مشکل فیلم های لایواکشن دیزنی در یک دهه اخیر چیست؟

علاوه بر این، شخصیت‌پردازی درستی در اکثر این بازسازی‌ها وجود ندارد. زیرا دیزنی اجازه نمی‌دهد که شخصیت‌های زن دچار نقص باشند و همواره می‌خواهد آن‌ها را بدون عیب و ایراد نشان دهد. مثلا هیچگاه نمی‌بینیم که مولان در مواجهه با مشکلات ناامید شود و مخاطبان فیلم را به همذات‌پنداری وادارد. چون ظاهرا قرار است که او فقط در میدان نبرد بجنگد و هرگز نباید آسیب‌پذیر یا متکی به اطرافیانش باشد. به این ترتیب، صرفا شخصیت‌های مرد در بازسازی‌ها مجاز به داشتن نقص هستند. البته هیچ اشکالی ندارد که دیزنی در حال نمایش زنان مستقل و قدرتمند است، اما استودیو نباید در این زمینه زیاده‌روی کند.

مساله دیگری که باعث ناکامی فیلم های لایواکشن دیزنی شده است، تغییرات کوچک و بزرگی است که ظاهرا به مذاق طرفدارها خوش نمی‌آید. اکثر کسانی که انیمیشن‌های کلاسیک دیزنی را دیده‌اند، می‌دانند که سفیدبرفی یک دختر آلمانی با پوست سفید است. بنابراین وقتی یک بازیگر کلمبیایی (که پوستِ مایل به تیره‌ای دارد) در نقش سفیدبرفی ظاهر می‌شود، مخاطب مایل نیست این فیلم را تماشا کند. در مثالی دیگر، می‌توان گفت که کمتر شباهتی بین فیلم مالفیسنت و زیبای خفته یافت می‌شود. آنچه در فیلم سال 2014 می‌بینیم، کاملا متفاوت است با داستانی که استودیو در انیمیشن 1959 روایت کرده بود.

پس هرچند که مردم منتظر «برداشت جدید» و گاه متفاوتی از انیمیشن‌های کلاسیک هستند، اما بعضی چیزها را هیچگاه نباید تغییر داد. چراکه ممکن است چنین تغییراتی به ضرر فیلم لایواکشن باشد، نه به نفع آن. با وجود این، امتناع از ایجاد تغییرات هم مورد قبول نیست. مشکل مخاطبان با فیلم شیرشاه و پری دریایی این بود که تنها در حد یک بازسازی صرف بودند، چیز جدیدی ارایه نمی‌کردند و نهایتا دلیلی نداشت که کسی این فیلم‌ها را ببیند. این در حالی است که فیلمی مانند کتاب جنگل، اگرچه داستان جدیدی را روایت نمی‌کرد، اما آن‌قدر طراوت و تازگی داشت که مخاطب سینما مشتاق به تماشای آن باشد.