-
0/10
چند ماه می‌شود که شایعه‌ی ساخت بازی بعدی بتمن توسط استودیوی مونترال برادران وارنر به گوش می‌خورد. این بازی که به نظر می‌رسد داستانی با محوریت کمیک Court of Owls داشته باشد، حسابی همه‌ی ما را هیجان‌زده کرده و به همین خاطر تصمیم گرفتیم انتظاراتی که از آن داریم را با شما هم به اشتراک بگذاریم.
برخلاف دشمن‌های محبوب بتمن مثل جوکر، ریدلر یا پنگوئن که همگی تا به حال چندین حضور مختلف در سری بازی‌های Batman Arkham را تجربه کرده‌اند، نام گروه Court of Owls به گوش خوانندگان کمیک‌ها آشناتر است. این گروه که درگیری شخصی و هولناکی با کارآگاه محبوب دی‌سی دارند، به شکل پیچیده‌ای با داستان‌های بتمن و به طور کلی شهر گاتهام گره خورده‌اند. نقش این گروه در داستان‌های اصلی بتمن مهم است و سال‌هاست که در شهر نفوذ دارند. برای کسانی که نمی‌دانند، «محفل جغدها» یک تشکل مخفیانه است که برای چند دهه گاتهام را تحت کنترل خود داشته‌اند و حتی با مقامات بالای شهر و پلیس‌ها زد و بند دارند. آن‌ها در بین شهروندان معمولی زندگی کرده و به نفوذشان در قسمت‌های مختلف شهر از جمله رده‌های بالای حکومتی معروفند. ایدئولوژی این گروه روی همین نفوذ در قسمت‌های مختلف گاتهام بنا شده است؛ بدون آن که کسی از جریان نفوذی آن‌ها در پشت پرده با خبر باشد. این‌جاست که پای تالون‌ها به میان می‌آید. تالون‌ها در واقع آدم‌کش‌های حرفه‌ای هستند که از سنین پایین و حتی کودکی توسط محفل جغدها ربوده شده و آدم‌کشی را از همان سن یاد گرفته و با آن بزرگ میشوند. تهدیدهای علیه محفل به این آدم‌کش‌ها برای حل و فصل سپرده می‌شود، بنابراین خیلی دور از ذهن نیست که بیلیونری مثل بروس وین که با هویت دوگانه زندگی می‌کند و به دنبال ساختن آینده‌ای روشن برای گاتهام است، به تهدید بزرگی برای این گروه تبدیل شود.
داستان شخصی‌تر
محفل جغدها یکی از خطرناک‌ترین تهدیدهای بتمن در طول سال‌ها بوده و زمانی برای اولین بار این را می‌فهمیم که بروس اولین بار روی برج وین مورد حمله‌ی یکی از تالون‌ها قرار می‌گیرد که برای قتل او احضار شده است. هر چند که قاتل ناموفق عمل کرده و بعدا با وجود جراحت‌هایی که برداشته، پلیس‌های نگهبانش را هم به قتل رسانده و فرار می‌کند، اما محفل جغدها تا جایی که می‌توانند بتمن را تحت تاثیر بازی‌های روانی خود قرار می‌دهند. از بین تمام کمیک‌های بتمن، این یکی از داستان‌هایی است که بتمن در طول آن مورد شکنجه‌های روحی و روانی قرار گرفته و البته حقایقی را از دیک گریسون (نایت‌وینگ) و الن وین (جد بزرگش) می‌فهمد که انتظارش را ندارد. تمام این‌ها در کنار شرارتی که از جانب محفل ایجاد می‌شود، بروس وین را بارها روی تیغ قرار داده و ما را با بتمن آسیب‌پذیرتری روبه‌رو می‌کند که چند بار تا مرز قبول کردن مرگ هم پیش می‌رود.
اگر قرار است بازی بعدی بتمن، عنوانی با محوریت Court of Owls باشد، ما داستانی شخصی‌تر می‌خواهیم که کنترل بروس وین و بتمن در آن به تعادل رسیده باشد. داستان بازی‌های قبلی همگی روی جوکر، پنگوئن، هاروی دنت یا شوالیه‌ی آرکام تمرکز داشتند و این به معنای بد یا کافی نبودن آن‌ها نیست. مسئله این‌جاست که اسم بتمن فقط شوالیه‌ی سیاه‌پوش را در بر نمی‌گیرد و بخشی از آن سهم بروس وین، بیلیونر محبوب گاتهام است. بتمن بعضا به همان اندازه که زیر نقاب و شنل قهرمانانه عمل می‌کند، یک شخص مهم و تاثیرگذار در شهری مثل گاتهام است که همواره با تهدیدهای بزرگ سیاسی و اجتماعی می‌جنگد. اگر بازی بعدی بتمن محفل جغدها را به عنوان سوژه قرار داده باشد، دوست داریم داستانی شخصی‌تر را تجربه کنیم که بروس وین را هم به اندازه‌ی بتمن به چالش می‌کشد.
