نقد انیمیشن Wish – آرزو

شهرت و محبوبیت والت دیزنی طی دهه‌های گذشته دلایل مختلفی داشته اما یکی از دلایل طی دو دهه اخیر، بدون شک انیمیشن‌های پیشگامانه و واقعگرایانه این استودیو بوده است؛ ویژگی‌هایی که در آثاری از جمله Brave به وضوح دیده می‌شود. این استودیو سعی کرد با انیمیشن Wish یک قدم نوآورانه دیگر برداشته و ترندی جدید بسازد اما راستش را بخواهید، خراب کرده است. آرزو، از لحاظ انیمیشن ترکیبی از سه بعدی (شخصیت‌ها) و دو بعدی (محیط) بوده و نتیجه کار اصلاً در حد و اندازه یک استودیو مانند والت دیزنی نیست.

نماهایی که عریض بوده و لوکیشن‌ها (مانند جزیره روزاس) را به تصویر می‌کشند، چشم نواز بوده و شباهت زیادی به تابلوهای نقاشی دارند که روی دیوار می‌چسبانیم. اما وقتی بحث کلوزآپ به میان می‌آورد، باید گفت ترکیب شخصیت‌های سه بعدی و محیط دو بعدی در برخی نماها اصلاً هماهنگ نبوده و انگار به دو محصول کاملاً جداگانه تعلق داشته و به اجبار بهم چسبانده شده‌اند. حتی گاهی اوقات گمان می‌کردم مشغول تماشای سریال‌های انیمیشنی ارزان قیمتی هستم که معمولاً در تلویزیون می‌دیدیم.

ایراد اصلی، تمرکز بیش از حد روی نوستالژی و عدم وجود نوآوری در داستان است.

ایراد بعدی و اصلی، تمرکز بیش از حد روی نوستالژی و عدم وجود نوآوری در داستان است. از آنجایی که از همان ابتدا قرار بود انیمیشن Wish همزمان با صد سالگی والت دیزنی روی پرده بیاید، این استودیو تصمیم گرفت ایستراگ‌های فراوانی را در محصول جدیدش قرار دهد. به بیان دیگر، اگر مقداری بزرگنمایی به خرج دهم، می‌توان بگویم در هر نما یک ایستراگ و اشاره به آثار کلاسیک و محبوب دیزنی وجود دارد: از سفید برفی و هفت کوتوله بگیرید تا زیبای خفته، رابین هود، بامبو و حتی آثار جدیدتر مانند Zootopia. برای مثال، دوستان شخصیت اصلی هر کدام بر اساس یکی از هفت کوتوله قصه سفید برفی طراحی شده‌اند. یا شخصیت منفی داستان، پادشاه مگنیفیکو ترکیبی از شرورهایی است که در آثار کلاسیک استودیو ملاقات کرده بودیم؛ شروری که کاملاً بد است و جز هدف شومش، به چیز دیگری فکر نمی‌کند.

فیلمنامه، پاشنه آشیل انیمیشن Wish است. داستان، عاری از هر گونه جذابیت بوده و کاملاً قابل پیش بینی است. علاوه بر این، شخصیت اصلی قصه که یک دختر ۱۷ ساله است، به گرد پای شخصیت‌های زن پیشین نمی‌رسد. دلیلش هم مشخص است: عمق پیدا نمی‌کند. به بیان دیگر، آشا هیچ دوست صمیمی‌ای ندارد تا به واسطه تعامل میانشان با او آشنا شده و درکش کنیم. تنها یک بز به نام ولنتیو همراهش است که بیشتر بار کمدی به داستان اضافه کرده تا وسیله‌ای برای شناخت پروتاگونیست باشد.

همین جذابیت پایین داستان باعث می‌شود مخاطبان نوجوان و بزرگسال که احتمالاً آثار قدیمی‌تر والت دیزنی را تماشا کرده‌اند، حوصله‌شان حین تماشا سر رفته و توجه چندانی به اتفاقات، بخصوص جزئیات نداشته باشند. در نتیجه، احتمالاً متوجه المان‌های نوستالژی نمی‌شوند که در جای جای اثر قرار گرفته‌اند. مخاطبان کم سن و سالتر هم که جذب داستان می‌شوند، به احتمال بسیار آثار قدیمی‌تر را ندیده و در نتیجه اصلاً متوجه‌شان نمی‌شوند. از همین رو، باید بگویم تمرکز دیزنی و ادای دین به آثار قدیمی در انیمیشن Wish عملاً بی حاصل است!