نقد فیلم Finch – فینچ

فیلم فینچ یک درام محض است؛ نه خبری از سکانس‌ها اکشن و پر زد و خورد در فیلم می‌بینیم و نه روایت قصه به سبک آثار هالیوودی پیچ و تاب می‌گیرد. به همین دلیل اگر مقصود و نیت شما از تماشای فیلم فینچ، سرگرمی به واسطه‌ی سکانس‌های اکشن است، اجازه دهید با خیال راحت بگویم این فیلم، برای شما نیست و شاید هم مثل یک قرص خواب‌آور برای‌تان کارکرد داشته باشد! دیالوگ‌های به نسبت زیادِ فیلم به انضمام تعداد اندکِ رویدادها موجب می‌شود تا این فیلم بیشتر به درد افرادی بخورد که دلشان می‌خواهد تک و تنها پا در دلِ جهانی خیالی بگذارند که در آنجا نیز شخصیتی تک و تنها به دنبال هدفی، هر چند بی‌اهمیت از نظر شما می‌گردد. با این تفاسیر، درک کردنِ فینچ در انجام یک سری کارها که می‌توان آن را هدفِ این شخصیت از زندگی نامید کمی برای‌مان سخت است. از آنجایی که در ابتدا نمی‌دانیم فینچ چگونه آدمی است، ارتباط برقرار کردن با او نه تنها دشوار است که بلکه در برخی از سکانس‌ها نمی‌توانیم عواطفش را درک کنیم.

فیلم فینچ شاید قصه‌گوی خوبی نباشد، اما نمایشگر بسیار جذابی به حساب می‌آید

هر چقدر فیلم فینچ در زمینه‌‌ی سناریو عیب و ایراد دارد، در زمینه‌ی فنی و کارگردانی اثری خوب به نظر می‌رسد. قاب‌بندی‌های فیلم، روایت از تنهاییِ فینچ دارد و روایت از خرابی و همچنین حجم بسیار بالایی از اندوه که زیر شن‌های زیادی دفن شده. فیلم فینچ شاید قصه‌گوی خوبی نباشد، اما نمایشگر بسیار جذابی به حساب می‌آید از آن‌چه که دلمان می‌خواهد پیرامون یک دنیای پساآخرالزمانی بدانیم. هر چند برخی از سکانس‌های فیلم، کارکرد خاصی ندارند به جز القای یک حس هیجانِ کاذب. برای مثال اتفاقی که جف در اواسط فیلم رقم می‌زند و پا در منطقه‌ای ناشناخته می‌گذارد، می‌توانست به یک پیامد مهمی ختم شود، اما فیلم‌ساز پس از این‌که چند سکانس، مخاطب را با شخصیت‌ها همراه می‌سازد، به یک‌باره قائله را ختم به خیر می‌سازد! همان‌طور که گفته شد فیلم فینچ تلاشی نمی‌کند تا از چارچوب درامِ خود بیرون بزند، با این‌که فیلم با تمِ پسا آخر الزمانی و جلوه‌های کامپیوتری می‌توانست چندین و چند سکانس اکشن هیجان‌انگیزِ بیشتری در دل خود جای دهد.