نقد فیلم Kingdom of the Planet of the Apes – پادشاهی سیاره میمون‌ها

به بیان دقیقتر، دو سوم ابتدایی روند آهسته‌ای داشته و اتفاقاتی که بتوانند مخاطب را برای تماشای ادامه ترغیب کنند، با فاصله زیاد از هم رخ می‌دهند. همین موضوع باعث شده تماشای دو سوم ابتدایی (۱۶۰دقیقه ابتدایی) نیاز به حوصله و تحمل بالا داشته باشد. البته ایده‌هایی برای افزایش جذابیت به این بخش از داستان تزریق شده اما به هیچ وجه از پتانسیلش استفاده نمی‌شود؛ برای مثال، اندیشه‌های سزار دچار تحریف شده و فردی که قرار بوده الهام بخش میمون‌ها برای زندگی مسالمت آمیز با انسان‌ها باشد، حالا به نمادی برای شکار انسان‌ها و اعمال زور بر بقیه میمون‌ها شده است. متاسفانه داستان چندان به این موضوع نپرداخته و بواسطه شخصیت راکا نمی‌گوید چه اتفاقاتی باعث شده چنین انحرافی در افکار سزار بوجود بیاید. به خصوص اینکه عده‌ای سعی کردند راه و روش زندگی او در میان میمون‌ها حفظ شود.

دیگر ضعفی که وجود دارد، به شخصیت اصلی یعنی نوا مربوط می‌شود. اگرچه صحبت کردن درباره او زود بوده و باید زمان داد، این شخصیت فعلاً فرسنگ‌ها با رهبری الهام بخش مثل سزار فاصله دارد. از همه مهمتر، چندان مورد پرداخت قرار نگرفته و دلیلِ پشت برخی از اقدامات و تصمیمات مهمش را درک نمی‌کنیم. ضعف‌ها به این موارد خلاصه نشده و پرداخت شخصیت منفی، یعنی پراکسیموس سزار هم به هیچ وجه مناسب نیست. او نفرت زیادی از انسان‌ها دارد اما او در برهه‌ای از تاریخ به دنیا آمده که ظلم انسان به محیط زیست و حیوانات را تجربه نکرده و ندیده است. پس این همه نفرت از کجا می‌آید؟

ورق در یک سوم پایانی برمی‌گردد. اکشن‌های بیشتری را مشاهده کرده و ضرباهنگ داستان بیشتر می‌شود. بطوری که اگر سرتان را لحظه‌ای برگردانید، ممکن است اتفاقات مهمی را از دست بدهید. از همه مهمتر، بیشتر با شخصیت می که نقش آفرینی‌اش را فریا آلن (Freya Allan) بر عهده دارد، آشنا شده و می‌فهمیم چه اهدافی را دنبال می‌کند. همه این موارد دست به دست هم می‌دهند تا تقریباً یک ساعت پایانی از حیث جذابیت و هیجان دقیقاً نقطه مقابل دوم سوم ابتدایی قرار بگیرد.