فیلم Fast & Furious 9 دنبالهی مستقیمی است بر قصهی فرنچایز سریع و خشن؛ اثری بسیار پرخرج که تلاش کرده اثر قابل احترام و پرستارهای باشد اما آیا نهمین فیلم از Fast & Furious میتواند به اهدافش برسد؟
پس از مرگ پاول واکر، ون دیزل تبدیل شده به ستارهی بیچون و چرای مجموعهی سریع و خشن. در نهمین داستان از این فرنچایز پرفروش، قصه بیشتر حول محور دام تورتو میچرخد. در این قصه به گذشتههای دام پرداخته میشود و حال قرار است داستان برادر دام را بببینیم که چطور میخواهد دنیا را تحت سلطهی خودش در بیاورد. قصهی این اثر برای یک فیلم گیشهای بلاک باستری روی کاغذ قابل قبول است، اما طرح روایت قابل پیشبینی و تا حدی نیز عجیب و تخیلی است. اینکه چرا اعتقاد بر این است «عجیب»، در ادامه به آن میپردازیم.
اولین ایراد روایت فیلم F9 در اینجاست که هیچ زمینهچینی درستی در ابتدای فیلم نمیکند. قصهی فیلم نهم هویت مستقلی ندارد و فیلمساز نیز نمیخواهد کمی از اتفاقات گذشته را با بیننده مرور کند. گویا کارگردان فرض کرده مخاطب به سیر تا پیاز قضیه اشراف دارد که در قسمتهای قبلی چه بر سر شخصیتها آمده است. ما به یکباره وارد داستانی پرتنش میشویم. قصه بسیار شتابزده به جلو پیش میرود و به بیننده مجال فکر نمیدهد که در وهلهی اول ون دیزل که قسم خورده بود از تمامی ماجرا و بلبشوهای پیرامونش خودداری کند، چرا خودش را درگیر یک داستان جدید میکند. با این اوصاف اگر یک سوم ابتدایی فیلم را تحمل کنید، فیلم F9 روی خوش به شما نشان میدهد و در ادامهی مسیر، شما را سیر کیف میآورد.
سری فیلمهای سریع و خشن همیشه به دلیل صحنههای تعقیب و گریز و مسابقات خیابانیاش مشهور بود. در نهمین فیلم از این فرنچایز سعی شده تا حال و هوای فیلم توکیو دریفت زنده شود. با این حال جاستین لی که قبلا هم هنر کارگردانی چنین صحنههای جذابی را به رخ کشیده بود، در فیلم F9 به جز یک سکانس و زنده کردن یک شخصیت قدیمی، کمکی به حال مخاطبین پر و پا قرص این سری نمیکند که یاد و خاطرهی ماندگار سری فیلمهای گذشته را مجدد تجربه کنند. از طرفی اگر بخواهیم به کارگردانی جدیدترین فیلم سریع و خشن نگاه کنیم، میتوان نقطه ضعفهای ریز و درشت متعددی را کشف کرد.
برای مثال دیگر ایدهی روایت موازی و تدوین این چنینی به کار نمیآید چون تعداد شخصیتهای جلوی دوربین بسیار زیاد شده و اختصاص دادن زمان به هر شخصیت، چالش مبرمی است که کارگردان پیشِ روی خود دیده است. به همین دلیل ما نمیتوانیم از حیث شخصیتپردازی علنا به کسی دل ببندیم. اگر هم به ون دیزل در نقش دام علاقهمند هستیم، دلیلش بدیهی و واضح است. دام تورتو از قدیم الایام در این سری حضور فعال داشته و به عنوان لیدر و رهبرِ گروهِ بینام و نشانِ فیلم، خوش درخشیده است.
جان سینا در نقش جیکوب به عنوان برادر دام به شدت جلوی دوربین تلاش میکند تا شخصیت منفی درجه یکی را به بیننده نشان دهد اما متاسفانه شخصیت جیکوب پرداخت خوبی ندارد. کارگردان سعی زیادی میکند تا فلش بکهای فیلم F9 بتواند درامای بین دام و جیکوب را پرورش دهد، اما در این امر کاملا شکست میخورد. فلش بکها با آنکه از نظر کمیت، تعدادشان به اندازه است، اما کارکردی به آن صورت ندارند. یعنی حس و حالِ بیننده نسبت به دام و جیکوب در مدت ۱۳۰ دقیقه از فیلم تغییر خاصی نمیکند؛ چه برسد به اینکه رفتار دو برادر در انتها – بخوانید دوستی خاله خرسه! – توجیه شود.