گیم‌پلی جدید و ساختارشکن، اما نه خیلی متفاوت
سری بازی‌های Batman Arkham در هر نسخه گیم‌پلی بهتر و کامل‌تری نسبت به نسخه‌ی قبلی ارائه داده‌اند. هر چند که نبوغ و ذوق راکستدی برای شوالیه‌ی تاریکی باعث شد تا استاندارد بازی‌های ابرقهرمانی و به طور کلی سبک اکشن ماجراجویی یک پله بالاتر برود، اما ما فکر می‌کنیم که Court of Owls گیم‌پلی متفاوتی نسبت به بازی‌های قبلی مجموعه نیاز خواهد داشت. هر چند که نمی‌دانیم بازی بعدی بتمن اصلا قرار است ربطی به سری آرکام داشته باشد یا نه، اما به هر حال گیم‌پلی بازی می‌تواند نوآوری‌های خودش را نسبت به قبل داشته و برای رسیدن به یک فرمول جدید، آزمون و خطا کند. راکستدی در Arkham Knight گیم‌پلی مجموعه را به بالاترین حالت خودش رساند اما این کار بیشتر از هر چیزی به بهبود سیستم مبارزات و اضافه کردن کمبوهای جدید وابسته بود؛ هر چند که نباید از اضافه کردن بت‌موبیل به بازی هم ساده گذشت که یکی از بزرگترین دستاوردهای این بازی به حساب می‌آمد.
با تمام این‌ها Court of Owls می‌تواند ساختارشکنی کرده و سیستم مبارزات منحصربه‌فرد و خاص خودش را داشته باشد. از آن جایی که بتمن در کمیک‌های محفل جغدها در یک ماز عجیب و غریب زندانی می‌شود و به طور خاص خبری از جوکر یا دیگر دشمنان مشهور او نیست، بازی بعدی بتمن می‌تواند سیستمی شبیه به سیستم نمسیس (Nemesis) سری بازی‌های Middle-earth داشته باشد. بتمن در این کمیک‌ها تحت تاثیر شوک‌های عصبی بسیاری قرار می‌گیرد که نهایتا به فروپاشی ذهنی او منجر میشوند، فکر می‌کنیم وجود چنین سیستمی برای بازی بد نیست که بتمن را در برابر دشمن‌هایی قرار دهد که در واقع آدم‌کش‌های بالفطره‌ای هستند که هر کدام نقطه‌ی ضعف و قوت خودشان را دارند. اما بازی جدید چه بر اساس محفل جغدها باشد یا نه، ما دشمن‌های جدید می‌خواهیم. چیزی که سری آرکام هم مدت‌ها به آن نیاز داشت، اما کسی آن را مطالبه نمی‌کرد. دشمن‌هایی که علاوه بر ظاهر متفاوت، بتمن را به چالش بکشند و فقط بر اساس اندازه‌ی جثه‌شان با هم‌دیگر فرق نکنند. نسخه‌ی Arkham Knight نسبت به نسخه‌ی قبلی دشمنان بیشتری داشت اما در واقع بیشتر آن‌ها همان دشمنان معمولی بودند که به اسلحه‌های سرد یا گرم مجهز بودند، جثه‌ی بزرگتری داشتند یا صرفا مهارت‌های رزمی خاص بلد بودند. منظور ما از دشمنان جدید، دشمنانی هستند که بتمن را به چالش بکشند.
مراحل جانبی بیشتر و منحصربه‌فرد
طراحی مراحل سری بازی‌های بتمن آرکام بی‌نظیر بود و استاندارد جدیدی برای بازی‌های ابرقهرمانی ارائه می‌داد. از بازی جدید انتظار داریم با مراحل جانبی منحصربه‌فردی روبه‌رو باشیم که حداقل کمی با ساختار بازی‌های قبلی تفاوت داشته باشند. تفاوت داشتن نه فقط به این معنا که از شخصیت‌های شرور دیگری استفاده شود، بلکه به این معنا که بعضی از مراحل جانبی، طراحی منحصربه‌فردی داشته باشند. در بعضی از بازی‌ها این امکان به بازیکن داده می‌شود که بین دو راه یکی را انتخاب کند که هر کدام نتیجه‌ی متفاوتی را در بر دارد؛ مثلا دروغ جوکر به بتمن در فیلم The Dark Knight که انتخاب بتمن منجر به خلق شخصیتی مثل Two-Face می‌شود. این انتخاب‌ها می‌توانند تجربه‌ی هر بازیکن را منحصربه‌فرد جلوه دهند. برخوردهای اتفاقی یا همان Random Encounterها می‌توانند طراحی بهتری داشته باشند. هر چند که پیشرفت این موضوع از Origins به Knight کاملا واضح بود، اما ما به فعالیت‌های جانبی متفاوت نیاز داریم، نه صرفا مراحل جانبی در گستره‌ی بزرگتر مثل نجات آتش‌نشان‌ها.
