بررسی فیلم مارموز

تبریزی می‌توانست کمی خلاقیت به خرج داده و از قابلیت‌های دیگر بازیگران بیشتر بهره ببرد. ویشکا آسایش در نقش یک ژورنالیست فرصت طلب طی مسائلی به «قدرت صمدی» نزدیک می‌شود و یک تعامل عاشقانه بین این دو کاراکتر شکل می‌گیرد که به یک مو بند است. عاشقانه‌ای که بود و نبودش چندان به حال مخاطب فرقی ندارد اما تبریزی و سایر کارگردان‌های تقریبا مطرح عادت دارند از المان فم فتال در آثار خود استفاده کنند. کما اینکه در فیلم‌نامه «کتاب قانون» اثر مازیار میری، تکیه بر استفاده از قدرت‌های زنانه به حد اعلای خود رسید و چه تعامل زیبایی بین پرویز پرستویی و بازیگر مکملش را جلوی دوربین شاهد بودیم و چقدر لذت بردیم از پریشان حالیِ پرویز پرستوئی در قبال این عشق آتشین. در مارموز نه خبری از پرویز پرستوییِ عاشق است و نه عشق قدرتمند و سوزانی که کاراکترهای قصه را درگیر خود کند. صرفا یک دلبستگی شکل می‌گیرد که آن هم چندان معقول نیست. چه بسا شاید از دیدتان منطقی هم نباشد. در هر صورت این حس صرفا در فیلم‌نامه مارموز تزریق شده تا نویسنده بتواند فیلم را در انتها ببندد.

برخی فیلم‌ها تکلیفشان مشخص است. تهیه‌کننده دخل و خرج گروه را تامین می‌کند تا فیلم پر و بال گرفته تا در نهایت و زمانی که فیلم روی پرده می‌رود، برای مدتی کوتاهی هم که شده خنده را روی لب مخاطب قرار دهد. عده‌ای نیز مثل مهران مدیری دغدغه‌مند عمل می‌کنند و سبک کمدی را به چشم یک ابزار جراحی می‌دانند تا با آن مسائل و مشکلات اجتماعی را شکافته و به زبانی ساده، حال و روز مملکت و مشکلاتش را نشان بدهند. عده‌ای نیز مثل کمال تبریزی پس از چند دهه فعالیت هنری به شیوه برخی از کارگردان‌ها، سفارشی عمل کرده و اثری می‌سازند که تنها به مذاق عده‌ای معدود خوش بیاید. رفتار و گرایش سیاسی قدرت صمدی بی‌شباهت به رئیس جمهور دولت نهم مملکت‌مان نیست و آیدین سیار سریع در فیلم‌نامه‌ای که به رشته تحریر در آورده، با ظرافت روی یک بند راه می‌رود. او نه چیزی می‌گوید که به اصطلاح‌طلب‌ها بر بخورد و نه اصول‌گراها از روند داستانی ناراحت شوند. فیلم‌نامه‌ای خنثی را در یک فیلم سفارشی شاهد بودیم که به شدت زور زد خودش را در سبک کمدی جای دهد اما افسوس و صد افسوس که مارموز، به گرد پای فیلم مارمولک نمی‌رسد.