نقد فیلم I Care a Lot – من خیلی اهمیت می‌دهم

شاید جان مایه‌ی اصلی داستان I Care a Lot  را بتوان غریزه‌ی بقا، کسب قدرت و جاه طلبی دانست که در دو سمت طیف جامعه‌ی فقیر و ثروتمند تعریف می‌شوند. با چند مونولوگ ابتدایی مارلا و گفتن چند نکته درباره‌ی فقرا و اغنیا، فیلمساز سعی می‌کند معنایی بر پیکر بی جان فیلم بدمد و مثلا شخصیت‌هایش را مفعول شرایط حاکم بر جامعه بداند. البته که نمی‌توان منکرش شد؛ اسناد زیادی مبنی بر سوء استفاده در رابطه با سالمندان، با یک سرچ کوچک در اختیارتان قرار می‌گیرد و این رشد و نمو بی‌اندازه‌ی سرمایه در غرب کم‌کم دارد ارباب جان آدمی نیز می‌شود و در حالت کلی این دست از روابط و وجود دادگاه‌هایی که هیچ اثری از عدالت در آن‌ها نیست، جای تعجب ندارند. اما جی بلکسونِ کارگردان اصلا نمی‌تواند در بازنمایی جهان زیسته‌اش درست عمل کند، حتی جهانی که ما به خوبی می‌شناسیمش! او حتی نمی‌داند که دارد فیلم طبقه‌ی فقیری را می‌سازد که در مبارزه‌ای دائمی به دنبال بالاتر کشیدن خود است یا فیلم طبقه‌ی مفرح را می‌سازد که قرار است در جلال و جبروت ثروت خود غرق شوند؟ 

انگار بعد از فیلم انگلِ بونگ جون هو و موفقیت بی‌بدلیش در سال گذشته، مد شده که فیلمسازان با برپایی یک حمام خون در پلان انتهایی پیامی فلسفی به ما منتقل کنند

 بنابر سنت تمام فیلم‌هایی که در دسته‌ی آثاری چون  I Care a Lot قرار می‌گیرند، کلاهبرداران این داستان هم خیلی زود با چالش اصلی‌شان مواجهه می‌شوند و اوضاع طبق برنامه جلو نمی‌رود. با افزوده شدن یک ضد قهرمان دیگر با بازی پیتر دینکلیچ روایت می‌توانست قدمی فراتر بر دارد و حتی در مبارزه‌ی جنسیتی زن و مرد معاصر حرف‌هایی برای گفتن پیدا کند اما «من خیلی اهمیت می‌دهم» حتی از این هم عاجز است. مبارزه‌ی دو ضد قهرمان مطابق انتظار با پیروزی‌های یکی در میان هر کدام همراه است که گاهی از فرط پیش‌بینی پذیری حوصله سر بر می‌شوند. مبارزه‌ای که البته با هوشمندی شخصیت زن پایان می‌یابد و مرد داستان شکست می‌خورد. پیروزی که البته منجر به شکستی بزرگ می‌شود.

سکانس نهایی از باور سازندگان به کارما و اخلاق نشات می‌گیرد و ساده‌ترین راه برای نمایش این چرخه‌ی اخلاقی است. شاید بشود از سادگی مذبوحانه‌ی بخش پایانی اینگونه دفاع کرد که کارگردان قصد حفط یکدستی روایتش را داشته و البته انتقال پیامی اخلاقی. اما انگار بعد از فیلم انگلِ بونگ جون هو و موفقیت بی‌بدلیش در سال گذشته، مد شده که فیلمسازان با برپایی یک حمام خون در پلان انتهایی پیامی فلسفی به ما منتقل کنند که البته همگی از ایجاد از آن باز مانده‌اند. طرح ریزی برای کنش نهایی داستان باید از اولین لایه‌های آن مشخص باشد، نه اینکه با یک دعوای مضحک و بد و بیراه گفتن ختم به قتلی بیشتر مضحک شود تا اثر گذار.