مراحل جانبی Knight طراحی خوبی داشتند و این امکان را به ما می‌دادند تا از امکانات و گجت‌های مختلف بتمن استفاده کنیم. مثلا سهم زیادی از استفاده‌ی بت‌موبیل برای مراحل جانبی ریدلر محفوظ مانده بود. با این که مراحل جانبی ریدلر منطق درستی ارائه نداده و او را از یک نابغه‌ی باهوش تبدیل به راننده‌ی مرگبار هم کردند، اما حداقل می‌توانستیم با استفاده از بت‌موبیل در یک بازی بتمن مسابقه داده، با دشمنان مختلف روبه‌رو شده یا پازل حل کنیم. ما این گستردگی محتوا را برای تمام بخش‌های بازی بعدی می‌خواهیم. بازی حتی می‌تواند سیستمی شبیه به کاپیتان‌های Middle-earth داشته باشند که بعضی دشمنان بتمن با نقاط ضعف و قوت خود، شوالیه‌ی تاریکی را به چالش کشیده و در واقع برای هر بازیکن تجربه‌ی منحصربه‌فردی رقم بخورد.
شخصیت‌های شرور متنوع و استفاده‌نشده
بتمن می‌تواند دشمنان متفاوتی را نسبت به بازی‌های قبلی داشته باشد؛ دشمنانی که تا به حال حضور آن‌ها در سری آرکام را ندیده‌ایم. از اسکارفیس (Vintriliquist) گرفته تا Killer Moth و تالون می‌توانند در این بازی حضور داشته باشند. حتی آنارکی می‌تواند یک بار دیگر در این بازی حضور پیدا کند، چرا که در Arkham Origins فرصت کافی برای حضور او پیدا نشد. با این که ما شخصیت‌های شرور جدید می‌خواهیم، اما بعضی از شخصیت‌های منفی استفاده‌شده در بازی‌های قبل می‌توانند حضور بهتر و پررنگ‌تری نسبت به قبل داشته باشند. از آنارکی که بگذریم، دیگر شخصیتی که چندان به بعدهای شخصیتی مختلف او پرداخته نشد، هاروی دنت یا همان Two-Face است. دوگانگی این شخصیت و جنگ بین خوب و بد که همواره در ذهنش جریان دارد، یکی از مواردی به حساب می‌آید که می‌تواند تعلیق خیلی خوبی را ایجاد کند اما از پتانسیل آن برای دادن نقش محوری به این شخصیت در در نسخه‌های Knight و City استفاده نشد.
به نظر نمی‌رسد که در بازی Court of Owls شاهد حضور جوکر -یا حداقل حضور پررنگ او- باشیم. این بازی می‌تواند فرصت خوبی برای حضور بقیه‌ی دشمنان بتمن باشد که کنار زدن او را به خاطر دلایل شخصی‌تر می‌خواهند. هدفی شبیه هدف شوالیه‌ی آرکام در Knight که البته بهتر پرداخته شده باشد و انگیزه‌ی بزرگتری پشت آن باشد. داستان بتمن در برابر جوکر یا بتمن در برابر مترسک، قبلا استفاده شده و پتانسیل خودش را از دست داده. انتظار داریم تا مثل کمیک‌های Court of Owls، بتمن بیشتر از این که به دنبال نجات گاتهام باشد، هدفی شخصی‌تر برای رویارویی با بعضی دشمنانش پیدا کند؛ دشمنانی که از نظر روحی و روانی او را تحت تاثیر قرار می‌دهند. داستان محفل جغدها یک داستان شخصی است، پس بتمن هم به انگیزه‌های شخصی نیاز دارد تا بتواند از تمام چالش‌هایی که می‌خواهند او را در هم بشکنند، موفق بیرون آید.
