سرنوشت انسان چه می‌شود؟ آیا نسل بشر منقرض و زمین نابود می‌شود؟

سناریو اول: انسان‌ها زمین را ترک خواهند کرد

ما از انسان‌هایی که ماه را می‌پرستند، به انسان‌هایی که روی آن راه می‌روند، تبدیل می‌شویم. اگر ظرف چند صد سال آینده از بین نرویم، ایده‌‌هایی که در حال حاضر عجیب به نظر می‌رسند در آینده تبدیل به واقعیت می‌شوند. اگر باور کنیم که شاید میلیون‌ها سال شانس زنده ماندن داریم، سپس می‌توانیم به سیارات دیگر یا جهان‌های مصنوعی بیندیشیم. زندگی به سه مورد نیاز دارد؛ سطح، منابع و انرژی. خورشید برای میلیاردها سال انرژی مورد نیاز نسل بشر را تامین می‌کند و آب و مواد نیاز انسال روی سیاره ماه شناور است. به جای زندگی در سیارات، می‌توانیم تصمیم بگیریم که دنیاها و زیستگاه‌های مصنوعی خود را بسازیم. با منابع و انرژی بسیار فراوان، می‌توانیم انواع مختلف جامعه و راه‌های مختلف را امتحان کنیم؛ پزشکانی که روی درمان سرطان کار می‌کنند، میلیاردها مشکل را برای پایان دادن به فقر حل می‌کنند.

میلیاردها توسعه‌دهنده بازی‌های ویدیویی زندگی را سرگرم‌کننده می‌کنند. تعداد انسان‌های بیشتر، ممکن است در واقع به‌معنای پیشرفت بیشتر باشد. مزیت دیگر ترک زمین، سخت‌تر شدن انقراض انسان باشد، زیرا برای از بین بردن همه مردم به یک فاجعه گسترده در منظومه شمسی نیاز است. بنابراین جدای از انفجار ابرنواخترهای نزدیک یا اشعه گاما، شاید برای میلیاردها سال بشریت نسبتاً از انقراض در امان خواهد بود. اگر بتوانیم برای این مدت طولانی زنده بمانیم، ممکن است تکامل آهسته یا مهندسی ژنتیک، ما را از هم جدا کند، به گونه‌های مختلف تبدیل می‌شویم، یا ممکن است عمداً خودمان را همان چیزی که اکنون هستیم نگه داریم. بنابراین سرنوشت انسان احتمالا به‌گونه‌ای که حالا تصور می‌شود به‌زودی پایان می‌یابد، خیلی بعید است.

سناریو دوم: مردم منظومه شمسی را ترک می‌کنند

به همان اندازه که منظومه شمسی عظیم است، فقط یک منظومه ستاره‌ای در میان میلیاردها ستاره راه شیری وجود دارد. اگر انسان‌ها در آینده بتوانند مثلاً ۱۰۰ میلیارد ستاره را مستعمره کنند و ۱۰ میلیارد سال در آنجا زندگی کنند. ۱۰۰ میلیون انسان جدید متولد شود، می‌توانیم تصور کنیم که کهکشان آندرومدا با کهکشان راه شیری ادغام خواهد شد. سال‌ها و تمدن‌های آینده حتی ممکن است برای زیستگاه‌های خود در اطراف سیاهچاله‌ها انرژی پیدا کنند.

اجازه دهید محافظه کار باشیم و فرض کنیم که انسان‌ها برای یک میلیون سال زنده می‌مانند، که ۸۰۰ هزار سال دیگر برای ما باقی‌مانده است. با فرض نرخ ثابت زاد و ولد ۱۲۵ میلیون نفر در سال، این بدان معناست که تقریباً ۱۰۰ تریلیون انسان در انتظار تولد هستند، ۸۵۰  برابر بیشتر از تعداد افرادی که تا به حال زندگی کرده‌اند. به‌این ترتیب سرنوشت انسان به عملکرد همه ما که هم‌اکنون روی کره‌ی زمین زندگی می‌کنیم وابسته است.

نتیجه

امیدواریم آنچه پیش‌بینی شده است این باشد که اگر در آینده خودمان را نکشیم، چند قرن یا هزاره، تقریباً تمام انسان‌هایی که تا به حال وجود خواهند داشت، در آینده زندگی خواهند کرد. اما ما در نقطه اوج تاریخ بشری با امکانات باورنکردنی فناوری، محیط زیست و اجتماعی زندگی خواهیم کرد. کاری که انجام می‌دهیم برای همه مردم، حتی آنهایی که هنوز به‌دنیا نیامده‌اند اهمیت دارد. سرنوشت انسان در هزار یا حتی یک میلیون سال عمیقاً به ما بستگی دارد.

به همین دلیل مهم است به آینده‌ای دور فکر کنیم و چرا حضور ما بسیار مهم است. چرا مهم است که ما امروز چه کار می‌کنیم. روزی آخرین انسان به دنیا خواهد آمد، ما نمی‌‌دانیم چه زمانی. اگر دیدگاه خود را از زندگی در انتهای داستان سرنوشت انسان تغییر دهیم، برای ما که هم‌اکنون زندگی می‌کنیم، نه تنها می‌توانیم دنیای شگفت انگیزی برای خود بسازیم، بلکه برای تعداد بی‌شماری دیگر زندگی پیشرفته‌ای رقم خواهیم زد و سرنوشت انسان به دست ماست.