بررسی مینی سریال Dracula – دراکولا

در نیمه‌ی دوم داستان، چارچوب منطقی این اثر رفته رفته تضعیف می‌شود و در نهایت هم در قسمت سوم به کلی فرو می‌ریزد. دراکولا در ابتدا یک اشراف‌زاده‌ی ظالم معرفی می‌شود؛ چیزی شبیه به یک سیاستمدار کثیف که به خوبی از پیامد اعمال پلیدش آگاه است و به همین دلیل با وسواس و دقت زیادی از قدرت‌های شیطانی خود استفاده می‌کند. او می‌داند که به جاناتان هارکر احتیاج دارد و به همین دلیل، عطش درونی خود برای نوشیدن خون جاناتان را به گونه‌ای مدیریت می‌کند که این شخصیت پیش از انجام مراحل قانونی مهاجرت کنت به انگلیس، در قصر مخوف دراکولا تلف نشود. دراکولای باهوش قصه، از محدودیت‌های خود هم به خوبی آگاه است، اما همین شخصیت در قسمت دوم سریال، به یک حیوان درنده تبدیل می‌شود؛ چیزی شبیه به یک ویروس که نمی‌فهمد اگر بدن میزبان از کار بیفتد، زندگی او هم ناگزیر به پایان می‌رسد. دراکولا در قسمت دوم به شکلی غیر منطقی و انگار از روی عیاشی، سراغ خدمه‌ی کشتی‌ای که قرار است او را به بریتانیا برساند رفته و آن‌ها را یک به یک از پا در می‌آورد. اوضاع در قسمت سوم از این هم بدتر می‌شود. در این قسمت دراکولا با استخدام اینترنتی یک وکیل، از اسارت یک سازمان بزرگ و قدرتمند که سال‌ها به دنبال او بوده آزاد می‌شود؛ چون از جنبه‌ی قانونی، خون‌آشام بودن جرم نیست! چنین مواردی باعث شده تا سریال Dracula بیشتر شبیه به یک شوخی بی‌نمک باشد تا یک اثر ترسناک.

تنها ناجی این سریال، بازی خوب «کلیس بنگ» در نقش دراکولا است

نکته‌ی آزاردهنده‌ی دیگر این اثر، روایت غیرمنسجم داستانی است. همانطور که اشاره شد، در طول داستان به ما گفته می‌شود که دراکولا می‌تواند از نفس خود، مه غلیظی ایجاد کند که مانع از تابش نور آفتاب شود یا خود را به شکل حیوانات در بیاورد. به طور کلی، اتفاقات جادویی و ماوراءالطبیعه، بخشی جدایی‌ناپذیر از سریال Dracula است و نقش پررنگی در پیشبرد داستان دارد. نویسنده‌های این اثر به شخصیت دراکولا و جهان او، نگاهی سنتی دارند اما نتیجه‌گیری داستان و پایان‌بندی آن نه تنها به هیچ وجه با این نگاه همخوانی نداشته، بلکه دقیقا در نقطه‌ی مقابل آن قرار می‌گیرد. در سکانس پایانی سریال، همه چیز به شکل عجیبی تغییر کرده و دراکولا از یک هیولا باستانی به یک بیمار روانی تبدیل می‌شود. دراکولا در می‌یابد که نور خورشید او را به خاکستر تبدیل نمی‌کند و ترس او از این پدیده، ناشی از سرخوردگی‌های روانی است که طی قرن‌ها در وجودش رخنه کرده. صلیب و آب مقدس برای این موجود مرگبار نیستند و صرفا به دلیل باور به سنت‌های اشرافی است که این هیولا نمی‌تواند بدون دعوت وارد خانه‌ی کسی شود، نه یک طلسم کهن. او به عنوان فردی ترسو و به دلیل طرد شدن از جامعه‌ای که شجاعت را بالاترین فضیلت می‌پنداشته، به غار تنهایی خود خزیده و انزوای اجتماعی باعث شده تا این هیولا روزها را در تنهایی سپری کرده و شب‌ها به دنبال عیش و نوش باشد. این نتیجه‌گیری برای ما هم به اندازه‌ی دراکولا، شوکه‌کننده و باورنکردنی است. موفات و گیتیس به عنوان نویسنده‌های قصه‌ی این سریال، یک داستان به نسبت فانتزی را برای ما روایت می‌کنند اما در پایان کار سعی دارند با تکیه بر علم روان‌شناسی و جامعه‌شناسی آن را به یک جمع‌بندی برسانند؛ جمع‌بندی و پایانی که از سریال دراکولا در نهایت یک اثر بی‌هویت و گیج‌کننده می‌سازد.