امکان گشت و گذار در غار بتمن و عمارت وین/ وسایل نقلیه‌ی جدید
قابلیت بازی کردن به عنوان بروس وین، یکی از ایده‌هایی است که شاید فقط در اقتباس اپیزودیک تل‌تیل از بتمن به واقعیت تبدیل شده است و بازی‌های سری آرکام هیچ‌کدام واقعا از آن استفاده نکرده‌اند. در این بازی‌ها ما بتمن را بیشتر از بروس می‌بینیم و این لزوما چیز بدی نیست. هر چند که جالب می‌شود اگر برخی از چالش‌های زندگی شخصی بروس وین را در قالب یک بازی هم تجربه می‌کردیم یا حداقل می‌توانستیم بخش‌هایی از غار بتمن (Batcave) و عمارت وین (Wayne Manor) را بگردیم. منظورم دیدن آن‌ها در Challenge Mapها نیست. ما می‌خواهیم بخشی از زندگی بتمن به عنوان یک انسان را هم در کنار بخش ابرقهرمانی‌اش ببینیم. این کاری بود که اینسامنیک گیمز توانست با بازی Spider-Man به خوبی از پس آن بر آمده و شخصیت پیتر پارکر را به اندازه‌ی اسپایدرمن مهم جلوه دهد.
بتمن به جز بت‌موبیل وسایل نقلیه‌ی متعددی دارد که از پتانسیل بیشتر آن‌ها استفاده‌ای نشده است. البته Batwing به عنوان وسیله نقلیه‌ی غیرقابل کنترل در Origins برای Fast Travel قابل استفاده بود، اما فکر می‌کنیم بتمن می‌تواند از وسایل نقلیه‌ی بیشتری استفاده کند. در Knight فقط می‌توانستیم با بت‌موبیل به صورت واقعی و برای اولین بار در سری بازی کنیم و نتیجه‌ی آن بی‌نظیر بود؛ ماشین چند میلیون دلاری که در برابر انفجار و گلوله مقاوم است و در عین حال می‌تواند در لحظه تبدیل به تانک شده و حتی به یک ماشین مسابقه‌ای تبدیل شود. فرض کنید Batcycle (موتور بتمن) و بت‌وینگ هم -حداقل در قسمت‌هایی از بازی- قابل کنترل باشند. همین باعث می‌شود که بازی بعدی بتمن واقعا نسبت به نسخه‌های قبلی پیشرفت داشته و آن را به تجربه‌ای منحصربه‌فرد تبدیل کند.
شخصیت‌های قابل بازی و یارهای بیشتر برای بتمن
شخصیت‌های قابل بازی اتفاق جدیدی برای سری بتمن آرکام نیستند. از نسخه‌ی City به بعد، تمام نسخه‌های بازی شخصیت‌های قابل بازی متعددی داشتند تا این که در Knight حتی می‌توانستیم در قالب شخصیت‌هایی مثل رد هود یا هارلی کویین، مراحل داستانی کوتاهی را بازی کنیم. البته این مراحل هیچ آزادی عملی در اختیار بازیکن نمی‌گذاشتند و شخصیت‌ها فقط در محیط‌های انتخاب‌شده قابل بازی بودند. ما دوست داریم تا شخصیت‌های قابل بازی -حداقل تا بخش زیادی- در حالت Free-Roam قابل کنترل باشند؛ چیزی شبیه به اتفاقی که در City افتاد و می‌توانستیم با کت‌وومن آزادانه در شهر بچرخیم، خط داستانی‌اش را بازی کرده و حتی معماهای ریدلر مخصوص خودش را حل کنیم. این اتفاق در قسمت‌های بعدی نیفتاد و حتی با این که بازی شخصیت‌های بیشتری مثل نایت‌وینگ یا رابین را هم به جمع شخصیت‌های قابل بازی اضافه کرد، اما فقط در Challenge Mapها می‌توانستیم کنترل آن‌ها را به دست بگیریم.
البته Arkham Knight یک محتوای دانلودی به اسم A Matter of Family داشت که در آن می‌توانستیم قسمت جدیدی از نقشه را با Batgirl بازی کنیم و برای اولین بار در نقش باربارا گوردون قرار بگیریم. بازگشت بت‌گرل به بتمن جدید (اگر حضورش در داستان منطقی باشد) یا شخصیت‌هایی مثل رابین و نایت‌وینگ یا حتی تالون، می‌تواند لایه‌ی جدیدی به بازی اضافه کند. بازی می‌تواند حتی مراحل قهرمان‌محور داشته باشد که بازیکن در آن‌ها بتواند کنترل بتمن و یک شخصیت را به طور همزمان در اختیار داشته باشد و بین آن‌ها سوییچ کند؛ قابلیتی شبیه به Dual Play که فقط محدود به مبارزات نباشد.
به نظر شما بتمن بعدی باید چه مشخصاتی داشته باشد؟ نظرات خود را از طریق بخش نظرات و شبکه‌های اجتماعی سرگرمی با ما در میان بگذارید.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید