نقد فیلم The Last Duel - آخرین دوئل

0/10

0/10 ۳ ۱۲ آذر ۱۴۰۰ بررسی فیلم‌های خارجی کپی لینک

فیلم The Last Duel یا آخرین دوئل جدیدترین فیلم ریدلی اسکات ۸۴ ساله است که داستان دوئل دو دوست در اواخر قرن چهاردهم میلادی در فرانسه را به تصویر کشیده که بیننده برای تماشای آن مجبور است، یک ماجرا را از سه دیدگاه مختلف و با تفاوت‌های ناچیز تماشا کند تا به آن مبارزه‌ی جذاب انتهایی برسد. در ادامه به نقد فیلم The Last Duel می‌پردازیم و نکات قوت ضعف و قوت آن را مرور می‌کنیم.

فیلم The Last Duel اثری در ژانر اکشن و درام است که داستان آن اقتباسی از کتابی به همین نام و روایتگر داستان آخرین دوئل قانونی کشور فرانسه است. داستان فیلم The Last Duel از سال ۱۳۷۰ میلادی و با نبردی آغاز می‌شود که مبدا اختلاف دیدگاه‌های سه شخصیت اصلی فیلم است. در واقع داستان فیلم در سه بخش روایت می‌شود که هر کدام بازگوکننده‌ی حقیقت از دیدگاه سه شخصیت اصلی فیلم هستند. طبق گفته‌ی اسکات، احتمالا نسخه‌ی کات کارگردان «Director’s Cut» فیلم نیز عرضه شود که حاوی چند سکانس اضافه است اما با توجه به اثری که پیش‌روی‌مان داریم، باید گفت که این اتفاق دردی را دوا نکرده و حتی می‌تواند به کیفیت فیلم ضربه بزند.

بزرگ‌ترین مشکل فیلم نیز دقیقا از همین تکرار بی دلیل مکررات سرچمشه می‌گیرد. ژان دِ کروژ (با بازی مت دیمون) به دربار پادشاه فرانسه رفته و علیه دوست قدیمی خود لِگری (با بازی آدام درایور) به جرم تجاوز به همسرش بانو مارگارت (با بازی جودی کومر) شکایت کرده و درخواست محاکمه با مبارزه را دارد. در طول بخش اعظم فیلم شاهد تکرار چند ماجرای مهم مانند مبارزه‌ی ابتدایی فیلم، مهمانی‌ای که اولین ملاقات لِگری و مارگارت را شامل می‌شود و چند ماجرای دیگر هستیم.

بخشی از این حوادث ارتباط مستقیمی با ماجرای اصلی ندارند و بخش دیگر نمایانگر اختلافات بی اهمیت و حاوی توجیهات ناکافی هستند. در واقع سه نویسنده‌ی فیلم‌نامه یعنی نیکول هولوفسنر، بن افلک و مت دیمون در انتخاب حوادث جذاب و مرتبط با واقعه‌ی اصلی عملکرد خوبی نداشتند و نتیجه‌ی آن وجود سکانس‌های اضافه و روایتی غیر متمرکز است که تغییر ترتیب و حذف نیمی از آنها نه تنها آسیبی به فیلم نمی‌زند که اگر انجام می‌شد، شاهد داستان و روات بسیار منسجم و درگیر کننده‌تری در فیلم The Last Duel بودیم.

روایت داستان از دید سه شخصیت زمانی لازم بود که هر کدام برداشت متفاوت و اختلافی در عمل انجام شده داشته باشند اما حتی در بخش دوم فیلم یعنی «حقیقت از دید ژاک لِگری» نیز شاهد سکانس تجاوز و بعد از آن اعتراف او نزد کشیش و پیِر هستیم که لزوم این نوع روایت را زیر سوال می‌برد. همچنین با وجود اختصاص چهل دقیقه برای تمرکز روی شخصیت پردازی سه شخصیت اصلی، باز هم ضعف‌هایی در این امر وجود دارد که اشاره به آنها خالی از لطف نیست.

