌های دیگر به خصوص در سری Souls و Bloodborne دیده بودیم، اما چیزی که این سیستم را در این بازی قابل‌توجه می‌کند، دو ویژگی حیاتی بودن آن برای گیم‌پلی Death Stranding و همچنین ایجاد یک تجربه‌ی جذاب نامتقارن از بخش چندنفره (عدم حضور فیزیکی دیگران در بازی) است.
سیستم Social Strand چیست؟
تمام بازیکنان در Death Stranding کنترل «سم پورتر بریجز» را بر عهده دارند، ولی در طول سفرتان با سم در شهرهای متحد آمریکا (United Cities of America) به سازه‌ها و اشیایی در دنیای بازی بر می‌خورید که نه شما ساخته‌اید و نه NPCها. روی آن‌ها آی‌دی کاربران PSN را می‌بینید; چون بازیکنان دیگر، آن‌ها را در قسمت‌های مختلف جهان بازی قرار داده‌‌اند و در نسخه‌ی شما پدیدار شده‌اند: از بار‌های رها شده در مسیر بگیرید تا نردبان‌هایی که مثل پل روی رودخانه‌های خطرناک و در‌ه‌های عمیق ساخته شده‌اند. Death Stranding بازیکنان را به صورت تصادفی در کنار یکدیگر قرار می‌دهد ولی با اینکه لزوما تک‌تک چیزهایی که بازیکنان دیگر ساخته‌اند را نخواهید دید، به ساخته‌های زیادی از دیگران در مسیر برمی‌خورید. البته یک شی به‌خصوص را در بازی نخواهید دید مگر اینکه خودتان قبلش یکی ساخته باشید. مثلا یک پل زمانی ظاهر می‌شود که خودتان یکی ساخته باشید.
شما توانایی برقراری ارتباط قوی‌تر با تعداد محدودی از بازیکنان را دارید، اما اولین راه برقراری ارتباط به وسیله‌ی سیستم ارزی بازی یعنی «لایک کردن» است. یکی از مواردی هم که به شما کمک می‌کند تا در Death Stranding دوام بیاورید همین سیستم لایک شبیه به شبکه‌های اجتماعی است. در ازای هر سفارشی که سم تحویل می‌دهد، لایک دریافت می‌کند که می‌تواند آن را به دیگر بازیکنان یا NPCها به خاطر ساخته‌های‌شان جایزه دهد. نردبانی که sora2792 گذاشته بود به کارتان آمد؟ با چندتا لایک از او تشکر کنید.
مثل زندگی واقعی، شما هر چه‌قدر بیشتر دیگران را لایک کنید، لایک بیشتری هم در مقابل دریافت می‌کنید. هر چه بیشتر نسبت به کارهای دیگران نظر دهید، شما هم بیشتر توجه دیگران را نسبت به ساخته‌های‌تان جلب می‌کنید اما از آن‌جایی که این بازی کوجیماست، یک دلیل عمیقی پشت این سیستم لایک قرار دارد.
در یکی از صفحات مدارکی که سم روی هم تلنبار می‌کند، نوشته‌ای به چشم می‌خورد که در آن لایک‌ها را مثل ترشح آندورفین در جهان Death Stranding معرفی می‌کند. این اتفاق مطمئنا یک محرک احساسی مثبت است و در جهانی که همه چیز نابود شده و مرگ، تاریکی و ارواح سیاه همه جا را گرفته‌اند، لایک‌ها می‌توانند قوت قلب خوبی برای ادامه دادن مسیر باشند.
سر مبارزه با باس‌ها بازیکنان دیگر هم می‌توانند تاثیرگذار باشند. هر وقت که با یک BT بزرگ مبارزه می‌کنید، بازیکنان دیگر به صورت تصادفی از لجن‌های BT بیرون می‌آیند و برای شما مهمات و بسته‌های خون پرتاب می‌کنند.
آیا این سیستم باعث می‌شود که Death Stranding یک سبک جدید داشته باشد؟
جواب نه است، چون المان‌های اجتماعی Death Stranding منجر به خلق یک ژانر جدید نمی‌شود، اما با تجربه جدیدی که ارائه می‌دهد، قراردادن Death Stranding را در یک ژانر خاص سخت می‌کند.
تاثیر بازیکنان دیگر در بخش تک‌نفره لزوما چیز جدیدی نیست. المانی که ما بارها در بازی‌های مختلف From Software و حتی در بازی Journey از استودیوی thatgamecompany دیده بودیم(در این مورد هم بازیکنان به صورت تصادفی در بازی پدیدار می‌شدند).
ایده‌ی کمک کردن غریبه‌ها به یکدیگر هسته اصلی بازی را کاملا شکل می‌دهد و در تمام Death Stranding این ایده نمود دارد. به خاطر همین است که سیستم Social Strand بخشی جدایی‌ناپذیر از بازی به حساب می‌آید. وظیفه‌ی سم از همان ابتدا این است که مناطق مختلف United Cities of America را به هم وصل کند، با افراد غریبه صحبت کند و آن‌ها را راضی کند که در این آمریکای نابود شده با هم متحد شوند. پل‌های ساخته شده استعاره از ساختن جهانی است که در آن بازیکنان راه و مسیر را در دنیای Death Stranding برای دیگران می‌سازند تا یکدیگر را به هم وصل و به سم برای انجام دادن ماموریت اصلی‌اش کمک کنند.
کافی‌ست تا در مسیر سخت باربری و رد کردن مناطق BT به پناهگاه‌ها و مولد‌هایی که دیگران ساخته‌اند برخورد کنید تا ببینید چقدر نجات‌بخش هستند. از آن‌جایی هم که هدف بازی ایجاد یک فضای مثبت است، امکان دادن دیسلایک و رای منفی به سازه‌ها وجود ندارد و همین باعث می‌شود که چرخه‌ی کمک کردن به دیگران ادامه داشته باشد. وقتی با گرفتن لایک خوش‌حال می‌شویم، دوست داریم که آن را به دیگران نیز اهدا کنیم. در کل بازی به سمتی پیش می‌رود تا سازه‌هایی ساخته‌شود که به نفع دیگران هم باشد.
همین مسئله در مورد تحویل دادن بار دیگران، چه آن‌هایی که در مکان‌های مختلف رها شده‌اند یا در قفسه‌های پایگاه‌ها قرار دارند، صدق می‌کند. این مرسولات سرعت پیشرفت در بازی را زیاد می‌کنند. به همین دلیل بعد از مدتی می‌توانید بارها و ابزار اضافی که دارید را با دیگران تقسیم کنید.
البته این سیستم نبردها را هم بسیار آسان می‌کند. غول‌هایی که در ابتدا ترسناک و دردسرساز بودند، بعد از مدتی به لطف مهماتی که دیگران فراهم می‌کنند تبدیل به سیبلی برای پرتاب نارنجک می‌شوند. اما همچنان وجود این سیستم برای به پایان رساندن Death Stranding کلیدی است.
شاید بازی ژانر جدیدی را معرفی نکند، اما از جهات بسیاری تجربه‌ی استفاده از این سیستم جذاب است و حتی در برخی مکانیک‌های تقلید شده تحول ایجاد می‌کند. سم در مسیرش تنها نیست، حتی اگر این‌طور به نظر نیاید و شاید Death Stranding یک بازی تک‌نفره باشد، اما ایده‌های چند‌نفره‌اش چه از نظر محتوا و چه اجرا گیرا و تازه هستند.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید