فیلم اوپنهایمر چه تفاوتی با فیلم‌های قبلی کریستوفر نولان دارد؟

به سیاق همه فیلم‌هایی که کریستوفر نولان ساخته است، اوپنهایمر هم یک فیلم طولانی است و حدود سه ساعت طول می‌کشد. اما نکته این‌جاست که پس از گذشت دو ساعت (که اولین انفجار بمب اتم را به شکل هیجان‌انگیزی نشان می‌دهد) فیلم به اتمام نمی‌رسد، بلکه وارد پرده سوم می‌شود. سپس با یک درام دادگاهی مواجه می‌شویم و شاهد سخنرانی دو شخصیت اصلی (اوپنهایمر و لوئیس استراوس) هستیم که نظرات مختلفی در مورد بمب اتم دارند.

همچنین در اواخر فیلم شاهد هستیم که رابرت اوپنهایمر از خود در برابر اتهامات مطرح‌شده دفاع می‌کند و ادعای دادگاه را که معتقد است او با حزب کمونیست همکاری کرده، قبول ندارد. استراوس نیز در تلاش است تا خود را به کابینه ریاست جمهوری بفروشد. در واقعیت، این جلسه توسط دولتمردان آمریکایی و در آوریل سال 1954 برگزار شد که نتیجه‌ای فاجعه‌بار برای رابرت اوپنهایمر داشت. چراکه باعث لغو مصونیت و ابطال مجوز امنیتی او در آمریکا شد.

اگر به فیلم‌های کریستوفر نولان دقت کنید، متوجه می‌شوید که بیشتر آن‌ها (به‌خصوص تلقین و ممنتو) یک قهرمان ساده یا حتی یک آنتاگونیست واضح ندارند. اما نولان در اوپنهایمر، مرز مشخصی میان آدم خوب و آدم بد کشیده است که تشخیص آن‌ها را آسان می‌کند. درک شخصیت‌ها از این هم ساده‌تر است، زیرا به‌راحتی می‌توان فهمید که استراوس به اوپنهایمر حسادت می‌کند و برای پیروزی در این رقابت است که به او برچسب «کمونیست بودن» می‌زند.

همه این‌ها ثابت می‌کند که اوپنهایمر، فیلم پیچیده‌ای نیست و هیچ شباهتی به آثار قبلی نولان (از فیلم شاهکاری مثل Following تا اثر ضعیفی مانند Tenet) ندارد. شاید هنوز هم باورکردنی نباشد که نولان از سبک فیلمسازی‌اش منحرف شده تا یک فیلم ساده بسازد، اما او واقعا این کار را انجام داده است.