نقد و بررسی بازی The Callisto Protocol

حال که به سرزنش بخش‌هایی بسیار از بازی The Callisto Protocol پرداختیم، وقت آن رسیده بخش‌های زیبای این بازی را به شما نشان دهیم. گرافیک خارق العاده و نور پردازی بی نظیر زندان بلک آیرن (Black Iron) و دیگر بخش‌های بازی، قدرت جذب هر کسی را دارد.

این بازی با استفاده از موتور گرافیکی قدرتمند آنریل انجین ۵ (Unreal Engine 5) توسعه یافته و به معنای واقعی باید در برابر گرافیک و جلوه‌های بصری این بازی سر تعظیم فرود آورد

نور پردازی بی نظیر، توجه فوق العاده بالا به کلیات و جزئیات بخش به بخش این بازی، شاهکاری از نظر گرافیکی خلق کرده که در کمتر بازی تماشا کرده‌ایم. تفاوتی ندارد شما به دشمنان، ساختمان‌ها یا شخصیت‌های اصلی بازی بنگرید، در هر لحظه غافلگیر شده و می‌توانید به ستایش توسعه دهندگان این بازی بپردازید.

نور پردازی محیط نیز یکی دیگر از نقاط قوت The Callisto Protocol بوده که ارزش این بازی را بالا آورده است. نور پردازی مناسب به خوبی حس حضور در محیطی بیگانه را به شما انتقال داده و به بهترین نحو از آن استفاده شده تا شما تنهایی در میان گله دشمنان غیر انسان خود را حس کنید.

به بخش مبارزات بازی بپردازیم. مبارزات بازی نیز مانند داستان بازی بوده که در ابتدا به شدت زیبا و درگیر کننده هستند و مانند یک بازی آرکید جذاب، تمام عصبانیت شما را تخلیه می‌کنند. اما پیش روی در بازی، این موضوع را به ما نشان داده که تمام مدت باید به شیوه‌ای واحد به مبارزه دشمنان برویم و کاهش خلاقیت در مبارزات با پیشرفت در بازی به وضوح مشاهده می‌شود. ما در بازی قدرت استفاده از سلاح‌های متفاوت از جمله شاتگان، مسلسل و پیستول را داریم، با این حال تمرکز اصلی بازی بر استفاده از سلاح سردی بوده که از ابتدا تا انتهای بازی تنها یک سلاح است!

زمانی که شما چند دشمن ابتدایی خود را نابود کردید، ادامه بازی نیز باید همین کار را انجام دهید و تفاوت چندانی احساس نمی‌کنید. فقدان خلاقیت یکی از بزرگ‌ترین مشکلات در بخش مبارزات این بازی است. اما مبارزات بازی The Callisto Protocol یک ویژگی بسیار عالی در خود دارند و آن تخلیه انرژی و عصبانیت شما است. همانطور که می‌دانید جدا شدن دست، پا و سر دشمنان، یکی از ارکان اصلی بازی‌های ترسناک است و بازی The Callisto Protocol به خوبی از عهده این کار بر آمده است.

شلیک شاتگان و البته دیگر سلاح‌های شما به هر نقطه از بدن دشمن، آن‌ها را تکه و پاره کرده که می‌تواند بسیار دلچسب باشد، اما نباید فراموش کرد که جیکوب، شخصیت اصلی بازی نیز از گوشت و پوست بوده و غفلت در برابر دشمنان می‌تواند شما را مرگ‌هایی دردناک و البته خلاقانه (بر خلاف شیوه مبارزاتی) روبه رو کند. مرگ‌های دردناک جیکوب و البته کشته شدن دشمنان شما همراه با خون فراوان و کنده شدن دست و پا مواجه بوده که به لطف گرافیک خیره کننده یکی از بهترین ویژگی‌های این بازی هستند. منتظر مرگ‌های دردناک باشید!

