بررسی فیلم Shirley – شرلی

شرلی از یک‌طرف به خاطر بی‌وفایی و رفتار خیانتکارانه‌ی همسرش خشمگین است و از طرف دیگر، حاضر به همنشینی با انسان‌ها و حضور در مکان‌های شلوغ نیست. همین مسائل باعث شده تا شرلی از نظر روانی بسیار ناپایدار باشد. به تصویر کشیدن تصورات شرلی، آن‌هم به شکلی روان‌شناسانه قطعا یکی از اهداف فیلم بوده، اما گنگ بودن شیوه‌ی نمایش تصورات شرلی تا حدودی مخاطب را عصبی می‌کند. فیلم به شکلی وسواس‌گونه تک تک این حالات را به تصویر می‌کشد و مخاطب در بسیاری از اوقات و به خصوص در دقایق پایانی، توان تمیز دادن واقعیت از تخیلات شرلی را ندارد. این مسئله در سکانس پایانیِ «پرتگاه» به اوج خود می‌رسد که در آن کاراکتر رز و پائولا به شکلی کاملا واضح و علنی با یکدیگر ادغام می‌شوند.

البته بازی خوب و تأثیرگذار الیزابت ماس در نقش شرلی تا حدودی از سطح خسته‌کنندگی فیلم کم می‌کند. او در نمایش ظاهر و چهره‌ی شرلی جکسن، عملکرد بسیار خوبی از خود ارائه داده و توانسته به خوبی این احساسات را به مخاطب خود انتقال دهد. بازی تأثیرگذار الیزابت ماس شاید مهم‌ترین عامل تأثیرگذاری هر چه بیشتر این فیلم به حساب آید و باعث شده تا مخاطب تا دقایق پایانی برای دیدن سرانجام داستان هشیار باقی بماند. 

فیلم Shirley یک اثر درام است که به شیوه‌ای متفاوت شرایط روحی و روانی شرلی جکسن را در زمان نوشتن یکی از داستان‌هایش به تصویر می‌کشد. این فیلم از چند کاراکتر و رخداد واقعی برای روایت داستان خیالی خود استفاده کرده و نمی‌توان از آن، توقع یک اثر بیوگرافی چفت و بست‌دار را داشت. این فیلم هر چند که از صحنه‌های دلهره‌آور، موسیقی تأثیرگذار و بازیگری خوب الیزابت ماس برخوردار است، به دلیل شیوه‌ی کُند روایت داستان خود به هیچ وجه توان سرگرم کردن مخاطب خود را ندارد. هیجان در داستان این اثر آن‌قدر کم است که امکان دارد باعث پشیمانی مخاطب از تماشای آن شود. فیلم شرلی احتمالا برای طرفداران پروپاقرص داستان‌های شرلی جکسن جذابیت زیادی دارد، اما بعید به نظر می‌رسد که برای سایر مخاطبین سینما حرف زیادی برای گفتن داشته باشد.