نقد و بررسی بازی Marvel’s Avengers

پیرنگ داستان از حد یک داستان سطحی کمیک‌بوکی فراتر نمی‌رود. عمده‌ی داستان به رابطه‌ی میان کامالای جوان و پراشتیاق با الگوهای زندگی‌اش که حالا هم‌رزمانش شده‌اند می‌پردازد؛ ایده‌ای که می‌توانست تبدیل به روایتی دوست‌داشتنی تبدیل شود، اما به جز کامالا و تا حدی تونی استارک، سایر کاراکترها بسیار سطحی و فراموش‌شدنی هستند. حتی به کاپیتان آمریکا و ثور که در اواخر بخش کمپین به داستان اضافه می‌شوند هم بسیار کم پرداخته می‌شود. نقش‌آفرینی بازیگران مطرحی چون تروی بیکر (بروس بنر/هالک) و نولان نورث (تونی استارک) هم نتوانسته انرژی خاصی به این داستان بی‌روح تزریق کند، چرا که علیرغم تفاوت اخلاقی کاراکترها، دیالوگ‌ها چنگی به دل نمی‌زنند و کم پیش می‌آید که مثلا شوخ‌طبعی تونی استارک یا غرور اشرافی ثور لحظاتی به یاد ماندنی رقم بزند. از آن سو شخصیت‌های شرور داستان و در راس آنها MODOK هم انگیزه‌های بی‌معنی و شخصیت‌هایی کلیشه‌ای دارند و انگار هستند که صرفا باشند. از نیمه‌ی دوم داستان به بعد، بازی دیگر اهمیتی به پرداخت به جزئیات داستانی و پرداخت شخصیت‌های جدید نمی‌دهد و صرفا به فکر اضافه کردن گروه‌ها، کاراکترها و ماموریت‌های جدید است. به طور کلی داستان بازی اونجرز و شخصیت‌های آن احساس دم‌دستی و بدون اصالت بودن را منتقل می‌کند که با توجه به استفاده از بستر فوق‌العاده‌ای چون کمیک‌های مارول، بسیار ناامیدکننده بود.

کمپین داستانی حدودا ۱۲ ساعته‌ی بازی Marvel’s Avengers بیشتر حکم یک تست آزمایشی برای مکانیک‌های گیم‌پلی و سیستم لوت بازی را دارد تا شما را برای ورود به بخش چندنفره که انگار همه‌چیز از ابتدا برای آن ساخته شده، آماده سازد. هر شش کاراکتر قابل کنترل بازی ویژگی‌ها و قدرت‌های منحصر به فرد خودشان را دارند، اما کریستال داینامیکس موفق شده به شکل ظریفی، تجربه‌ی بازی کردن با آنها را در یک قالب کنترلی مشترک بسازد تا نیازی به مجموعه‌ای از دکمه‌ها و مکانیک‌های متفاوت برای هر کاراکتر نباشد. هر ابرقهرمان چهار معیار Melee، Defense، Ranged و Heroic دارد که همانطور که از نامشان پیداست، روی توانایی مبارزه تن‌به‌تن، از راه دور، دفاع و قدرت ویژه‌ی آنها تاثیر می‌گذارند. هر شخصیت چهار اسلات Gear دارد که با لوت کردن و یافتن آیتم‌های هر کدام، می‌توان این معیارها را بهبود داد. میانگین آنها، سطح قدرت کاراکتر را تعیین می‌کند که به نسبت آن، سطح دشمنان در هر مرحله تنظیم می‌شود.

چه در بخش تک‌نفره و چه چندنفره، اکثر ماموریت‌ها شامل کارهای ساده‌ای چون محافظت از یک نقطه یا شکست دادن یک دشمن در مناطقی شدیدا تکرارشونده و نه‌چندان چشم‌نواز می‌شوند.

تنوع سبک‌ مبارزه‌ی قهرمانان بازی به خوبی ملموس است و هر کدام لذت خاص خود را دارد؛ چه حرکات آکروباتیک بیوه‌ی سیاه باشد، چه لیزر‌های مرد آهنی و چه ضربات سهمگین چکش ثور، بازی کردن با هر کدام تجربه‌ی منحصر به فردی دارد که به ندرت خسته‌کننده می‌شود. اما هر چقدر که در طراحی گیم‌پلی هر کاراکتر دقت به خرج داده شده، متاسفانه موارد دیگر ضعیف انجام شده‌اند که این نقطه قوت بزرگ بازی را خنثی می‌کنند. اول آن که طراحی مراحل بازی فاجعه است. چه در بخش تک‌نفره و چه چندنفره، اکثر ماموریت‌ها شامل کارهای ساده‌ای چون محافظت از یک نقطه یا شکست دادن یک دشمن در مناطقی شدیدا تکرارشونده و نه‌چندان چشم‌نواز می‌شوند. برای چالش‌برانگیز‌تر شدن بازی، هر منطقه با سیلی از دشمنان که شامل روبات‌های گوناگون می‌شوند پرشده‌اند. این نکات سبب شده که در مبارزه‌ها به جای استفاده از قابلیت‌های یکتای هر قهرمان، صرفا به فشردن پیاپی دکمه‌ها اکتفا کنید. درخت مهارت‌های ابرقهرمانان بازی هم با وجود ظاهر گسترده‌ی خود، صرفا شامل برخی حرکت ابتدایی و افزایش قدرت حرکات قبلی می‌شوند و کمکی به عمق بخشیدن به مبارزات بازی Marvel’s Avengers نمی‌کنند.

سیستم لوت بسیار بد بازی هم دومین موردی است که به گیم‌پلی ضربه‌ی بزرگی می‌زند. آیتم‌های Gear که به وفور هم در محیط یافت می‌شوند، هیچ تاثیر محسوسی روی توانایی‌های مختلف شخصیت‌ها نمی‌گذارند. به‌علاوه مجهز کردن کاراکتر به آنها هیچ تغییر خاصی در ظاهر ابرقهرمان هم نمی‌دهد و تمام ویژگی‌های ظاهری به آیتم‌های مربوطه در بخش Cosmetics اختصاص داده شده‌اند. این مسائل سبب شدند که انگیزه‌ای برای لوت کردن آیتم‌های جدید یا پیدا کردن متریال لازم برای ارتقای آنها (که تعدادشان به شکل آزاردهنده‌ای زیاد است) نداشته باشم. در بهترین حالت، صرفا صندوق‌هایی که در مسیرم به سوی هدف بعدی ماموریت اصلی را باز می‌کردم و بدون توجه به جزئیات، اعداد و ارقام و ویژگی‌های هر آیتم که مصداق کوچکی از طراحی افتضاح UI بازی هستند، صرفا آنهایی که فلش‌های سبز به همراه داشتند را برمی‌داشتم.