چگونه بونگ جون هو و تیمش بهترین طراحی صحنه‌ی سال را با فیلم Parasite رقم زدند؟

لی: در حومه سئول واقعاً خانه‌هایی با دیوارهای بلند و حیاط‌های بزرگ وجود دارد. اما پلکان یکی از عناصر کلیدی این فیلم است. کارگردان بونگ برای این خواسته‌ی خود که همه چیز باید به نزول از بالا به پایین ادامه دهد، خیلی دقیق بود. باید باران و آب بیشتری در اختیار می‌داشتیم تا مفهوم و فضاسازی کلی فیلم را درآوریم.

اگرچه ما با پلکان‌های متعدد در محل هم دردسرهایی داشتیم – تعداد زیاد کابل‌های برق و پلکان‌هایی که هنگام پایین آمدن خانواده دیده می‌شوند. خانه‌ای اشرافی آقای پارک و خانه نیمه زیرزمینی کیتائک دارای چندین پلکان با اندازه‌های مختلف هستند که بالا و پایین می‌روند. من تا به حال این تعداد پلکان را برای یک فیلم نساخته بودم.

بونگ: خیلی مهم است که کاراکترها پایین می‌روند، اما مهم‌تر آن است که آب هم با آنها حرکت می‌کند: آب از بالا به پایین جریان دارد، از محله‌های ثروتمند تا فقیر و این شخصیت‌ها هیچ کنترلی روی آن ندارند. آبی که با آنها به پایین حرکت می‌کند در نهایت تمام خانه‌شان را با خود می‌برد. به نظرم این یک عنصر واقعاً غم‌انگیز این سکانس است.

سیل در زیرزمین

لی: به همین دلیل است که شخصیت‌های اصلی داستان در این ساختار یکتای خانه‌های نیمه‌زیرزمینی زندگی می‌کنند. من آن [المان] را صرفاً برای نشان دادن یک عنصر کره‌ای در داستان قرار نداده‌ام. یک معنای مشخص‌تری پشتش وجود دارد؛ چرا که نیمه زیرزمین اساساً جایی بین بالا و پایین است. این ترس وجود دارد که ممکن است از این هم پایین‌تر سقوط کنی اما همچنان این امید را که هنوز تقریباً بالاتر از زمین هستی در دل داری، پس این واقعاً فضایی آستانه‌ای که آنها داخلش هستند را منعکس می‌کند و فضاهای این فیلم هم حتی تقسیم‌بندی‌‌شده‌تر هستند و همگی از طریق یک پلکان بسیار پیچیده به هم وصل شده‌اند.

این یک صحنه بوده. لوکیشن‌های واقعی با ظاهر مشابه هم در کره وجود دارد، اما ما این صحنه را خودمان ساختیم تا بتوانیم کل محله را زیر آب ببریم. با این حال می‌خواستیم که شبیه به یک صحنه [مصنوعی] نباشد. ما به فضا به‌عنوان یک بازیگر نگاه می‌کردیم. من به واحد هنر و طراحی صحنه گفته بودم که به جای ساخت محله نیمه زیرزمینی کیتائک، باید آن را از جای دیگر بیاوریم.

ما ایده‌های زیادی از محل‌هایی که در حال توسعه مجدد بودند گرفتیم و قالب‌های سیلیکونی از آجرهای واقعی آن محله‌ها ساختیم تا بتوانیم محله خودمان را بسازیم. واحد هنری و طراحی صحنه زحمات زیادی را متحمل شد. ما این طرف و آن طرف می‌رفتیم تا درهای جدولی، قاب پنجره، شیشه پنجره، پنجره، دروازه، دودکش، کابل برق و مانند این‌ها گیر بیاوریم. زمان زیادی را صرف کسب مجوز برای خرید و گرفتن آن‌ها کردیم. فقط پیدا کردن اجزا چند ماه طول کشید. سپس شروع کردیم به قرار دادن آنها در صحنه‌ای که از پیش تقریباً طراحی شده بود.

مواردی پیش آمد که مجبور شدیم طراحی را تغییر دهیم؛ چرا که اندازه درها متفاوت بود و این فرایند منجر به ساخت یک فضای کاملاً متفاوت می‌شد. فکرش را بکنید، مردمی که در این محله‌ها زندگی می‌کنند، چندین دهه را صرف تعمیر این چیزها می‌کنند و خانه‌ها نسبت به چیزی که از اول بودند دستخوش تغییرات زیادی می‌شوند. بدین ترتیب محله یک‌به‌یک شروع به گسترش و کنار هم قرار گرفتن کرد تا در نهایت جزئیات این فضا را تشکیل دهد.