بررسی فیلم Richard Jewell – ریچارد جول

ایستوود فیلم ریچارد جول را فقط برای خودش و مخاطبین هم‌سنش ساخته

سبک فیلم‌سازی کلینت ایستوود در سال‌های اخیر اغلب به سمت روایت داستان‌هایی عاری از هیجان پیش رفته و به نظر می‌رسد که گذران سن روی شیوه‌ی کار این کارگردان ۸۹ ساله نیز تأثیر گذاشته است. این مسئله نه تنها در این فیلم، بلکه در چندین آثار اخیر ایستوود مثل «مول» (The Mule) و «گرن تورینو» (Gran Torino) مشهود است. ریچارد جول از آن دسته فیلم‌های ایستوود بوده که یک ریتم یکنواخت و بدون نوسان را از ابتدا تا انتها برای روایت داستان خود نگه‌داشته است. این یکنواختی شاید باعث شود تا به این نتیجه برسید که ایستوود فیلم ریچارد جول را فقط برای خودش و مخاطبین هم‌سنش ساخته و هیچ تلاشی برای جذب بینندگان جوان‌تر نکرده است.

نکته‌ی مثبت و تأثیرگذار فیلم، داشتن دید واقع‌گرایانه به رخدادها است. این فیلم برخلاف چهره‌ای که جامعه‌ی آمریکا می‌تواند از یک قهرمان و نجات‌دهنده جان انسان‌ها به تصویر بکشد، تلاش می‌کند تا شخصیت ریچارد جولِ واقعی را نشان دهد. فیلم در بخش‌های ابتدایی، با نشان دادن کاراکتر ریچارد جول از زوایا و موقعیت‌های مختلف، ظاهر خاص و شخصیت ساده او را به مخاطب معرفی می‌کند و از مبالغه در پرورش کاراکتر اصلی پرهیز می‌کند. ریچارد جول یک افسر نگهبان است که رویای پلیس شدن را در سر می‌پروراند، اما او آن‌قدر ساده لوح است که هیچ شرکتی حاضر نیست تا او را در کادر حراست خود استخدام کند؛ از طرف دیگر، چهره‌ی کودکانه‌اش که پشت سبیل مردانه پنهان شده باعث می‌شود تا هیچ کس، از خلاف‌کاران گرفته تا همکارانش، ادعاهای او را جدی نگیرند. نحوه‌ی فیلم‌برداری، انتخاب هوشمندانه‌ی زاویه‌ی دوربین برای نشان دادن رفتارهای غیر جدی و نقش‌آفرینی به نسبت خوب بازیگر نقش اول به فیلم کمک کرده تا عاری از هر گونه قهرمان‌پروری کلیشه‌ای و پیش پا افتاده باشد.