از طرفی دام در فیلم F9 رسما به یک مدل سوپرمن تبدیل میشود. با اینکه یک سری از دیالوگها را از زبان کاراکترهای فرعی میشنویم که به شکستناپذیری اشخاص اصلی داستان در این مجموعهی پرطرفدار طعنه میزنند، اما واقعا عجیب است که دام بدون حتی یک آسیب جدی از ابتدا تا انتهای بحرانِ داستانی سر و حال بوده و به راحتی مبارزه میکند. میزان باورپذیری در فیلم F9 دیگر به حدی رسیده که باید فیلم سریع و خشن را در دستهی فیلمهای علمی-تخیلی دستهبندی کنیم!
با اینکه فیلم F9 از جنبههای فیلمنامه و کارگردانی در سطح ضعیفتری نسبت به فیلمهای قبلی ظاهر شده، همچنان اثری است سرگرمکننده و جذاب
اگر بخواهیم رو راست باشیم، با اینکه فیلم F9 از جنبههای فیلمنامه و کارگردانی در سطح ضعیفتری نسبت به فیلمهای قبلی ظاهر شده، همچنان اثری است سرگرمکننده و جذاب. مدت زمانِ فیلم نهم از سری فیلمهای سریع و خشن طولانی است، اما اگر به هدف سپری شدن وقت بخواهید پای فیلم بنشینید، احتمالا گذرِ زمان را حس نخواهید کرد. تدوین فیلم درست مثل اسمِ Fast and Furious است؛ سریع و خشن! در نیمههای پایانی فیلم همه چیز روی دور سریع و خشن به جلو حرکت میکند و در نهایت هم با یک اتفاق محیرالعقول روبهرو میشویم که سطح منطق و باورپذیری فیلم را به زیر صفر میرساند!
فیلم F9 اثری است مفرح و تا حدی طنز. دیالوگهایی را شنیده و صحنههایی را میبینیم که به نوعی به نمکِ سری فیلمهای سریع و خشن مشهور شدهاند. کمدی و حسِ طنز فیلم F9 به جا بوده و از تماشای صحنههای بامزهی فیلم به احتمال زیاد خوشتان خواهد آمد؛ به خصوص شوخی شخصیتها با فیلم و سریالهای دیگر.
سری فیلمهای سریع و خشن همیشه از آلبومهای موسیقی جذاب برای تهییج و برانگیختنِ حس رضایت بیننده بهره میبرند. فیلم F9 نیز از این قاعده مستثنی نیست. همانطور که پیتبول و آهنگِ Hey ma در گذشته توانسته بود بهواسطهی پخش در The Fate of the Furious برای مدت مدیدی وایرال و ویروسی شود، آهنگ Fast Lane از دون تولیور در فیلم F9 نیز جذابیت لازم را دارد تا عاشقان مسابقات ماشینی برای مدتی روی آن به اصطلاح قفلی بزنند!
فیلم Fast & Furious 9 با شمار زیادی از بازیگرهای ریز و درشت تلاش کرده تا اثری سرگرمکننده و مفرح باشد. با اینکه این اثر توانسته به برخی از اهدافش برسد، از سایر فیلمهای قبلی این مجموعه ضعیفتر عمل میکند. با این اوصاف فیلمنامهی ضعیف و تخیلی فیلم نهم آنقدری مهم نیست که جلوی لذتتان از تماشای فیلم را بگیرد.
- سرگرمکننده
- داستانی مفرح و تا حدی طنز
- موسیقیهای جذاب و هیجانانگیز
- تدوین
- فیلمنامهی شلخته با ریتم روایت شتابزده
- شخصیتپردازیهای ضعیف به خصوص جیکوب
- روایت داستان قابل پیشبینی و تخیلی
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید