0/10

فصل دوم سریال The Last of Us یکی از بهترین صحنه‌های بازی را زودتر نشان داد

به‌موقع و درست

0/10 ۱ ۰۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ مقالات جانبی (تلویزیون) کپی لینک

مدت کوتاهی است که فصل دوم سریال The Last of Us از شبکه HBO پخش شده و به دلیل اینکه در بعضی مواقع راه خود را از بازی جداکرده است، ایراداتی از آن گرفته می‌شود. شیوه‌ی روایت شبکه HBO از داستان بازی The Last of Us Part 2 باعث شده مقدار زیادی از رمز و راز و تنش موجود در بازی از بین برود، اما باید از تیم سازنده‌ی سریال بابت بازسازی وفادارانه‌ی یکی از بهترین لحظات در درام آخرالزمانی Naughty Dog تشکر کنیم؛ حتی اگر این لحظه خیلی زودتر از زمانی که طرفداران انتظارش رو داشتن، در سریال ظاهر شده باشد.

اسپویل در ادامه وارد موضوعاتی می‌شویم که ممکن است اگر فصل دوم سریال را ندیده و یا بازی را تجربه نکرده‌اید، برایتان لو برود!

قسمت اول از فصل دوم، با عنوان “Future Days”، تقریباً به‌طور کامل در شهرک Jackson می‌گذرد؛ جایی که Joel (با بازی Pedro Pascal) و Ellie (با بازی Bella Ramsey) طی پنج سال گذشته در آن زندگی کرده‌اند. این دو نفر در جامعه‌ای از بازماندگان جا افتاده‌اند که از هجوم مبتلایان در امان مانده، گرچه Ellie به وضوح نسبت به همکاری با دیگران برای یک هدف بزرگ‌تر، بدبین و بی‌علاقه است. از نظر او، تمام این دیوارهای شهر تنها مانعی هستند برای رسیدن به پتانسیل واقعی‌اش در مبارزه با مبتلایان، و نسبت به بیشتر مردم این شهر بی‌تفاوت است. تنها کسی که به نظر می‌رسد برای Ellie اهمیت دارد، Dina است؛ شخصیتی که در سریال توسط Isabela Merced ایفا می‌شود. این دو دختر بهترین دوستان هم هستند و به‌وضوح مشخص است که Ellie نسبت به Dina احساساتی دارد—و گاهی اوقات، حس می‌کند که این احساس ممکن است یک‌طرفه نباشد.

سال‌ها کشمکش عاطفی بین آن‌ها بالاخره در یک رقص در Jackson به نقطه‌ی اوج می‌رسد. Ellie فردی گوشه‌گیر است، در حالی که Dina مرکز توجه مهمانی است، با آهنگ “Little Sadie” از گروه Crooked Still می‌رقصد و حسابی شور به پا می‌کند. سپس فضا آرام‌تر می‌شود و آهنگ غمگین و مذهبی “Ecstasy” از همین گروه آغاز می‌شود. Dina دست Ellie را می‌گیرد و او را، با وجود تردیدش، به سمت پیست رقص می‌برد. آن‌ها شروع به رقص آرام می‌کنند.

ما اصلاً انتظار نداشتیم که این صحنه به این زودی در سریال بازسازی شود، چون این لحظه در اصل به‌صورت یک فلش‌بک در ساعات پایانی بازی The Last of Us Part 2 ظاهر می‌شه. اما قبل از این‌که بازی در سال 2020 منتشر بشه، این رقص یکی از اولین صحنه‌هایی بود که از بازی دیدیم؛ آن هم در یک نمایش در مراسم E3 که مربوط به سال 2018 می‌شه. حتی قبل از این‌که در زمان تجربه‌ی بازی، Dina رو واقعاً بشناسیم، مجذوب تأثیری شده بودیم که روی Ellie داشت. این، نسخه‌ای بزرگ‌تر و پخته‌تر از دختری بود که در نسخه‌ی اول بازی دیده بودیم و مشخص بود که همه‌ی اتفاقاتی که از سر گذرانده، وی رو خسته‌تر و فرسوده‌تر کرده—انگار گذر زمان، هم‌زمان با زخم‌های روحی، باعث بزرگ‌تر شدن او شده است. در مقابل، Dina شاد و سرحال بود، با مقایسه‌ای واضح. وی بازیگوش و پرانرژی است، در حالی که Ellie همیشه محتاط و در حالت دفاع باقی مانده و این Dina است که باعث می‌شود آن جرقه‌های هیجان و شور و زندگی دوباره در Ellie روشن بشوند—چیزی که به‌نظر می‌رسید مدت‌ها است از وجودش ناپدید شده.

