نقد فیلم The Unforgivable – نابخشودنی

The Unforgivable یا نابخشودنی، درامی‌ست از کمپانی نتفلیکس که به نویسندگی کریستوفر مک‌کوری و به کارگردانی نورا فینگشتایت، در اصل بر اساس مینی سریالی با نام Unforgiven محصول ۲۰۰۹ میلادی از کشور انگلیس، اقتباس و ساخته شده است. این فیلم داستان زنی‌ست که پس از گذراندن محکومیت به جرم جنایتی خشونت آمیز، از زندان آزاد شده و دوباره وارد جامعه‌ای می شود که حاضر به بخشش اعمال گذشته‌ی او نیست؛ حال او تلاش در بازسازی زندگی خود دارد.

به‌راستی که بخشش جنبه‌ای معنوی دارد، این عمل خداپسندانه ممکن است در نسبت‌های فردی و جمعی معنا پیدا کند؛ یکی سخت‌تر از دیگری! برخورد فیلم نابخشوده با این بار معنایی سنگین، از جنبه نمایش فراموش کردن‌ها و عواطف پیچیده به اندازه کافی قابل درک است. «پلیس کُشی» و ارتباط دادن آن با امری منطقی و موجه، یا غیر انسانی و مردود، اساسی‌ست که فیلمساز به مرور آن را در داستان آشکار می‌کند. درامی که به واسطه اندوه زیاد شخصیت، تماشاگر را به چشیدن طعم عذاب او دعوت کرده و مخاطب همانند شخصیت در میان مجموعه‌ای از شهروندان سیاتل احاطه می‌شود؛ در این میان، اگرچه جامعه در ابتدا خشم خود را ابراز نمی‌کند، اما درک این بمب ساعتی از ابتدا برای بیننده آسان است.

روث (ساندرا بولاک) ۲۰ سال حبس کشیده، اکنون به‌طور مشروط آزاد است و اولین چیزی که جهت‌گیری فیلم در این مطالعه شخصیتی مقطعی از آن پرده برداشته، خشم درونی‌ست که به‌واسطه ظاهر درهم و شکسته او بیان می‌شود. نورپردازی بی‌جان هم در شرایطی همراه این آشفتگی ذهنی شده و گویی راوی رمقی برای روایت داستانش ندارد.

شخصیتی قاطع و استوار اما فاقد تکیه‌گاهی ثابت، قرار است به دنبال خواهر کوچکش بگردد. به‌نظر هیاهوی داستان، حتی در حالت طبیعی، باید دیوانه‌وار باشد؛ چه از لحاظ درونی و چه بیرونی، اما روند فیلم به مردابی می‌ماند که تلاشش تنها بر در آوردن اشک مخاطب معطوف شده است. همه‌چیز در دنیای واقعی ممکن است، طبیعت از فیکشن عجیب‌تر است؛ تمام این‌ها از دسته جملات مقبول هستند اما در این داستان تصمیمات و نتایج، طبیعی به‌نظر نمی‌رسند و بیننده ناخودآگاه به تصمیمات جایگزین فکر می‌کند. مکانیزم درگیرکننده‌ای که مخاطب را به امید پیش‌بینی‌ها همراه با داستان نگه‌داشته، برخاسته از خلق درام کاذب و نشانه گرفتن احساسات تماشاگر از طریق یک روایت رستگاری حیران است. نه این‌که فیلم دروغگوی خوبی نیست، اساس داستان را نمی‌توان دروغ خواند، بلکه فیلمساز در بیان اغراق‌های دراماتیک موفق نیست.