نقد فیلم The Matrix: Resurrections – ماتریکس: رستاخیزها

فیلم ماتریکس ۴ اصلا و ابدا مثل سایر فیلم‌های گذشته دغدغه‌مند نیست و موضوعات فلسفی که به نوعی امضای کار به حساب می‌آید در نسخه‌ی چهارم دیده نمی‌شود. گویا واقعا فیلم‌سازها فیلم ماتریکس ۴ را ساخته‌اند صرفا برای سرگرم کردنِ نوجوان‌ها و افرادی که صرفا می‌خواهند صحنه‌های اکشن ببینند. کارگردانی فیلم ماتریکس ۴ شلخته است. نه یک مرتبه، بلکه چندین و چند مرتبه سکانس‌های اکشنی را تماشا می‌کنیم که انگار قبلا آنها را بارها و بارها در سری فیلم‌های قدیمی ماتریکس تماشا کرده‌ایم. فیلم‌ساز با بهانه‌ی دژاوو می‌خواهد سر و تهِ این مسئله را هم بیاورد اما واقعا نمی‌توان ضعف‌های این چنینی را صرفا با یک منطقِ بچه‌گانه توجیه کرد. از طرفی نئو را دیگر دوست نداریم چون دیگر قدرت ماورا الطبیعه‌ و خاصی ندارد که شگفت‌زده شویم. دفع کردنِ گلوله‌ها و آهسته کردنِ زمان و چپ و راست دفع کردن بمب و موشک، چیزی نیست که از نئو در فیلم جدید انتظار داشتیم. او دیگر ابهت، هیبت و پرستیژ گذشته را ندارد. همچنین شخصیت ترینیتی نیز دیگر آن شخصیت مونثِ دوست‌داشتنیِ سه‌گانه‌ی ماتریکس نیست که از رفتارهای مهربانانه و فداکارانه‌اش به وجد بیاییم و از عشقِ باطنی‌اش نسبت به نئو هیجان‌زده شویم. گویا سیستم ماتریکس به نوعی ریست شده که تمامی مخاطبین از این نسخه بدشان بیاید! ماتریکس و شخصیت‌هایش، قلب تپنده‌ی این سری به حساب می‌آمدند که حالا جز خاطراتی مخدوش، دیگر چیزی برای بیننده به جا نگذاشته‌اند.

فیلم ماتریکس ۴ اصلا و ابدا مثل سایر فیلم‌های گذشته دغدغه‌مند نیست و موضوعات فلسفی که به نوعی امضای کار به حساب می‌آید در نسخه‌ی چهارم دیده نمی‌شود

مورفئوس، مامور اسمیت و آنالیزور سه شخصیتی در فیلم ماتریکس ۴ هستند که از تمام توانِ آنها در داستان بهره‌برداری نشد. این‌که دقیقا چه اتفاقاتی افتاده تا این سه کاراکتر را جلوی دوربین ببینیم، روی کاغذ قابل قبول به نظر می‌رسد اما آن‌چه در جلوی دوربین می‌بینیم خیر. از طرفی شکل‌گیری آیو، پناهگاه جدید انسان‌ها نیز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. این‌که چرا ماشین‌ها به انسان‌ها کمک می‌کنند نیز سوال بزرگی است که فیلم جواب بسیار ساده‌انگارانه‌ای به آن می‌دهد؛ جوابی که برای طرفداران کنجکاو تریلوژی ماتریکس اصلا و ابدا قانع‌کننده نیست.