نقد و بررسی بازی Ninja Gaiden Master Collection

0/10

0/10 ۰ ۲۷ خرداد ۱۴۰۰ بررسی بازی کپی لینک

بالاخره پس از سال‌ها شاهد عرضه کالکشن ریمستر سری بازی Ninja Gaiden هستیم. عنوانی بسیار خوش‌ساخت که به نحوی پدر معنوی اکشن‌های سخت امروزی به شمار می‌رود. سال‌ها قبل از عرضه دیمنز سولز (Demon’s Souls) و سری دارک سولز (Dark Souls)، استودیو تیم نینجا (Team Ninja) بازی‌ای را روانه بازار کرد که سبک هک اند اسلش (Hack and Slash) اکشن مدرن را با گیم‌پلی‌ای سخت درآمیخته بود.

این سری همیشه طرفداران خاص خودش را داشته است ولی در عین حال هم به دلیل سال و نحوه انتشار پراکنده روی پلتفرم‌های مختلف، خیلی از گیمرها و خصوصا بازیکنان نسل جدید، با آن آشنا نیستند.

بازی Ninja Gaiden و قهرمان افسانه‌ای این سری، ریو هایابوسا (Ryu Hayabusa) پایه‌گذار سبک جدیدی از بازی‌های اکشن هستند که حالا بار دیگر در قالبی جدید، روی پلتفرم‌های نسل هشت و نهم بازگشته‌اند. این برای اولین بار است که این سری راه خودش را روی رایانه‌های شخصی پیدا می‌کنند و کاربران این پلتفرم این فرصت برایشان فراهم شده است تا بتوانند با این سری بازی سرگرم شوند.

در ادامه می‌خواهیم به بررسی این مجموعه که Ninja Gaiden Master Collection نام دارد بپردازیم و ببینیم بازگشت این سری به چه نحوی صورت گرفته است و آیا می‌تواند خاطرات خوب گذشته را برای طرفداران این مجموعه زنده کند؟ پس با وب‌سایت سرگرمی همراه باشید تا در ادامه به سراغ این مجموعه برویم.

اولین نسخه موجود در این مجموعه Ninja Gaiden Σ (Sigma) نام دارد. داستان تحول این بازی در نوع خودش بسیار جالب است. این اثر، اولین عنوان در سری بازی Ninja Gaiden است که اولین بار در سال 2004 برای ایکس باکس منتشر شد. سپس در سال بعد با محتوای اضافه و با نام Ninja Gaiden Black دوباره راهش را به بازار باز کرد. در این نسخه از بازی درجه سختی جدیدی به بازی اضافه شده بود که بازی را خیلی راحت‌تر می‌کرد.

دلیل قرار دادن چنین محتوایی از سوی ناشر، اعتراض خیل عظیمی از کاربران به سختی بیش از حد بازی بود. این درجه سختی که Dog نام داشت، به نحوی شما را تحقیر می‌کرد و در طول بازی با روبان‌هایی رنگی به شما یادآور می‌شد که سختی حقیقی بازی این چنین نیست. هم‌چنین کاراکتر همراه ریو، به صورت تحقیرآمیزی با او برخورد می‌کرد و در پیام‌های راهنمایش او را به عنوان یک نینجای حقیقی نمی‌شناخت.

در ادامه این نسخه باز هم دست‌خوش تغییر شد و با عنوان Ninja Gaiden Σ (Sigma) روانه بازار اروپا و هم‌چنین، کنسول وقت سونی، یعنی پلی‌استیشن 3 شد. در این نسخه از بازی گرافیک کمی بهبود پیدا کرده بود و شخصیت جدیدی به نام ریچل (Rachel) هم که در نسخه‌های قبلی یک کارکاتر غیرقابل‌بازی بود را صاحب خط داستانی متمایزی کرده بود. حالا بازی دو کاراکتر اصلی داشت که هر کدام مراحل مخصوص به خودشان را داشتند.

اگرچه این اتفاق مثبتی بود، ولی مراحل کاراکترهای فرعی هیچ‌گاه به قدرت و انسجام خط اصلی و استیل مبارزاتی ریو هایابوسا نمی‌رسیدند. هم‌چنین سلاح‌های زیادی به بازی اضافه شده بود که هر کدام نقاط ضعف و قوت خودشان را داشتند و استراتژی و نحوه پیش‌برد مراحل توسط بازیکن را بسیار تغییر می‌داد. هم‌چنین مکانیزم نینپو (Ninpo) به بازی اضافه شده بود که نوعی قدرت خاص است که می‌توانید در صورت پر بودن نوارش، از آن به عنوان یک مکانیزم هجومی یا دفاعی عالی، بهره ببرید.