آن لحظه روی پیست رقص، یکی از بهترین لحظه‌ها برای به تصویر کشیدن رابطه‌ی بین این دو نفره—و راستش را بخواهید، ما واقعاً ترس داشتیم که این صحنه هم قربانی سبک نویسندگی ضعیف سریال بشود. همون‌طور که در برخی نقدها از فصل دوم سریال گفته‌شده، ما اصلاً تحمل این را نداریم که سریال به صورت مداوم بخواهد همه‌ی اعمال و افکار شخصیت‌ها را بیش‌ازحد توضیح بدهد و توجیه کند. در بعضی قسمت‌ها، دیدنش واقعاً ممکن عذاب‌آور باشد. اما از این بابت خوشحال شدیم که سریال این گفت‌وگو و صحنه را تقریباً همانطور که در نسخه‌ی PlayStation 4 بازی دیده بودیم، حفظ کرده.

Ellie: همه مردای توی این اتاق دارن بهت زل می‌زنن
Dina: شاید دارن به تو نگاه می‌کنن
Ellie: نه، نگاهشون به من نیست
Dina: شاید بهت حسودی‌شون شده؟
Ellie: دلیلی نداره. من که تهدیدی نیستم
Dina: اوه، Ellie… من فکر می‌کنم باید ازت بترسن

سپس Dina در وسط پیست رقص Ellie را می‌بوسد. ممکن است ما روش بیان این دیالوگ‌ها توسط بازیگران سریال را به اندازه نحوه بیان آن‌ها در بازی دوست نداشته باشیم، اما با این وجود، این تبادل دیالوگ به‌خوبی توانسته است اعتماد به نفس پایین و وضعیت فروپاشیده Ellie را به نمایش بگذارد. Ellie باور نمی‌کند که Dina بتواند او را به این شکل ببیند، حتی اگر آن‌ها بدون هیچ فاصله‌ای با هم می‌رقصند و در حرکت‌اند. در همین حال، Dina به Ellie می‌گوید که او بسیار بیشتر از آن چیزی است که خودش فکر می‌کند، حتی اگر خود او این را نبیند. اگر کلمات نتوانند او را قانع کنند، شاید اعمال چنین تاثیری داشته باشد.

Ellie در ابتدا این رفتار و بوسه را به حساب شوخی‌های مستی از طرف Dina می‌گذارد، که این امر نشان‌دهنده عمق بی‌اعتمادی به نفس او است. حتی زمانی که با یک دختر در حال انجام این رفتار است، هنوز هم باور ندارد که می‌تواند این را داشته باشد. با این حال، Ellie تقریباً تمامی چیزهایی که همیشه خواسته از او گرفته شده است، بنابراین چرا باید باور کند که این موقعیت با Dina متفاوت باشد؟ نحوه برخورد او با این موضوع به عنوان یکی از داستان‌های اصلی فصل‌ها (یا شاید چندین فصل) ادامه خواهد یافت، اما در این لحظه، او چیزی را که می‌خواهد به‌دست می‌آورد و می‌تواند شروع به باور کند که کسی در این شهر او را به چیزی بیشتر از دختری که با Joel زندگی می‌کند، می‌بیند.

لحظه به طور ناگهانی قطع می‌شود، زیرا حامی تبعیض‌گرای شهر، Seth (با بازی Robert John Burke)، لحظه خوشی را با سرزنش‌های قضاوت‌گرانه و یک توهین به هم می‌زند. Joel وارد عمل می‌شود و او را به زمین می‌اندازد، که باعث می‌شود Ellie از شرمندگی واکنش نشان دهد. واضح است که هر دوی آن‌ها مشکلاتی دارند که باید حل کنند، اما این بحث برای قسمت‌های بعدی است. اکثر فصل دوم سریال The Last of Us باعث شد که بیشتر از پیش به بازی اصلی و اجرای بی‌نقص بازیگران و نویسندگی متین آن پی ببریم. صحنه رقص هم تأثیر مشابهی داشت، اما همچنین فرصتی برای استراحت از توضیح‌های اضافی و مونولوگ‌های طولانی بود که در این سریال به وفور دیده می‌شوند. گاهی اوقات، متنی که با آن شروع کرده‌اید، کاملاً عالی است و نیازی به هیچ یادداشت اضافی ندارد. هرچند این لحظات کم هستند، خوشحالیم که سریال The Last of Us حداقل چند لحظه دارد که این نکته را درک می‌کند.