نقد فیلم Don’t Breathe 2 – نفس نکش ۲

حضور دختربچه‌ای که از همان ابتدا می‌دانیم فرزندِ نابینای قاتل داستان نیست، امتیاز مثبتی برای فیلم‌نامه محسوب می‌شود. اگر در فیلم‌نامه‌های مطرح تاریخ سینما نگاه کنید، همیشه پای یک بچه‌ی خردسال برای تغییر ابدیِ یک شخصیت در میان است. این دختربچه که نامش را شخصیتِ نابینا فینکس نامیده، دقیقا همین کارکرد را در داستان دارد. فینکس که به معنای ققنوس نیز شناخته می‌شود، علنا به سیر تغییر و تحولِ کاراکتر دختربچه ربط دارد. همان‌طور که ققنوس خاکستر شده و دوباره از خاک زاده می‌شود، فینکس نیز در قصه تغییر و تحولاتی دارد و دختربچه‌ای که در انتها می‌بینیم، با ابتدای فیلم زمین تا آسمان متفاوت است. هر اندازه شخصیت‌پردازی مرد نابینا بد است، فینکس از آن سو شخصیت قابل قبولی دارد. مشکلات فیلم‌نامه اما صرفا محدود به شخصیت‌پردازی نیست. سناریوی فیلم نفس نکش ۲ پُر است از علامت سوال‌های فراوان که مخاطبِ فیلم مدام از خودش می‌پرسد که چرا فلان شخصیت، دست به چنین کار احمقانه‌ای می‌زند؟ گانگسترهای داخل فیلم بیش از اندازه احمق هستند و این زیاده‌روی در کند هوش نشان دادن افرادِ خبیث‌تر از مرد نابینا، به شدت برای بیننده آزاردهنده است! از آنجایی که فیلم از عناصر فانتزی بهره نمی‌برد، انتظار داریم عنصر واقع‌گرایی در این فیلم تا حدی نمود داشته باشد. برای مثال اگر قرار باشد یک سوژه را به قتل برسانیم، وقتی راه حلِ آسانی وجود دارد تعلل نکنیم! اگر می‌توان با هفت‌تیر به سوژه شلیک کرد، چرا با چاقو؟ چنین رفتارهایی برای قدرت بخشیدنِ به سوژه‌ی داستان یعنی مرد نابینا نه تنها سودمند واقع نشده، بلکه رویدادهای قصه را مضحک جلوه می‌کند.

سبکِ کشت و کشتارهایِ پیرمرد نابینای قصه نسبت به فیلم اول، بی‌رحمانه‌تر و خونین‌تر از آب در آمده

از جنبه‌ی کارگردانی با اثری تقریبا متفاوت نسبت به فیلم اول روبه‌رو هستیم؛ چراکه کارگردانی قسمت دوم به فرد دیگری سپرده شد. در قسمت دوم سبک فیلم‌برداری بهتر شده و گلِ سر سبدِ قسمت دوم از لحاظ فیلم‌برداری مربوط می‌شود به همان اوایل داستان؛ درست سکانسی که خلافکارها به سکونتگاه مرد نابینا یورش می‌برند. با این‌که در ابتدای داستان نمی‌دانیم چه هدفی پشتِ این کار نهفته، تماشای صحنه‌های دلهره‌آور و همچنین اکشن رضایت‌بخش است. دوربینی که مدام حرکت می‌کند و همراه با نگاهِ دختربچه از این سو به آن سو می‌رود، جان به لب می‌کند مخاطبی را که پشتِ صفحه‌ی نمایشگر یا تلویزیون نگرانِ جانِ شخصیت است. از طرفی دیگر، سبکِ کشت و کشتارهایِ پیرمرد نابینای قصه نسبت به فیلم اول، بی‌رحمانه‌تر و خونین‌تر از آب در آمده؛ البته همچنان این سوال پیش می‌آید که وقتی فرد نابینا محدودیت زمانی دارد و تعدادِ دشمنانش زیاد است، چرا او سریعا آنها را از پا در نمی‌آورد؟