بررسی فیلم Emma – اِما

فیلم‌نامه‌ی «اما» اقتباسی از یک رمان مشهور و موفق به قلم جِین آستِن، نویسنده‌‌ی سرشناس انگلیسی در قرن هجدهم است. رمان «اما»، آخرین چیزی بود که جین آستن در زمان حیاتش به چاپ رساند. در اکثر رمان‌های آستن، رگه‌هایی از طنز دیده می‌شود. او از اخلاقیات و احساسات حرف می‌زند و یکی از بهترین رمان‌نویس‌های دوران خود بود که می‌توانست به‌ اندازه‌ای شما را در داستان‌های عاشقانه‌اش غرق کند که احتمالا در انتها خیال می‌کردید افراد داخل رمان مثل «اما وودهاوس»، افراد کاملا واقعی هستند و در نقطه‌ای از کشور انگلستان زندگی می‌کنند.

دوربین کارگردان کاملا در خدمت قصه‌گویی است اما فیلم به مولفه‌های بارز رمان جین آستن چندان وفادار نیست؛ با این‌که فیلم‌ساز در این راستا تلاش می‌کند، لطافت داستانی که آستن برای‌مان تعریف می‌کند در این فیلم رعایت نمی‌شود. گویا «آتمن دا وایلد»، کارگردان فیلم «اما» بیشتر از چیزی که در این اثر می‌بینیم در قصه‌گویی توانمند نیست. این اثر از جنبه‌ی طنز توانسته لحظات شاد و بامزه‌ای را خلق کند اما از جنبه‌ی نمایش عشق ناتوان است؛ چرا که اصلا عشقی در ماجرای فیلم به درستی شکل نمی‌گیرد تا مخاطب از تماشایش به فکر فرو برود. با این اوصاف کارگردان توانسته در پرورش شخصیت‌ها عملکرد درستی داشته باشد.

فیلم‌ساز با درج پاراگراف اول رمان در همان ابتدای فیلم، تا حدی به مخاطب توضیح می‌دهد که با چه کسی قرار است مواجه شود. «اما»، شخص مغرور و به ظاهر زیرکی است که از اعتماد به نفس بسیار زیادی بهره می‌برد. در حقیقت به‌واسطه‌ی همین غرور و اعتمادبه‌نفسی که «اما» دارد، درامِ خالص فیلم شکل می‌گیرد؛ درام و ماجرایی به ظاهر عاشقانه که بین شخصیت‌های داستانی جریان می‌يابد؛ البته این جریان همان‌طور که اشاره شد از حیث قلقلک احساسات مخاطب، مثل دست‌نوشته‌های جین آستن چندان لطیف نیست. بر اساس رده‌بندی فیلم و با توجه به سطحی پرداخته شدن به مقوله‌ی عشق، این اثر در جلب رضایت بزرگسالان موفق نیست و تنها به درد نوجوانان می‌خورد؛ افرادی از جامعه که همانند دوربینِ کارگردان، هنوز به یک بلوغ و تعالی برای درک معنای عشق دست پیدا نکردند.