بررسی بازی The Outer Worlds

با وجود برخی ایرادات ریز و درشت در مکانیزم مبارزات، المان‌های نقش آفرینی به زیبایی هرچه تمام‌تر در گیم پلی کارگذاری شده‌اند. برهمین اساس از این باب نمی‌توان ایرادی به بازی The Outer Worlds گرفت زیرا که این قسمت بخشی از تخصص اصلی استودیوی Obsidian است. سیستم لول آپ بدین صورت است که گیمرها با هر بار ارتقای درجه، می‌توانند بیش از 10 نمره به توانایی‌های خود بیافزایند. لیست توانایی ها هم با این که همان چیزی است که از یک عنوان RPG انتظار می‌رود، اما یک تفاوت بسیار عمده با دیگر رقبایش دارد. این‌بار گیمرها با یک لیست 7 بخشی مواجه هستند که سرشاخه توانایی‌ها محسوب می‌شوند. به عنوان مثال توانایی درو‌غ‌گویی، قانع کردن و یا تهدید، زیرشاخه‌های توانایی Dialogue هستند. بازیکنان تا رسیدن لول هر قابلیت به عدد 50 باید به صورت کلی هر سرشاخه را ارتقا دهند. پس از رسیدن هر قابلیت به لول 50، گیمرها دیگر باید هر زیرشاخه را به صورت انفرادی و تک به تک بالا ببرند. این موضوع باعث می‌شود کاراکتر اصلی با سرعت بالاتری به توانایی‌های سطح متوسط برسد و پس از آن لول آپ او جنبه‌ی تخصصی‌تر به خود گرفته و گیمرها باید بیش از پیش به لول آپ کاراکتر خود و سرمایه گذاری روی توانایی‌هایش دقت کنند. یکی از دلایل لزوم دقت گیمرها به نحوه لول آپ کردن کاراکتر اصلی، محدود بودن گیم‌پلی بازی است. در بازی The Outer Worlds خبری از گشت و گذار آزادانه پس از پایان مراحل اصلی و هزاران ماموریت جانبی نیست تا به راحتی کاراکترتان را به درجات بالا برسانید. با انجام تمامی مراحل و فعالیت‌های جانبی، کاراکتر اصلی در هنگام ورود به مرحله پایانی به لول 30 می‌رسد که چندان برای یک بازی نقش آفرینی رضایت بخش نیست.

کشتن افراد مهم در داستان و حذف آن‌ها تاثیر عمیقی بر گیم‌پلی بازی داشته و مسیر بازی و سرنوشت بسیاری از افراد و گروه‌ها را تغییر می‌دهد

دیگر نقطه‌ی قوت بزرگ بازی The Outer Worlds سیستم دیالوگ‌ها و انتخاب‌های بازی است. بدون هیچ تردیدی می‌توان این دو مقوله را تخصص‌های اصلی استودیوی Obsidian به حساب آورد. دیالوگ‌های بازی تنها محدود به چند جمله‌ی ساده و بسیار پیش و پا افتاده مانند Fallout 4 نیستند و تنها می‌توان عمق آن را با سیستم دیالوگ‌های Fallout New Vegas مقایسه کرد. (گفتگوی دیوانه وار با باس فایت آخر F:NV را به خاطر بیاورید.) از منظر سیستم انتخاب‌ها، مانور اصلی سازندگان روی این موضوع بوده که بازیکنان هرموقع که خواستند می‌توانند تمامی NPCها را بکشند. کشتن افراد مهم در داستان و حذف آن‌ها تاثیر عمیقی بر گیم‌پلی بازی داشته و مسیر بازی و سرنوشت بسیاری از افراد و گروه‌ها را تغییر می‌دهد. برهمین اساس پایان‌بندی‌های بازی بسیار گسترده و متنوع بوده و همین ارزش تکرار را بسیار بالا می‌برد. باید گفت سازندگان به جای یک بازی عظیم چند صد ساعته، یک عنوان نسبتا محدود ساخته‌اند که می‌توان آن را بارها و بارها تمام کرد. سیستم انتخاب‌ها و تصمیمات بازیکنان با این که نسبت به دیگر عناوین نقش آفرینی یک سروگردن بالاتر است اما نسبت به دیگر عنوان همین استودیو یعنی Pillars of Eternity چندان حرفی برای گفتن ندارد و می‌توان گفت نتیجه انتخاب‌ها در بازی The Outer Worlds آنچنان که باید و شاید خاکستری نیستند.