نقد سریال Dopesick – دوپ‌سیک‌

در این مسیر لبریز از اعتیاد، فریب و هرج و مرج (مسیری با مقصد اکسی‌کانتین) نکته آزاردهنده این است که شخصیت‌ها -از جمله پیتر سارسگاد به‌عنوان یکی از وکلای آمریکا، دارای پرداخت‌های شخصیتی کمی هستند که با توجه به فضای سریال، متاسفانه داستان از این جهت تصویری صاف و مسطح را ارائه می‌دهد. برخی شخصیت‌ها حتی اگر به کلی از داستان حذف شوند، نه چیزی از عناصر دراماتیک سریال کم می‌شود و نه از اطلاعات داستان کاسته می‌شود. در کل شخصیت‌های ساختگیِ دوپ‌سیک حرف‌های بیشتری برای گفتن دارند، بیشتر مخاطب را درگیر می‌کندد و همینطور احساس بیشتری برای آن‌ها خرج می‌شود.

طرح اصلی شخصیت‌ها به سبب ساختار متمرکز داستان رو به ضعف و تکرار حرکت می‌کند یا در واقع ممکن است جلوه‌ی آموزشی توخالی به خود بگیرد. شخصیت‌ها، محض اطلاع‌بخشی به مخاطب، زمان زیادی را صرف سخن‌ گفتن از دنیای داروسازی می‌کنند و این همان جایی‌ست که سریال از بافت خود بیرون آمده تا به روایتش ببالد! شکل دعواها یا توطئه‌ها و مستندات قابل توجه است اما در نشان دادن زیرکی‌ها، پرداخت‌های روانشناسی و ادای جملات‌ رنگارنگ ضعف کارگردانی احساس می‌شود. با چهره‌های آشنا و ابزارهای سینمایی، پردازش اطلاعاتی کاملا واقعی از یک فاجعه مدنظر است که گاهی در میان دسیسه‌های گوشزد شده از سوی سریال گم می‌شوند.

اغلب اوقات بخش‌های خوب سریال، گرفتار درگیری با قسمت‌های ایستا و عمومی داستان شده و یا در کلیشه‌ی موقعیت‌های بد غرق می‌شود. خطوط مختلف به‌جای آن‌که به‌دور یکدیگر پیچیده شوند، رها می‌شوند، گسترش و امتداد می‌یابند و در نهایت با پرش‌های زمانی حرکت روایی را آشفته می‌کنند. تقریبا اتفاقات بیش از حدی در داستان به‌چشم می خورد، اما اهداف دقیقِ ساخت این اثر بازتابی از یک حقیقت را به نمایش درآورده که در این صورت و با این نگاه، نحوه این آگاه‌سازی شاید چندان اهمیت نداشته‌ باشد.

سریال Dopesick نمایشی‌ست ناهموار و دلخراش که با هدف آگاهی‌بخشی، در بهترین لحظات خود دردِ ویرانیِ ناشی از بی‌پروایی، حرص و طمع را منتقل کرده و برای پر کردن تعدادی جای خالی به مخاطب خود اعتماد می‌کند. تجربه آن ساده نیست؛ گاهی به‌قدری درهم‌ریختگی داستان زیاد می‌شود که قادر به بیان ضرورتش نمی‌باشد. در کل یک مطالعه‌ی موردی‌ست از شکست انسان و نمایندگی وحشتناکی از یک سیستم ناقص که نباید با هدف سرگرم شدن به تماشای آن نشست؛ چراکه در اصل نیازش برافروختن خشم مخاطب نسبت به زوایای تاریک وضعیت‌ متصورش است.