فیلم‌نامه‌نویسان در انتخاب حوادث جذاب و مرتبط با واقعه‌ی اصلی عملکرد خوبی نداشتند و نتیجه‌ی آن وجود سکانس‌های اضافه و روایتی غیر متمرکز است که تغییر ترتیب و حذف نیمی از آنها نه تنها آسیبی به فیلم نمی‌زند که اگر انجام می‌شد، شاهد داستان و روات بسیار منسجم و درگیر کننده‌تری در فیلم The Last Duel بودیم.

از بخش اول یعنی «حقیقت از دید ژان دِ کروژ» شروع می‌کنیم. نیمی از این بخش به آشنایی و ازدواج او با مارگارت پرداخته که حضورش ضرورتی برای داستان ندارد. نیم دیگر آن نیز به رابطه‌ی او با لِگری و جنگ‌ها پرداخته که تا حد زیادی در نمایش منشا و دلایل اختلافات موفق عمل کرده اما در تبدیل کروژ به شخصیت مثبت و ایجاد حس همزادپنداری بین او و بیننده ناکام است؛ چون تماشاگر تازه در بخش‌های بعدی اصل ماجرا را می‌بیند.

بخش دوم فیلم وضعیت خیلی بهتری دارد و بیننده از تماشای بازی آدام درایور و بن افلک لذت می‌برد. بن افلک در طول فیلم و خصوصا در این قسمت در ایفای نقش شخصیت پیر بسیار خوب ظاهر شده و حتی می‌توان از او به عنوان شخصیت منفی اصلی فیلم یاد کرد. آدام درایور نیز مثل همیشه اجرایی تماشایی از خود به نمایش گذاشته است. در این بخش فیلم خلا تمرکز روی دلایل تصمیمات لگری حس می‌شود و خبری از نشان دادن او به عنوان یک متجاوز نیست اما بیننده با کمی صبر دلایل عدم توجه فیلم به این موضوع را در قسمت سوم آن پیدا می‌کند.

در عوض در بخش سوم این خلا با پرداختن به وضعیت روحی و تاثیرات تصمیم مارگارت برای افشای حقیقت پر شده و فیلم The Last Duel در نشان دادن جایگاه زنان و نوع نگاه جامعه به آنها در جوامع سنتی که زن را بخشی از دارایی همسرش می‌بیند و برای دفاع از خود نیاز به اقدام او دارند، بسیار درست و به دور از شعار و ترندهای روز هالیوود عمل کرده که همین موضوع آن را شایسته‌ی تماشا می‌کند. در طرف مقابل شاهد اعتراف لگری در مقابل کشیش و حمایت و سرپوشانی پیر از جرم او هستیم که به تاثیر گذاری بیشتر این موضوع در فیلم کمک کرده است.

فیلم The Last Duel در نشان دادن جایگاه زنان و نوع نگاه جامعه به آنها در جوامع سنتی و تاثیرات این موضوع بسیار درست و به دور از شعار و ترندهای روز هالیوود عمل کرده که همین موضوع آن را شایسته‌ی تماشا می‌کند.

در آخر به اصل ماجرا یعنی دوئل بین لگری و کروژ می‌رسیم که حکم جایزه‌ی ریدلی اسکات به بیننده‌ای را دارد که ایرادات این دو ساعت را تحمل کرده و حالا به بیست دقیقه مبارزه‌ی هیجان انگیز برای تماشا و لذت بردن رسیده است. چند اشکال ریز در تدوین و منطبق نبود چند پلان با پلان قبلی تاثیری در میزان لذت بیننده از آن ندارد و همچنان او را غرق تماشای مبارزه‌ی جذاب سِر ژان دِ کروژ و لگری می‌کند.

فیلم The Last Duel ترکیبی از دوئلی تماشایی، بازی خوب آدام درایور، بن افلک و جودی کومر در کنار چند ایراد ریز و درشت در فیلم‌نامه است که تماشای آن به افراد با حوصله و طرفداران ریدلی اسکات توصیه می‌شود. اگر کمی انتظاراتتان را پایین بیاورید و صبور باشید، آخرین دوئل مبارزات جذاب و حرف‌های خوبی برای گفتن دارد.