نقد و بررسی بازی The Dark Pictures Anthology: Little Hope

هر چند که ثانیه‌های آغازین این بازی ریتم بسیار بسیار کند و گنگی دارد، اما خیلی سریع همه چیز تغییر می‌کند و سوپرمسیو قدرت خودش را در خلق صحنه‌های شگفت‌انگیز و غیرمنتظره، به رخ می‌کشد. به نوعی می‌توان ساعت ابتدایی بازی را کلکسیونی از سورپرایزهای ناباورانه دانست که شروعی قدرتمند برای یک بازی دلهره‌آور تلقی می‌شود. به لطف این روایت، بازیکن خیلی سریع در گرداب ابهامات غرق می‌شود تا بدون هیچ تاب و طاقتی، به سراغ ادامه‌ی بازی برود تا بلکه بتواند پرده از رازهای بازی The Dark Pictures Anthology: Little Hope بردارد.

با این حال، وقتی وارد ساعت دوم می‌شویم، خیلی سریع همه چیز افت می‌کند! انگار که سوپرمسیو تمام برگ‌های برنده‌اش را برای همان لحظات آغازین بازی رو کرده است. متاسفانه تا زمان اوج‌گیری دوباره‌ی داستان، تنها اتفاقی که در این میان رخ می‌دهد، این است که از هدف ارتباط گرفتن با برخی از شخصیت‌ها دورتر و دورتر می‌شوید. برای مثال چطور می‌توان با علم بر اتفاقات اول بازی، با آنجلا ارتباط مثبتی برقرار کرد؟
یا برای مثال، پروفسور جان که باید منطقی‌ترین و عاقل‌ترین شخص گروه باشد، چرا باید دست به حماقت‌هایی بزند که مادام روی اعصاب بازیکن برود؟ این طور به نظر می‌رسد که خیلی سریع سازندگان بازی فراموش کرده‌اند که هدف هر بازیکن از تجربه‌ی بازی Little Hope این است که بتواند تک تک شخصیت‌ها را زنده نگه دارد و اگر موفق به این کار نشود، خود را سرزنش کند. هر چند که من توانستم این کار را انجام بدهم، اما وقتی برای تجربه‌ی چند پایان‌بندی دیگر بازی را از اواسط آغاز کردم، به این نتیجه رسیدم که با مرگ هر یک از کاراکترها غیر از آندرو، هیچ کمبودی در طول بازی احساس نمی‌کنم؛ هیچ ناراحتی در کار نیست!

می‌توان ساعت ابتدایی بازی را کلکسیونی از سورپرایزهای ناباورانه دانست که شروعی قدرتمند برای یک بازی دلهره‌آور تلقی می‌شود.

اگر خیلی راحت بخواهم بگویم، اصلا انگار نه انگار که بعد از کلی چالش و زحمت، شخصیت اصلی بازی کشته شده است. متاسفانه این ایرادی است که در Man of Medan هم تا حدی وجود داشت اما متاسفانه در بازی Little Hope شاهد افت چشمگیر آن هستیم. از طرفی دیگر، بازی نه چندان خوب برخی بازیگران، به قوت این موضوع کمک شایانی کرده تا توجه خاصی به بقیه شخصیت‌ها نداشته باشیم.

از طرفی دیگر کاراکتر اندرو با هنرنمایی ویل پورتر عملکرد قابل قبولی را از خود به نمایش می‌گذارد. اما حضور او در سه تایملاین مختلف که هر یک میزبان یک شخصیت کاملا متفاوت از نقش‌های ویل پورتر در قسمت دوم The Dark Pictures هست، باعث می‌شود تا بازیکن آن طور که باید و شاید نتواند با هنرمندی‌های این بازیگر توانمند ارتباط برقرار کند. از آن جایی که اتمام خط داستانی بازی Little Hope حداکثر پنج ساعت طول می‌کشد، به تصویر کشیدن سه تایملاین زمانی کمی سنگین به نظر می‌رسد و همین مورد، در کنار ضعف‌های سناریو و کارگردان، اجازه نمی‌دهد که صحنه‌هایی برای شناخت بهتر کاراکترها و هم‌ذات پنداری با آن‌ها، در طول بازی، خلق شود.

به رغم تمام افت و خیزها، می‌توان گفت که داستان بازی پلات قابل قبولی دارد اما پایان‌بندی غیرمنتظره‌ی آن، کمی تحلیل آن را متکی به سلیقه می‌کند! شاید بهتر بود تا سوپرمسیو از منطق مطلق برای طراحی پایان‌بندی‌‍‌(ها) بازی The Dark Pictures: Little Hope استفاده می‌کرد. برای فرار از اسپویل، هیچ اشاره‌ی مستقیمی به تحلیل پایان‌بندی‌ها نخواهم داشت اما در همین حد می‌توانم بگویم که اگر ریتم روایت داستان کمی از حالت سینوسی فاصله پیدا می‌کرد و در ساعات پایانی روندی غیرقابل پیش‌بینی‌تری را در پیش می‌گرفت، می‌توانست به یکی از نقاط قوت بازی تبدیل شود.