نقد سریال Knuckles؛ بررسی موشکافانه اولین اسپین آف سونیک

متاسفانه علیرغم هیجانی که حول فرانچایز سینمایی Sonic the Hedgehog بوجود آمده، به‌خصوص بعد از تایید نقش آقای کیانو ریوز (Keanu Reeves) به‌عنوان صداپیشه شخصیت شدو در قسمت پایانی سه‌گانه سونیک، اسپین آف شش قسمتی ناکلز بزرگترین مشکل ذاتی فرانچایز را برجسته کرده که چیزی نیست جز تمرکز بیش از حد داستان روی عنصر انسانی. اگر سریال Knuckles را تماشا کرده باشید می‌دانید که حضور شخصیت وید ویپل با بازی آدام پالی (Adam Pally) به مراتب بیشتر از خارپشت قرمز و خشمگین دنیای سونیک است. در قسمت آغازین ناکلز سعی داشت مثل سونیک و تیلز سیاره زمین را به‌عنوان خانه جدید خود بپذیرد. نویسنده به‌لطف جلوه‌های ویژه خیره‌کننده که از نظر کیفیت هیچ تفاوتی با فیلم‌های پرهزینه سونیک ندارد، توانسته به بهترین شکل ممکن سختی عادت کردن به شرایط جدید و پذیرفتن تغییر را به‌تصویر بکشد.

تا اینجا داستان به‌خوبی پیش رفته چراکه هدفمند است و در مسیری معین قرار دارد، اما زمانیکه روح پاچیکمیک (Pachacamac)، رهبر قبیله ناکلز به‌طور ناگهانی ظاهر می‌شود و وید ویپل را سرنوشت ناکلز می‌نامد، اوضاع بهم می‌ریزد. جدا از اینکه پاچیکمیک چرا و چگونه باید بین میلیون‌ها انسان یک پلیس دست و پا چلفتی را سر راه ناکلز قرار بدهد، خودش به‌تنهایی معمایی عجیب است، ولی جالب اینجاست که نویسنده برای خنده‌دار کردن سکانس، دست به اقدامات غیرمنطقی می‌زند. برای مثال چرا پاچیکمیک به‌خاطر نداشتن جسم نتوانست ناکلز را بغل کند ولی دو دقیقه بعد حین خروج از خانه خیلی یهویی جسم پیدا کرد و از پنجره رد نشد. این نشان می‌دهد که نویسنده حتی از یک سری قوانین مبتدی هم خبر ندارد یا اصلا برایش مهم نیست.

هر چه جلوتر می‌رویم، داستان بیشتر از هدف اصلیش که تلاش ناکلز برای عادت کردن به زمین است، دور می‌شود و روی مشکلات شخصی وید ویپل تمرکز می‌کند. از همان قسمت آغازین مشخص شد که تمام دغدغه وید در زندگی، شرکت در مسابقات بولینگ است و بنا به دلایلی نامعلوم ناکلز باید او را آموزش بدهد و یه‌جورایی نقش معلم را ایفا کند. اینجاست که رفته رفته تمرکز از روی ناکلز که ستاره اصلی سریال است، برداشته شده و روی وید ویپل گذاشته می‌شود. نمی‌دانم نویسنده با خودش چه فکری کرده که یک شخصیت فرعی از فیلم‌های سونیک را به شخصیت اصلی در سریال انفرادی ناکلز تبدیل کند. متاسفانه نویسنده فقط به این کار بسنده نکرده، زیرا هر چه جلوتر می‌رویم، داستان تمام تلاش خود را بکار گرفته تا با پرداختن به مشکلات شخصی وید، کاری کند تا مخاطب بهش اهمیت بدهد.

اگر سریال بیشتر روی چالش‌های ناکلز تمرکز می‌کرد و در کنار آن یک گذری هم به مشکلات شخصی وید می‌زد، داستان اینقدر آبکی و پوچ نمی‌شد. شاید فکر کنید مشکلات داستان تنها به همین موارد اشاره شده ختم می‌شود، اما اضافه کردن آنتاگونیست‌هایی که اهداف کلیشه‌ای مثل نابودی دنیا و بدست آوردن قدرت‌ دارند را به میکس، متوجه وخامت اوضاع می‌شوید (البته اگر فن متعصب نباشید!!). آنتاگونیست‌های سریال به‌قدری کرینج و کلیشه‌ای هستند که با ورود به صحنه هیچ ترس و اضطرابی به مخاطب منتقل نمی‌کند. برای مثال شخصیت‌هایی مثل دارث ویدر یا تانوس به‌قدری خوب نوشته شده‌اند (هم از نظر شخصیتی و هم از نظر طرز تفکر و ایدئولوژی) که هر وقت وارد صحنه می‌شوند، مخاطب احساس خطر می‌کند. اینجا قصد مقایسه کردن آنتاگونیست فراموش شدنی سریال Knuckles با دارث ویدر یا تانوس را نداریم، اشتباه نکنید منظور این است که نویسنده در عمق بخشیدن به آنها شکست خورده است.