به دشمنان ما در بازی بپردازیم. تعداد آن‌ها از نظر تنوع به شدت پایین است! ما به طور کلی با کمتر از ده نوع متفاوت از دشمنان روبه رو می‌شویم که از نو مانند داستان بازی بسیار کلیشه‌ای و فاقد خلاقیت هستند. بازی The Callisto Protocol مانند بسیاری بازی‌های ترسناک دیگر از زامبی‌های معمولی، زامبی‌های که با چهار دست و پا بر هر چهار دیوار راه رفته و زامبی‌های انفجاری تشکیل شده است.

نباید فراموش کرد که مینی باس‌هایی در این بازی دیده شد که دو سر در یک بدن داشتند و رویارویی چندین و چند باره با آن‌ها، سبب عادی شدن حضور آن‌ها در بازی شد. همچنین نباید از زامبی‌های کور شبیه به کلیکرهای سری بازی The Last of Us غفلت کرد که فوق العاده بی خاصیت بوده و با ساده‌ترین حرکات می‌توان آن‌ها را حتی در سخت‌ترین درجه از بازی به قتل رساند!

بخشی از بازی ما را به یاد سری بازی DOOM می‌اندازد. قدرت شما در شرایط پاد آرمانی این بازی خیلی زیاد بوده و حتی در سخت‌ترین درجه از بازی گاهی احساس می‌کنید این شما نیستید که با گله‌ای از دشمنان در اتاق محبوس شده‌اید و بلکه زامبی‌های بینوا هستند که با شما، اژدهایی جهان خوار، در راه رویی تاریک گیر افتاده و برای فرار التماس می‌کنند. این موضوع بار دیگر حس ترس را از بازی گرفته و بار دیگر آن را تبدیل به عنوانی آرکید می‌کند.

استفاده از محیط به لطف دستگاه GRP دیگر روش شما برای کشتن دشمنان است که به مراتب از مبارزات تن به تن کلیشه‌ای بهتر ظاهر شده است. قدرت شما در پرتاب دشمنان به دیوارهای سیخ دار و قدرت شما در پرتاب اجسام سنگین به طرف دشمنان، حسی به مراتب بهتر نسبت به مبارزات تکراری با سلاح سرد و سپس شلیک به دشمنان را به شما می‌دهد.

بازی‌های ترسناک که فقدان خلاقیت در آن‌ها احساس شود، جایی در میان بازی‌های سال ۲۰۲۲ ندارند

این بخش از مبارزات The Callisto Protocol عملکرد بهتری نسبت به مبارزات تن به تن داشته و استفاده کمتر شما از آن به دلیل نیاز به شارژ دوباره دستگاه GRP باعث شده ما برای استفاده از آن صبر کنیم و همین موضوع استفاده از آن را به شدت لذت بخش می‌کند. به شما پیشنهاد می‌کنیم به محض شاٰرژ شدن از آن استفاده کرده و آن را برای ارتقا در اولویت قرار دهید.

سیستم ارتقا سلاح در بازی نیز کاربردی ویژه داشته و بخشی جذاب است که بی توجهی به آن می‌تواند سبب رویارویی شما با مشکلات فراوان در بخش‌های پایانی بازی شود. این بخش بسیار عالی طراحی شده و کمبود مهمات و ارز درون بازی برای ارتقا سلاح‌ها شما را به انتخاب ارتقا درست وادار می‌کند و بار دیگر به شما حس قرار گیری در محیطی بیگانه و وجود مسیری سخت برای بقا را یادآور می‌شود.

 فضای تاریک بازی شاید حس خفقان به شما دهد، اما ترسناک بودن بازی تنها طی ساعت‌های ابتدایی بازی احساس می‌شود. تنها روش گلن اسکافیلد و تیم او برای ترساندن شما، در حملات ناگهانی دشمنان خلاصه شده که شاید در دو الی سه ساعت ابتدایی بازی به شدت ترسناک به نظر برسند، اما ازدیاد آن‌ها در طول بازی بیش از آنکه ترسناک باشد، آزار دهنده است. غافلگیری پیاپی به لطف(!) دشمنان تکراری، چیزی نیست که ما از یک بازی ترسناک در سال ۲۰۲۲ انتظار داریم!