بررسی فیلم زیر نظر

مجید صالحی برای قصه‌پردازیِ اولین فیلم خود، به سراغ ابوالفضل کاهانی می‌رود؛ فردی که پیشتر به عنوان فیلم‌بردار و یک مستندساز شناخته می‌شد،‌ اما در فیلم زیر نظر، او یک نویسنده است و قصه‌ی کمدی این فیلم، دست‌پرورده‌ی ذهنِ کاهانی تلقی می‌شود. داستان درباره‌ی شخصیتی به اسم محسن‌ (با بازی رضا عطاران) است که به محض بازگشت به خانه‌اش پی می‌برد که مبلِ مورد علاقه‌ی خانمش سوراخ شده و به عقلِ محسن، عامل این اتفاق هم کسی نیست جز رفیقِ شفیقش، امید؛ کاراکتری معتاد و ظاهرا همه‌فن حریف که امیر جعفری، ایفاگر نقش اوست. کل پی‌رنگ فیلم حول این ماجرا می‌چرخد که محسن و امید به شدت تلاش می‌کنند تا قبل از برگشتن مهشید (زن محسن)، معضل سوراخ شدن مبل را حل کنند. این پی‌رنگ به خودی خود و روی کاغذ به شدت کمدی و سرگرم‌کننده است و کارگردان،‌ این پتانسیل را دارد تا از کنش و واکنش‌های زیادی برای خلق لحظات شاد و مفرح استفاده کند،‌ اما فیلم زیر نظر نشان می‌دهد که یک بازیگر کمدی نمی‌تواند الزاما یک کارگردان خوب در ژانر کمدی باشد.

زیر نظر در تمامِ مدت زمان تقریبا ۹۰ دقیقه‌ای خود، فاجعه نیست و بیننده در آن اوایل ماجرا، با ذوق و شوق داستان را دنبال می‌کند؛ چرا که او از ساختمانی که محسن و امید در آن حضور دارند، آشنا نیست و اصلا بیننده اطلاعی ندارد که چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است. به خاطر همین بی‌اطلاعی‌هاست که کشش داستانی در ابتدا بسیار بالاست و بیننده از دنبال کردن محسن و امید لذت می‌برد؛ به خصوص تلاش‌های امید (بخوانید حماقت‌های امید!) برای پوشاندن سوراخ مبل. نکته‌ای که فیلم زیر نظر را جالب‌تر می‌کند، شخصیت‌پردازی امید است. بخش عمده‌ی این اتفاق به تلاش‌های خودِ امیر جعفری برمی‌گردد و کاملا مشخص است که مجید صالحی نتوانسته (یا شاید هم اصلا تلاشی نکرده) از شخصیت‌های اصلی داستان، بازی درستی بگیرد. با این اوصاف، گل سر سبدِ تیم بازیگری فیلم زیر نظر را باید امیر جعفری دانست که اصلا به رضا عطاران مجالی برای خودنمایی نمی‌دهد. در حقیقت فیلم، تنها از جنبه‌ی بازیگری به امان خدا رها نشده و نقش کارگردان، به صورت کلی در روند نمایش داستان به هیچ عنوان محسوس نیست. گویا عوامل و بازیگرها هر کدام بسته به سلیقه‌ی خودشان، وظایفی برای خود تعیین و سپس به انجام آن‌ها تن می‌دهند.