نقد سریال Squid Game – بازی مرکب

کافکا می‌گوید دنیای جدید (منظور زندگی دنیوی)، مثل دهلیز پرپیچ و خمی است که انسان در آن گم می‌شود. جالب است که قبل و بعد از انجام هر بازی، بازیکن‌ها برای رسیدن به محیط جدید یا استراحتگاه باید یک مسیر پر پیچ و خم را طی کنند. کارگردان سریال توانسته این حسِ پر پیچ و خم بودن را با فیلم‌برداری‌های جالب و تدوین‌های هوشمندانه‌اش به خوبی به نمایش بکشد. این مولفه تا انتهای سریال بارها تکرار می‌شود تا ناخواسته به این فکر فرو برویم که این همه مسیر را برای چه چیزی می‌رویم؟ پول؟ که به عقیده‌ی خیلی‌ها چرکِ کفِ دست است؟ نکته‌ی جالب اینجاست سریال بازی مرکب به پولْ ارج و قرب می‌دهد و با نماهایی طرف حساب هستیم که انگار جایزه‌ی میلیاردیِ بازی مرکب، مثل یک خداست و بازیکن‌ها آن را می‌پرستند و برای‌اش قربانی‌های زیادی هدیه می‌دهند. گویا این انگیزه‌ی قدرتمندِ بشر است که همیشه از چیزی بت بسازد.

دیدگاه‌های ژان پل سارتر، فیلسوف مشهوری که تلاش کرده بگوید این دنیا ساز و کارش متکی به ماورا نیست، رگ و ریشه‌هایش در سریال بازی مرکب دیده می‌شود

دیدگاه‌های ژان پل سارتر، فیلسوف مشهوری که تلاش کرده بگوید این دنیا ساز و کارش متکی به ماورا نیست، رگ و ریشه‌هایش در سریال بازی مرکب دیده می‌شود. مثلا سارتر اعتقاد دارد انسان همان است که انجام می‌دهد؛ یعنی عملکرد ما متکی به ماورا یا محرکه‌هایی نیست که به چشم نمی‌بینیم. مریدانِ سارتر این موضوع را باور ندارند که یک انسان، به صورت ذاتی خصیصه‌های مثبت را فقط پرورش می‌دهد. از دید این دسته از آدم‌ها یک انسان در بدو تولد هیچ صفتی چه مثبت و چه منفی ندارد. پس اگر سرِ کسی را شیره مالیدیم و به جای کمک به او، با فریب و نیرنگ سر به نیستش کردیم در حقیقت این رفتار، حاصلِ اختیار و اراده‌‌ی آزادِ خودمان است، نه یک عامل شیطانی. از آن سو اگر کاراکتری مثل «علی» در این ماجرا به شدت ساده‌لوح است، مقصر تنها خودش است که با دیگران به درستی تعامل ندارد. این مسئله را می‌توانیم در تعظیم کردن‌های مکررش به سانگ وو به راحتی مشاهده کرد و همچنین برخی از رفتارهایش که سانگ وو چند مرتبه باید به او گوشزد کند تا علی دست از این کار بکشد. برای مثال خطاب کردن «رئیس» به سانگ وو.

 در سریال بازی مرکب تلاش شده تا به صورت خیلی خفیف، مسئله‌ی مربوط به مذهب و تکیه بر ماورا زیر سوال برود، اما سازنده‌ها پای خود را فراتر از کار نبرده‌اند. از دیگر دیدگاه‌های سارتر که در سریال بازی مرکب به چشم می‌بینیم، روش یادگیری بازیکن‌ها برای حل معمای پیش روی‌شان است. سارتر باور دارد که یک انسان در زندگی خود نیاز دارد با دیگران تعامل داشته باشد تا از طریق مشاهده، تجربه و تقلید از محیط، ماهیت خاصی پیدا کند. گی هون، شخصیت اصلی داستان بر همین پایه و اساس و مقدار زیادی هم خوش‌شانسی می‌خواهد از پس مراحل بازی بر بیاید. فارغ از این‌که آنچه در پایان انتظارش را می‌کشد، بازی مرکب است؛ یکی از خشن‌ترین بازی‌های مرسوم در کشور کره جنوبی. بازی عجیبی که تنها یک قانون دارد و آن قانون وضعی هم فرق چندانی با قانون جنگل ندارد!