میازاکی اعتراف می‌کند هرگز بازنشسته شدن را قبول نخواهد کرد

بازگشت مکرر میازاکی به خلق آثار و کناره‌گیری از بازنشسته شدن فقط تصمیمات ساده نیست، بلکه ریشه در یک وسواس خلاقانه عمیق دارد. در مصاحبه مذکور، او اعتراف می‌کند، هنگامی که یک اثری را تحسین می‌کند از آن الهام می‌گیرد، به همین واسطه مجبور می‌شود خارج از کنترل خود برای ساخت اثری جدید دست به کار شود. برای میازاکی، فرآیند خلاقیت فقط یک شغل نیست، بلکه بخش مهمی از هویت او است. حتی زمانی که میازاکی پروژه‌ها را به دیگران واگذار می‌کند، نارضایتی‌اش از نحوه اجرای آن‌ها او را به صندلی کارگردانی بازمی‌گرداند.

این موضوع وسواس فکری میازاکی را اثبات می‌کند، مشکلی که دشمن بازنشسته شدن این کارگردان اسطوره است. هر یک از آثار استودیو جیبلی پر از لمس غیرقابل انکار میازاکی است، در حالی که به وضوح می‌توان آن را هنگام تماشای این آثار احساس کرد. ناتوانی او در کنار رفتن دائمی نشان می‌دهد که خلق کردن به اندازه نفس کشیدن برای میازاکی مهم است.

برای میازاکی، الهام گرفتن اغلب چیزی است که او نمی‌تواند در برابر آن مقاومت کند. بسیاری از پروژه‌های او از ایده‌ها یا تصاویری زودگذر ناشی می‌شود که تخیل او را جرقه می‌زند و او را وادار می‌کند تا آن‌ها را عملی سازد. تمامی آثار این اسطوره از قلعه متحرک هاول گرفته تا همسایه من توتورو (My Neighbor Totoro) و شهر اشباح (Spirited Away)، ناشی از قوه تخیل و الهامات میازاکی است. ارتباط عمیق میازاکی با ایده‌هایش باعث می‌شود که اجازه دهد آن‌ها ناتمام یا ناقص بمانند، گرچه عملی سازی این ایده می‌تواند تا چه حد به خود او لطمه وارد کرده و میازاکی را عذاب دهد.