تراشه ایلان ماسک در مغز مرد معلولی کاشته شد

معجزه‌ای به نام Neuralink

برای مدتی، نولند تنها با یک چوب مخصوص در دهانش و یک iPad کار می‌کرد. این روش بسیار کند و دشوار بود. اما حالا، تنها با قدرت ذهنش، می‌تواند همه کارهایی را که قبلاً برایش غیرممکن بود، انجام دهد.

او با حرکات سریع و روان نشانگر موس، در یک بازی شطرنج حرکت می‌کند. درحالی‌که دستانش همچنان بی‌حرکت روی ویلچر قرار دارند، سرباز حریف را می‌گیرد و لبخند می‌زند: “مهندسان Neuralink خیلی حرفه‌ای نیستند، بردن‌شان سخت نیست!”

سپس در شبکه اجتماعی X (توییتر سابق) پیام‌هایش را چک می‌کند و حتی یک بازی ویدیویی انجام می‌دهد. او در بازی Vampire Survivors، دشمنان را یکی پس از دیگری از بین می‌برد، بدون اینکه حتی یک عضله‌اش را تکان دهد. وقتی مرحله را تمام می‌کند، صفحه پر از کاغذهای رنگی جشن موفقیت می‌شود.

“گاهی فراموش می‌کنم که این چقدر شگفت‌انگیز است، چون برایم کاملا طبیعی شده است.”

برتری ذهنی بر دستان

نولند حتی متوجه شده که در برخی موارد، از بقیه سریع‌تر است. بعد از دریافت ایمپلنت Neuralink، اولین کاری که خواست انجام دهد، بازی کردن بود. او با دوستانش در Civilization VI: Red Death رقابت کرد؛ یک بازی استراتژیک که سرعت عمل در آن حیاتی است.

 “این بازی یک رقابت سرعتی است. هر کسی که سریع‌تر عمل کند، برنده می‌شود.” “و من داشتم همه‌شان را شکست می‌دادم!”

چشمانش از تعجب برق می‌زند: “همین یک تجربه به من فهماند که این فناوری، جهان را تغییر خواهد داد.”

مغزهای متصل: دنیایی که در آن ذهن جایگزین حرکت می‌شود

ایده‌ی رابط‌های مغز و کامپیوتر (BCIs) چیز جدیدی نیست. اولین آزمایش‌های پیوند تراشه به مغز حیوانات در دهه ۱۹۶۰ انجام شد. در سال ۱۹۹۲، فناوری Utah Array، که شامل یک ماتریس سوزنی برای خواندن سیگنال‌های مغزی بود، توسعه یافت. اولین انسانی که یک تراشه داخل جمجمه‌اش کاشته شد، متیو نیگل در سال ۲۰۰۴ بود. بااین‌حال، تاکنون هیچ نهاد نظارتی استفاده از این فناوری را خارج از محیط‌های آزمایشی مجاز نکرده است.

نولند آرباگ اما اولین فردی است که از کاشت تراشه در مغز استفاده می‌کند که هدف نهایی‌اش نه‌تنها خواندن، بلکه ورود اطلاعات به مغز است؛ چیزی که می‌تواند مرزهای بین انسان و ماشین را از نو تعریف کند.

از آزمایش‌های اولیه تا تراشه‌ی ۱۰۲۴ الکترودی

نظریه‌ی پشت BCIها ساده است؛ این دستگاه‌ها سیگنال‌های الکتریکی نورون‌ها را خوانده و به دستورات کامپیوتری تبدیل می‌کنند. حتی در افراد کاملا فلج، سلول‌های مغزی همچنان فعال هستند، اما سیگنال‌ها قادر به عبور از نخاع نیستند.

در‌حالی‌که سیستم Utah Array تنها ۱۰۰ الکترود داشت، تراشه N1 محصول Neuralink دارای ۱۰۲۴ الکترود توزیع‌شده بر روی ۶۴ رشته‌ی نازک‌تر از موی انسان است. این رشته‌ها توسط روبات جراح R1، با دقت بالا ۳.۵ میلی‌متر درون قشر مغز کاشته می‌شوند.

 هدف Neuralink در واقع ایجاد ارتباطی مستقیم بین مغز و کامپیوتر، با قدرت و دقتی بیشتر از هر سیستم قبلی است.

 الهام‌بخش این فناوری چیست؟ رمان‌های علمی-تخیلی Iain M. Banks، که در آن “توری عصبی” (neural lace) نوعی ایمپلنت است که تمام افکار و احساسات فرد را ذخیره می‌کند.

