بررسی فیلم I See You – می‌بینمت

برگ برنده‌ی می‌بینمت چیزی نیست جز تدوین به‌شدت خوب و خلاقانه‌‌ای که از این اثر، یک فیلم درجه‌ی یک می‌سازد. در واقع کارگردان هر آن‌چه را که مخاطب در نیمه‌ی ابتدایی فیلم یک نقص قلمداد می‌کند را در نیمه‌ی دوم به گونه‌ای دیگر روایت می‌کند. برای جلوگیری از افشای داستانی تنها می‌توان به همین موضوع بسنده کرد که تغییر راوی داستان موجب می‌شود تا فیلم، مجدد یقه‌ی مخاطبش را گرفته و با خود همراه کند. بیننده در نیمه‌ی دوم سوالات بسیار بیشتری برایش مطرح می‌شود و فیلم با حوصله و با ریتمی مناسب، به تک تکِ سوالات و نقطه ابهامات داستان پاسخ قابل قبولی می‌دهد. در حقیقت فیلم می‌بینمت در ابتدا شاید چفت و بست نداشته باشد، اما در انتهای کار، فیلم‌ساز تمام پیچ و مهره‌های سناریو را در جای درستش قرار می‌دهد تا همه چیز معنا پیدا کند. از طرفی دیگر مخاطب هم حس نمی‌کند که وقتش تلف شده، چون بیننده به واقعیت‌هایی پی‌ می‌برد که ممکن است حتی مجدد به عقب برگردد تا رفتار برخی از شخصیت‌ها را مجدد بازبینی کند.

برگ برنده‌ی می‌بینمت چیزی نیست جز تدوین به‌شدت خوب و خلاقانه‌‌ای که از این اثر، یک فیلم درجه‌ی یک می‌سازد

فیلم می‌بینمت از حیث غافل‌گیر کردن مخاطب نیز موفق است و تماشاگر هر اندازه که به پایان این قصه‌ی دلهره‌آور نزدیک می‌شود، با غافل‌گیری‌های بیشتری مواجه می‌شود؛ اتفاقات غیرمنتظره‌ای که شاید به مغز کمتر بیننده‌ای خطور کند. می‌بینمت هر اندازه پروسه‌ی طرح معما و روایت داستانی را به خوبی به انجام می‌رساند، در چند مورد نقص و ایرادی نشان می‌دهد. اولین نقص در تعریف نکردن گذشته‌هاست و فیلم‌ساز دلیلی نمی‌بیند که در زمان به گذشته سفر کند و با این حال، بیننده به واسطه‌ی یک فلش‌بک، برهه‌ی نامعینی را از گذشته به صورت مکرر تماشا می‌کند. این فلش‌بک چندین مرتبه تکرار می‌شود و در هر دفعه، بیننده با اطلاعات بیشتری روبه‌رو می‌شود. مثل این می‌ماند که فیلم‌ساز شما را در اتاقی نشانده که پنجره‌ای مشرف به یک باغ در آن مکان وجود دارد. فیلم‌ساز هر از گاهی پنجره را باز می‌کند تا محیط بیرون را تماشا کنید ولی خیلی سریع این پنجره را می‌بندد. این‌که چرا کارگردان این کار را انجام می‌دهد، در چند ثانیه‌ی انتهایی فیلم متوجه می‌شوید اما رویکرد کارگردان می‌توانست بهتر از این باشد. در همین مثال کارگردان می‌توانست بیننده را در زمان به گذشته ببرد و به جای استفاده از فلش‌بکی که چندان کارایی ندارد، مخاطب را با اتفاقات گذشته به طرز ملموس‌تری آشنا کند. فیلم‌ساز می‌توانست به جای نمایش بیرون از قاب یک پنجره، در را باز کرده و مخاطبش را به سمت باغ هدایت کند. ترس کارگردان در لو رفتنِ زودهنگام غافلگیری پایانی ظاهرا باعث شده تا او تنها از تکنیک فلش‌بک بهره ببرد و از روایت قصه در زمان گذشته خودداری کند.

نقص مهم و بارز دیگر، در عدم بسط داستان و قصه‌ای است که به خوبی شروع و پایان می‌یابد. نقطه آغاز و انتهای ماجرا به خوبی بسته می‌شود، اما این قصه به درستی بسط پیدا نمی‌کند و نمی‌توان روایتِ قصه‌ی فیلم می‌بینمت را عمیق خطاب کرد؛ چراکه در انتهای فیلم از انگیزه‌ی رباینده چیز خاصی دستگیر مخاطب نمی‌شود. در حقیقت کارگردان آن‌قدر بین سرگرم کردن مخاطبش به این سوال که آیا عامل ماوراالطبیعه در داستان دخیل است یا خیر غرق می‌شود که یادش می‌رود که این چنین قصه‌ای را که دراماتیزه کرده، نیازمند عمق بیشتری است. با این تفاسیر می‌بینمت از جنبه‌ی تدوین، روایت، کارگردانی و حتی فیلم‌برداری ایراد خاص دیگری ندارد که به تجربه‌ی بیننده لطمه‌ی جدی وارد کند.

فیلم I See You قطع به یقین یکی از بهترین فیلم‌های داستانی و مهیجِ یک سال اخیر است که هر بیننده‌ای را می‌تواند به خود سرگرم کند. ریتم مناسب داستان در کنار تدوین به‌شدت خوب این فیلم باعث شده تا بتوان به آدام رَندال، کارگردان این فیلم خوش‌بین و امیدوار بود؛ از این بابت که این هنرمند در آینده نیز بتواند چنین فیلم‌های خوش‌ساختی را کارگردانی کند. آثاری که هم از لحاظ فرم و هم از لحاظ تکنیک ستودنی باشد.