نسخه‌ای که در کالکشن عرضه شده جدید شاهد آن هستیم، همین نسخه‌ی سیگما است. این عنوان در زمان خودش یکی از بهترین‌ها بود و حالا هم چیزی از ارزش‌هایش کاسته نشده است. البته باید از کوئی تکمو Koei Tecmo و تیم نینجا (Team Ninja) پرسید که آیا پس از گذشت این همه سال‌، آپ‌اسکیل کردن بازی و کمی بهبود تکسچرها برای عرضه در سال ۲۰۲۱ میلادی، کافی است؟ بازی از نظر فنی دست‌خوش هیچ تغییری نشده است و مشکلاتی که در سال ۲۰۰۶ ممکن بود آن چنان به چشم نیایند، حالا کاملا توی ذوق شما خواهند زد.

حداقل چیزی که از تکمو انتظار داشتیم، یکسان‌سازی و یک‌پارچه‌سازی چیدمان کنترل‌های این سه نسخه بود. حالا که سه بازی پشت سر هم در یک مجموعه عرضه شده‌اند، بهترین انتخاب تغییر دادن کنترل عنوان‌های قبلی و یکسان‌سازی آن‌ها با آخرین نسخه، که بهترین چیدمان کنترل را دارد، است. این امر به هیچ عنوان تحت نگرش تیم سازنده قرار نگرفته است و کنترل بازی همان چیزی است که در نسخه‌ی ۲۰۰۶ بود.

هم‌چنین نکته‌ی زهرداری که باعث می‌شد بازی در زمان عرضه امتیاز کامل را به خودش اختصاص ندهد، دوربین احمقانه نسخه اولیه بود. دوربین چنان در طول بازی از بازیکن و ضرب‌آهنگ مبارزات جا می‌ماند که گاهی بزرگ‌ترین چالش بازیکن، سر و کله زدن با زاویه دید قاب به تصویر کشیده شده توسط بازی بود. این اتفاق زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کرد که در درجات سختی بالاتر، ممکن است کل نوار سلامتی شما با یک ضربه سنگین خالی شود و این ضربات سنگین از سوی دشمنانی که تصویر حضور نداشتند بر سر کاراکتر بیچاره فرود می‌آمدند.

فرض کنید در حال مبارزه با چند دشمن به صورت هم‌زمان هستید و با استراتژی‌های متنوع و سختی تمام آن‌ها را مدیریت می‌کنید. ناگهان موشکی از سوی دشمنی ناپیدا که در تصویر نیست بر شما نواخته می‌شود، و تمام! شما به سرعت به کام مرگ فرو می‌روید و مجبورید تا رسیدن به نقطه مورد نظر دوباره دقایقی را صرف کنید. همه این‌ها به شکل تمام و کمال از همان نسخه به این مجموعه کوچ کرده‌اند و هیچ تغییری در آن‌ها به وجود نیامده است.

بحث سپری کردن دقایق برای رسیدن از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر شد؛ مشکل چک‌پوینت‌های بی سر و سامان بازی هم به قوت خودش باقی است. هنوز هم تنها نقاط سیو کردن بازی، در گوشه‌هایی خاص از مراحل قرار دارند و در صورت مردن، مجبور هستید که کل مسیر را با تمام موانعش تحمل کنید تا به جایی برسید که چالش اصلی شروع می‌شود. بهبود این سیستم واقعا کم‌ترین چیزی بود که از این کالکشن انتظار داشتیم که آن هم محیا نشده است.

بعد از نسخه‌ی آغازین بازی، به عنوان Ninja Gaiden Σ2 (Sigma 2) می‌رسیم. در این عنوان هر چند که همه‌ چیز پیشرفت کرده است و داستان بازی هم منسجم‌تر روایت می‌شود، اما باز هم مشکل دوربین کمی از لذت تجربه بازی کم می‌کرد. در این مجموعه هم دوستان سازنده زحمت کشیده‌اند و تنها بازی را آپ‌اسکیل کرده‌اند و هیچ دستی به کنترل و دوربین بازی نکشیده‌اند. البته که باز دوربین این نسخه نسبت به عنوان اولیه بسیار بهتر عمل می‌کند، ولی باز هم همان آش و همان کاسه تحویلمان شده است.

بازی از نظر فنی دست‌خوش هیچ تغییری نشده است و مشکلاتی که در سال انتشار ممکن بود آن چنان به چشم نیایند، حالا کاملا توی ذوق شما خواهند زد.

البته که پیشرفت بصری بازی نسبت به نسخه اولیه مشهود است، ولی این پیشرفت هم مربوط به زمان عرضه این بازی است و نه به لطف نسخه بازعرضه‌شده فعلی. گیم‌پلی بازی هم که در میان سه‌گانه یک سر و گردن بالاتر قرار دارد و این عنوان را می‌توان به عنوان بهترین اثر در بین تمامی محصولاتی که نام بازی Ninja Gaiden را یدک می‌کشند قرار دارد. تنوع مراحل، دشمنان و سلاح‌ها باعث می‌شود تا بتوانید از اول تا آخر این بازی از روند آن لذت ببرید. ضرب‌آهنگ بازی هیچ‌گاه از تب و تاب نمی‌افتد و فقط ممکن است گهگاهی قسمت‌هایی که با محوریت پلتفرمر طراحی شده‌اند کمی خاطر شما را آزرده سازند.

