نقد فیلم The Humans – انسان‌ها

با در نظر داشتن تمام این موارد، فیلم انسان‌ها هرگز یک نمایش از زندگی روزمره‌ی خسته‌کننده و کلیشه‌ای نیست. جدا از احساس غریبی که بواسطه ذات سیال و مخلوط فیلم در بعضی از صحنه‌ها یافت می‌شود، هیچ‌کدام از شخصیت‌ها از این زیرزمین هیولا‌ گونه، که حتی به‌سختی می‌توان از اینترنت در آن استفاده کرد، دلسرد نیستند! تضادی بین سردی محیط و دلگرمی عجیب این خانواده با یک تیم بازیگری تحسین‌برانگیز به زیبایی به ‌تصویر کشیده می‌شود. در اصل اما سبک‌سازی در فیلم انسان‌ها مخلوقی‌ست از ژانر وحشت؛ مولفه‌هایی چون رنگ‌های بی‌جان، نور طبیعی کم، قاب‌بندی‌های هولناک، صداهای مزاحم و ناگهانیِ ساکنان طبقه بالایی، لحن غریب محیط‌های بسته، موسیقی ملتهب و راهروهای تنگی که وسعت خانه را جبران کرده.

روابط بین شخصیت‌های فیلم حکم اکسیژن محیط آن‌ را دارد

با این‌که این موارد قرار نیست باعث از جا پریدن مخاطب شود اما تصویر لوله‌های ساختمان، ورم‌های ‌گچ دیوارِ نم‌زده، رویاپردازی‌های شاعرانه و اتاق‌های زیادی که افراد برای خلوت‌کردن با خود به آ‌ن‌ها پناه می‌برند، القا کننده‌ی حالتی‌ست مضطرب یا ماهیتی ماوراء طبیعی. می‌توان به این خانه‌‌ی بدون اثاثیه که گویی هر لحظه ممکن است ویران شود، به چشم استعاره‌ای از خانواده‌ی بلیک نگاه کرد که در اوج بدبختی و ناکارآمدی‌هایشان، امید و حس شوخ‌طبعی در آنها نهفته شده. پیام‌های داستان بیانگر این است که تمام حاضرینِ این خانه‌ی سرد و حتی برخی از تماشاگران، به همان اندازه که مادر بزرگ مومو گرفتار بیماری‌ست، گرفتار فریاد کشیدن‌های بیهوده هستند. در این بین حمله اعضای خانواده به یک‌دیگر و عواطفی که در پی‌شان می‌آیند به ساختار شکننده‌‌ی خانواده اشاره دارد.

فکر نمی‌کنی زنده بودن باید هزینه‌ی کمتری داشته باشد؟ شخصیت نگران اریک از ریچارد می‌پرسد؛ هم از جنبه مادی و هم از جنبه معنوی. ناله‌های مادربزرگ و کابوس‌های اریک توشه فلسفی و روان‌شناختی فیلم را شکل داده و احساسات از اعماق تاریک خانه برانگیخته می‌شوند. حس سرکوب‌گر و شومِ فروپاشی در نسبت با اریک، سبب نوع والاییِ از هم‌دردی شده و مخاطبِ حیران در عجب است که چگونه خالق اثر، روح شخصیت را از کالبد او جدا کرده و به یک پویش ذهنی فعال ادامه می‌دهد. جالب تر از آن این است که بیننده در اصل پشت میز شام نشسته و علیرغم تنش‌ها، ایستگاه آرامش خود را در بافت این فیلم می‌یابد. فیلم‌برداری این اثر در مقابلِ‌ حالت ساکن فیلم، با تکنیک و خلاقیت، تمرکز مخاطب را در گوشه‌های خانه محو می‌کند و با انتقال احساس خطر او را به کاوش زوایای خارجیِ قاب و پیدا کردن نور مجبور می‌کند.

روابط بین شخصیت‌های فیلم حکم اکسیژن محیط آن‌ را دارد؛ جنکینز با بازی فوق‌العاده طبیعی خود، حتی در لحظاتی‌که به‌نظر آرام می‌رسند، می‌تواند تنش و واقع‌گرایی آزاردهنده اریک را در چهره خود نمایان سازد. شخصیت فلدشتاین به‌صورت رفت و برگشتی در یک چشم به هم زدن از حالت سرمستی به وضعیتی درون‌گرا می‌رسد. شخصیت شومر با شوخ‌طبعی موقعیت‌های تنش‌زا را آرام می‌کند و در مقابل به ‌سبب ظرافت کارگردانی احساسات دلخراشی را بروز می‌دهد. شخصیت استیون ین انسانی‌ست صادق و خیرخواه که نمی‌خواهید از او چشم بردارید.