-
0/10
بازی Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 یک عنوان ورزشی برای کنسول نینتندو سوییچ است که پیش‌درآمدی برای مسابقات المپیک ۲۰۲۰ محسوب می‌شود.
سال دیگر سال پرهیجانی خواهد بود؛ به دلیل نزدیک شدن به مسابقات المپیک ۲۰۲۰ توکیو، به زودی عناوین ورزشی‌ای به بازار روانه می‌شود که حال و هوای این رویدادها را با خود می‌آورند. حال شرکت سگا برای نمایش زیبایی مسابقات پیش‌رو عنوان فانتزی با درون‌مایه ورزشی به بازار روانه کرده است. این بازی با نام Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 شناخته می‌شود. همانطور که از نام این بازی پیداست، دو جهان ماریو و سونیک با یک دیگر تلفیق شده و در مسابقات المپیک ۲۰۲۰ حضور خواهند داشت. Mario & Sonic at the Olympic Games Tokyo 2020 یک عنوان ورزشی است؛ پس نباید انتظار داشت که سونیک با سرعت بی‌نهایت همیشگی‌اش در بازی حضور داشته باشد.
داستان بازی در دو خط موازی جریان دارد؛ ماریو و سونیک به همراه دکتر اگمن و باوزر در کنسول بازی گیر کرده‌اند، این کنسول توسط دکتر اگمن برای گیر انداختن ماریو و سونیک ساخته شده ولی به اشتباه خود او همراه با باوزر در دستگاه گیر کرده‌اند. از طرفی لوییجی در تلاش است که آنها را از دستگاه بیرون کند. پس بنابراین یک ماجراجویی جدیدی برای او به وجود می‌آید. داستان بازی در دو خط روایت می‌شود. محتویات کنسولی که دکتر اگمن ساخته است در خصوص المپیک ۱۹۶۴ ژاپن است بنابراین سونیک و ماریو باید در المپیک سال ۱۹۶۴ شرکت کنند و با جمع آوری مدال‌های طلا از دستگاه خارج شوند. از طرفی اگمن و باوزر هم باید همین روند را پیش بگیرند.
از نظر داستانی، سازندگان خلاقیت بسیار خوبی انجام داده‌اند و دنیای ماریو و سونیک به شکل دو بعدی پیکسلی روایت می‌شود در حالی که دنیای ۲۰۲۰ به شکل سه بعدی پیش خواهد رفت. داستان کاملا ساده بیان می‌شود؛ با اینکه سازندگان سعی داشتند کمی به درون مایه‌ی بازی فراز و نشیب اضافه کنند، ولی متاسفانه داستان بازی بسیار ساده و کودکانه روایت می‌شود. اکثر دیالوگ‌ها به صورت نوشته بوده و کاراکترها در حاشیه صفحه انیمیشن‌های کوتاهی اجرا می‌کنند. در کنار روایت داستان در داخل بازی تیکت‌هایی وجود دارد که می‌توان آنها را جمع‌آوری کرد. این تیکت‌ها در واقع دانستنی‌هایی در خصوص المپیک و دنیای ماریو و سونیک است که خواندن آنها هم می‌تواند اطلاعات جدیدی به شما اضافه کند که دانستنشان جالب خواهد بود.
سهم زیادی از گیم‌پلی بازی در اختیار QTEهاست
سهم زیادی از گیم‌پلی بازی در اختیار QTEهاست. پیش از ورود به گیم‌پلی، مسابقات آموزش کوچکی به بازیکن می‌دهد، البته در داخل گیم‌پلی هم دکمه‌ی مورد نیاز برای انجام حرکت را به بازیکن نشان می‌دهد. همانطور که گفته شد، به رغم روایت داستان بازی دو استایل گرافیکی دارد، یکی از آنها به شکل دو بعدی و دیگری سه بعدی است. در بخش سه بعدی ۲۱ ورزش وجود دارد و در حالت دو بعدی ۱۰ ورزش قابل بازی است. اما سیستم QTE بازی شدیدا مشکل دارد. اکثر آنها با مشکل تکراری شدن دست و پنجه نرم می‌کنند. به عنوان مثال، در همه‌ی آنها دویدن با یک دکمه‌ی خاصی انجام می‌شود. با این توصیفات بازی‌های دو ۱۰۰ متر در بخش دو بعدی و سه بعدی، عملا یک شکل است.