موسیقی پویا و فکرشده بازی هم به بهترین شکل هارمونی بازی را کامل می‌کند و واقعا در خور نام این اثر عمل می‌کنند. این‌جا هم مانند نسخه سیگما 2 اصلی، کاراکترهای فرعی حضور دارند که بعضی اوقات بازی کنترل آن‌ها را به شما می‌سپارد. البته که همان‌طور که قبلا گفتم، این جا هم مراحل کاراکترهای فرعی فاصله زیادی با مراحل خط اصلی داستان دارند.

اما همه این اتفاقات و نکات مثبت ذکر شده، از قبل هم در بازی حضور داشت و این مجموعه، به جز رزولوشن بالاتر و تکسچرهای گرافیکی جزیی، چیز جدیدی به این اثر اضافه نمی‌کند. نه تنها به بازی چیز خاصی اضافه نشده است، بلکه بخش همکاری آنلاین که بسیار هم هیجان‌انگیز و سرگرم‌کننده بود نیز به کلی از بازی حذف شده است.واقعا حق کاربران رایانه‌های شخصی این بود که بتوانند جامعه آنلاین خودشان را در این بازی نیز ببینند و در کنار هم این بخش را نیز تجربه کنند.

آخرین نسخه موجود در مجموعه نیز سومین ورودی بازی Ninja Gaiden، با عنوان Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge است. این بازی حتی در زمان عرضه هم نتوانست تا نظر مخاطبان و منتقدان را جلب کند. حالا هم پس از این سال‌ها تنها نکته مثبت بازی چیدمان کنترل بازی است. البته همان‌طور که قبلا گفتم، از این چیدمان هم بهره‌برداری نشده‌ است. دوربین کارگردانی شده این عنوان یکی دیگر از نقاط مثبت این اثر است. سومین نسخه بازی Ninja Gaiden آبستن کوهی از نقاط منفی و مراحل افتضاح است که بعد گذر سال‌ها، ترحم زمان نیز نتوانسته مرهمی روی زخم‌های کهنه‌اش باشد.

در کنار همه این‌ها، باید به مشکلات اساسی پورت نسخه پیسی هم اشاره کنیم. افت فریم‌های وقت و بی‌وقت حتی روی بهترین سیستم‌ها، عدم وجود تنظیمات گرافیکی و حالت تمام‌صفحه، عدم پشتیبانی از موس و کیبورد و بهینه‌سازی این نسخه، از فجایع این کالکشن بازی Ninja Gaiden به شمار می‌روند.

در کل این مجموعه را می‌توان تنها به هواداران سرسخت سری بازی Ninja Gaiden که دیگر به نسخه‌های قدیمی‌تر دسترسی ندارند توصیه کرد. عدم بهینه‌سازی فنی از هر جهت و حذف حالت چندنفره آنلاین از عناوین این سری باعث می‌شود که این مجموعه گامی بزرگ به سوی عقب بردارد و پس‌رفت عظیمی به حساب بیاید. مشکلات نسخه رایانه‌های شخصی که بزرگ‌ترین فضاحت برای Koei Tecmo و Team Ninja است. عدم تصحیح دوربین بد نسخه‌ی اول و یک‌پارچه‌سازی چیدمان کنترل از بزرگ‌ترین ضعف‌های این کاکلشن به شمار می‌روند.

اگر تا به حال این عناوین را تجربه نکرده‌اید، این مجموعه راه درستی برای آشنایی با یکی از بهترین سری‌های سبک اکشن و پدرمعنوی هک ‌‌اند‌ اسلش‌های سخت نیست؛ چرا که محتوای بیشتری در نسخه‌های اصلی موجود در این مجموعه انتظار شما را می‌کشند.

نقد و بررسی بازی Ninja Gaiden: Master Collection با توجه به کد ارسال شده از سوی ناشر و پلتفرم‌های ایکس‌باکس وان و رایانه‌های شخصی نگارش شده است.

5 متوسط

این مجموعه را می‌توان تنها به هواداران سرسخت سری بازی Ninja Gaiden که دیگر به نسخه‌های قدیمی‌تر دسترسی ندارند توصیه کرد. عدم بهینه‌سازی فنی از هر جهت و حذف محتوای آنلاین باعث می‌شود تا این مجموعه گامی بزرگ به سوی عقب بردارد و پس‌رفت عظیمی به حساب بیاید. مشکلات نسخه PC، عدم تصحیح دوربین بد قدیمی و یک‌پارچه‌سازی چیدمان کنترل از بزرگ‌ترین ضعف‌های این کاکلشن به شمار می‌روند. اگر تا به حال این عناوین را تجربه نکرده‌اید، این مجموعه راه درستی برای آشنایی با یکی از بهترین سری‌های سبک اکشن نیست.