 چشم‌انداز ایلان ماسک

او Neuralink را راهی برای همگام‌سازی مغز انسان با هوش مصنوعی می‌بیند. ماسک می‌گوید: “همه‌ی تجربیات زندگی؛ بوها، احساسات، همگی سیگنال‌های الکتریکی هستند. اگر بتوانیم نورون درستی را تحریک کنیم، می‌توانیم بویی خاص یا حتی یک توهم بصری را ایجاد کنیم. مغز را می‌توان مانند یک کامپیوتر زیستی هک کرد.”

آزمایش روی حیوانات: از خوک‌ها تا میمون‌ها

سال ۲۰۲۰، ماسک Neuralink را با یک خوک به نام Gertrude معرفی کرد که سیگنال‌های مغزی‌اش به‌طور بی‌سیم به کامپیوتر ارسال می‌شد.

سال ۲۰۲۱، ویدیویی از میمونی به نام Pager منتشر شد که بازی Pong را تنها با نیروی ذهنش انجام می‌داد.

اما اتهامات حیوان‌آزاری نیز مطرح شد. تحقیقات Wired، گزارش‌هایی از رنج شدید و مرگ ده‌ها حیوان آزمایشی را فاش کرد. با‌این‌حال، وزارت کشاورزی آمریکا در سال ۲۰۲۳ اعلام کرد که هیچ نقضی در مقررات مربوط به آزمایش روی حیوانات مشاهده نشده است.

ورود انسان به آزمایش‌ها: داستان نولند

در سپتامبر ۲۰۲۳، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) به Neuralink مجوز آزمایش‌های انسانی را اعطا کرد. این شرکت به فردی مناسب برای اولین آزمایش نیاز داشت.

نولند، سال‌ها پس از حادثه، امیدش را از دست نداده بود. او نامش را در بزرگ‌ترین بانک اطلاعاتی آسیب‌های نخاعی ثبت کرده بود، اما هرگز برای آزمایش‌ها انتخاب نشد. فکر می‌کرد که دلیلش، سیگاری بودنش بود.

او شب‌ها در تختش دراز می‌کشید و با چشمان بسته، سعی می‌کرد انگشتانش را حرکت دهد، اما هر بار که چشمانش را باز می‌کرد، هیچ تغییری مشاهده نمی‌کرد. تا اینکه ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳، یک تماس تلفنی سرنوشتش را تغییر داد.

دوستش، که طرفدار پر و پا قرص ایلان ماسک بود، به او گفت که آزمایش‌های انسانی Neuralink آغاز شده است. همان روز، نولند فرم درخواست را پر کرد و سه روز بعد، اولین مصاحبه‌اش را انجام داد و در نهایت، او همان کسی بود که Neuralink به دنبالش می‌گشت.

انتخاب نولاند به‌عنوان اولین فرد دریافت‌کننده تراشه نورالینک: روایتی از جراحی و چالش‌های پس از آن

برای من کاملاً واضح است که او گزینه ایده‌آلی است: فردی گرم، دوست‌داشتنی و صادق که آینده‌اش در آغاز زندگی بزرگسالی‌اش با پیچشی از سرنوشت از او گرفته شد. از منظر روابط عمومی، او قطعا انتخاب فوق‌العاده‌ای خواهد بود. اما نولاند واقعا این موضوع را درک نمی‌کند.

مراحل متعددی از مصاحبه‌ها و ارزیابی‌ها انجام شد. نولاند به مؤسسه عصبی بارو در فینیکس، آریزونا فرستاده شد تا هشت ساعت تحت اسکن، آزمایش خون، آزمایش ادرار، تست‌های حافظه و ارزیابی‌های روانشناختی قرار گیرد. تیم نورالینک با میا، همسر نولاند نیز صحبت کردند.

نولاند موافقت کرد که به‌مدت شش سال بخشی از مطالعه «پرایم» نورالینک باشد. او مجبور بود یک فرم رضایت‌نامه ۳۵ صفحه‌ای را امضا کند که شامل فهرستی طولانی از خطرات احتمالی بود. در اوایل ژانویه ۲۰۲۴، تماسی دریافت کرد که به او اطلاع می‌داد به‌طور رسمی به‌عنوان اولین فرد دریافت‌کننده تراشه نورالینک انتخاب شده است. جراحی او دو هفته بعد انجام می‌شد.

با وجود اینکه همه‌چیز به سرعت پیش رفت، نولاند گفت که برای هر چیزی آماده است. او می‌گوید: «من در دراز کشیدن و فکر کردن به همه سناریوهای ممکن مهارت دارم. به والدینم گفتم: اگر دچار هرگونه آسیب مغزی شدم، دیگر نمی‌خواهم با شما زندگی کنم، می‌خواهم مرا به یک مرکز مراقبت بسپارید. »

ایلان ماسک قرار بود صبح روز ۲۹ ژانویه ۲۰۲۴، در روز جراحی نولاند، در مؤسسه عصبی بارو حضور داشته باشد. نولاند می‌گوید: «حدس می‌زنم مشکلی برای هواپیمایش پیش آمد، یک نقص فنی یا چیزی شبیه به آن، بنابراین نتوانست حاضر شود.» آنها دقیقا قبل از ورود نولاند به اتاق عمل با فیس‌تایم صحبت کردند. ماسک گفت: تو قرار است تاریخ‌سازی کنی.»

جراحی و لحظات پس از آن

جراحی کمتر از دو ساعت طول کشید. نولاند عکسی روی تلفن‌هوشمندش نشان می‌دهد که برش بزرگ L شکل روی سر تراشیده‌اش را نمایش می‌دهد. اکنون چیزی دیده نمی‌شود؛ موهای تیره و بلندش جای زخم را پوشانده‌اند. آنها تکه‌ای از جمجمه‌ را برداشتند و سپس جمجمه را با تراشه جایگزین کردند. پوست روی آن را پوشانده است.

ماسک با همراهانش زمانی رسید که نولاند هنوز تحت تأثیر بیهوشی بود. او از نولاند تشکر کرد و به او گفت که جراحی با موفقیت انجام شده است. کمی بعد، تیم ۱۰ نفره نورالینک وارد شدند تا ایمپلنت را فعال کنند. وقتی آن را روشن کردند و دیدند که به یک تبلت متصل شده و اطلاعات لحظه‌ای از سلول‌های مغزی نولاند دریافت می‌کند، برخی از آنها اشک ریختند. نولاند می‌گوید: «من سعی می‌کردم انگشتم را تکان دهم، کاری که میلیون‌ها بار انجام داده‌ام، و روی صفحه یک موج زرد بزرگ دیدم.» کل اتاق با تشویق منفجر شد.

بعد از آن، نولاند و تراشه باید یاد می‌گرفتند که چگونه با هم کار کنند؛ انسان یاد می‌گرفت چگونه بهترین سیگنال‌ها را با ذهنش ایجاد کند و کامپیوتر یاد می‌گرفت چگونه آنها را به درستی رمزگشایی کند. نولاند هنوز هم روزانه چهار ساعت کاری را که آن را «جلسه» می‌نامد برای نورالینک انجام می‌دهد، تمرین‌هایی مانند کلیک روی هدف‌ها روی صفحه برای تنظیم دقیق کنترل مکان‌نما.

اما این کار به سرعت برای او به یک عادت تبدیل شد. در ابتدا، او از چیزی که «حرکات تلاشی» می‌نامد استفاده می‌کرد: سعی می‌کرد دستش را حرکت دهد و مکان‌نما به جایی می‌رفت که او سعی می‌کرد دستش را ببرد. اما سپس توانست آن را با «حرکات تصوری» هدایت کند: دیگر سعی نمی‌کرد چیزی جز مکان‌نما را حرکت دهد.

نولاند می‌گوید: «تو به انجام آن فکر نمی‌کنی، فقط می‌خواهی مکان‌نما به هر جایی که می‌خواهی برود. وقتی اولین‌بار آن را با حرکت تصوری جابه‌جا کردم، ذهنم منفجر شد. دیوانه‌کننده بود. این دو هفته بعد از جراحی اتفاق افتاد و من تمام روز سرخوش بودم. آن موقع بود که همه چیز برایم واقعی شد.»

این شبیه به تلکینزیس (جنبش ذهنی) به‌نظر می‌رسد. نولاند شانه‌هایش را بالا می‌اندازد و می‌گوید: «من آن را تلکینزیس نامیدم، چون چیزی را با ذهنت حرکت می‌دهی، اما ایلان ماسک آن را تله‌پاتی نامید، چون من از طریق ذهنم با یک کامپیوتر ارتباط برقرار می‌کنم.»

هدف ماسک در نهایت این نیست که افراد کوادریپلژی (فلج چهاراندام) بتوانند چیزها را حرکت دهند، بلکه این است که ذهن‌ها بتوانند رابطی بی‌نقص با کامپیوترها داشته باشند.