مسابقات رقابتی این بازی مانند بوکس، کاراته و شمشیرزنی هم تقریبا به یک شکل طراحی شده‌اند. ورزش کاراته در این بازی شدیدا بد طراحی شده اما بدترین ورزش‌هایی که می‌توان بین آنها پیدا کرد، تنیس و تنیس روی میز هستند؛ بازیکن هیچ کنترلی در حرکت کاراکتر‌های این دو بازی نخواهد داشت و تنها باید روی ضربه زدن و جهت حرکت توپ تمرکز کند. در بخش دو بعدی هم ورزش جودو اصلا جذاب کار نشده و تنها حرکات به گرفتن، حمله‌ور شدن و کنترل با آنالوگ خلاصه می‌شوند. از طرفی بازی والیبال اصلا جالب نیست؛ بازی بسیار سریع انجام می‌شود و اگر یکی از کاراکترها بتواند ضربه محکم بزند، احتمال به دست آمدن امتیاز بسیار بالا می‌رود. از سوی دیگر، راگبی و فوتبال تاحد قابل قبولی خوب کار شده‌اند و می‌توانند برای مدتی شما را سرگرم کنند.
یکی از نقاط قوت بازی تنوع بسیار خوب آن در بازی‌ها است و این که بازی فقط روی مسابقات المپیک تمرکز ندارد
یکی از نقاط قوت بازی تنوع بسیار خوب آن در بازی‌ها است و این که بازی فقط روی مسابقات المپیک تمرکز ندارد. کاراکترها در داستان بازی بارها در موقعیت‌های مختلفی قرار می‌گیرند؛ به عنوان مثال در داستان دکتر اگمن با قطار به سمت شهر دیگری می‌رود و در اینجا سونیک برای رسیدن به او باید با قطار رقابت کند یا در قسمتی از بازی کارکتر اصلی باید از برای بدست آوردن آیتمی باید در یکی از خیابان‌های توکیو باید با کسانی مبارزه کند ولی متاسفانه این قسمت‌ها هم جذابیت زیادی ندارند ولی تنوع بسیار خوبی به روند بازی می‌دهد. بازی جدید ماریو و سونیک ارزش تکرار را پس از تمام کردن ندارد؛ هرچند که تنوع مراحل زیاد است اما طراحی داخلی هر کدام از آنها بعضا آن‌قدر ضعیف است که در طولانی‌مدت باعث خستگی بازیکن می‌شود.
سه روش کنترل برای انجام ورزش‌ها در بازی وجود دارد؛ اولی که معمول‌ترین حالت بازی است، استفاده از دکمه‌های جوی‌کان برای کنترل بازی است. این روش در تمام ورزش‌ها قابل اجرا خواهد بود ولی دو روش دیگر که یکی به شکل تک جوی‌کان و دیگری به صورت استفاده از حسگر‌های حرکتی طراحی شده، تنها در برخی از ورزش‌ها قابل استفاده‌اند. محیط‌های بازی در دو حالت سه بعدی و دو بعدی بسیار خوب کار شده و دیدن سونیک و ماریو به شکل دو بعدی و دهه‌ی ۹۰ میلادی حس نوستالژی خوبی به بازیکن القا می‌کند. حالت سه بعدی به بهترین شکل ممکن برای کنسول نینتندو سوییچ بهینه شده است؛ شخصا بیشتر بازی را روی حالت دستی نینتندو سوییچ بازی کردم و تا پایان بازی هیچ مشکلی با رزولوشن ۷۲۰ نداشتم. بازی در هیچ یک از مراحل دچار افت فریم یا مشکل خاصی مثل وجود باگ نمی‌شود.
گرافیک دو بعدی و سه بعدی-
تنوع مراحل
-
منبع آموزشی خوب
QTEهای تکراری-
نبود هدف خاص برای انجام بازی
-
سختی بعضی از مراحل
-
طراحی برخی از مراحل به شدت ایراد دارد
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید